Janusz Gąsiorowski
Z Wikipedii
Janusz Gąsiorowski - (ur. 17 czerwca 1889 we Lwowie, zm. 19 października 1949) - generał brygady Wojska Polskiego.
Przed I wojną światową studiował filozofię w Wiedniu i Krakowie. Działał w polskich organizacjach niepodległościowych m.in. w Polskich Drużynach Strzeleckich. Od 1913 w armii austriackiej, następnie w Legionach i Polskim Korpusie Posiłkowym . Od 1918 w Wojsku Polskim, m.in jako szef Sekcji Regulaminów i Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wojskowych i Sztabu Generalnego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej m.in. jako dowódca 3 Brygady Artylerii. Od 1923 wykładowca w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Armii. Od 1926 w GISZ. 1932-1935 szef Sztabu Głównego. Od 1935 roku dowódca 7 Dywizji Piechoty. Dowodził nią w kampanii wrześniowej. 4 września 1939 trafił do niewoli niemieckiej. W czasie wojny w oflagu VII A Murnau. Po wojnie przebywał we Francji, gdzie zmarł. Napisał kilka prac, m.in. "Bibliografię psychologii wojskowej" (w 1938).
[edytuj] Awanse
- podporucznik - 1915
- kapitan - 1917
- podpułkownik - 1921
- pułkownik - 1924
- generał brygady - 1932
[edytuj] Odznaczenia i ordery
- Order Virtuti Militari kl. V
- Krzyż Niepodległości z Mieczami
- Order Polonia Restituta kl. III i IV
- dwukrotnie Krzyż Walecznych
- dwukrotnie Złoty Krzyż Zasługi
Źródło:
- "Encyklopedia II wojny światowej" MON
- Tadeusz Jurga, Obrona Polski 1939, Warszawa, Instytut Wydawniczy PAX, 1990, ISBN 83-211-1096-7
