Jerzy Łojek
Z Wikipedii
Jerzy Łojek (ur. 3 września 1932 w Warszawie, zm. 7 października 1986 w Warszawie) – historyk, działacz opozycji demokratycznej w PRL.
Studia historyczne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim pod kierunkiem prof. Emila Kipy w roku 1956, w 1967 uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Studia nad prasą i opinią publiczną w Królestwie Polskim 1815-1830. Od 1969 roku związany był z Instytutem Badań Literackich PAN. We wrześniu 1981 podpisał deklarację założycielską Klubów Służby Niepodległości. Za udział w opozycji, wielokrotnie szykanowany przez władze komunistyczne, ktore sprzeciwiły się nadaniu mu tytułu profesorskiego. W 1982 zmuszony został do przejścia na wcześniejszą emeryturę. Łojek był historykiem kontrowersyjnym, a jego prace zawierały oryginalne, nie wolne od emocji politycznych tezy. Nie można odmówić mu jednak niewątpliwych osiągnięć badawczych. Publikował także poza cenzurą, w wydawnictwach drugiego obiegu).
Od 1989 Fundacja im. Jerzego Łojka przy Instytuci Józefa Piłsudskiego w Nowym Jorku przyznaje co dwa lata Nagrodę im. Jerzego Łojka za wybitne prace dotyczące historii Polski lat 1772-1956.
[edytuj] Dzieła
Opublikował ponad 350 artykułów i 34 książki, z których wiele zyskało miano bestsellerów i mimo wysokich, jak na literaturę naukową, nakładów i licznych wznowień, szybko znikało z półek księgarskich.
Do ważniejszych prac Jerzego Łojka zaliczyć należy:
- 1966 Rok nadziei i rok klęski 1791-1792
- 1966 Szanse Powstania Listopadowego
- 1970 Dzieje pięknej Bitynki. Historia życia Zofii Potockiej 1760-1822
- 1972 Wiek markiza de Sade
- 1976 Upadek Konstytucji 3 Maja
- 1986 Geneza i obalenie Konstytucji 3 Maja
- 1981 Potomkowie Szczęsnego. Dzieje fortuny Potockich z Tulczyna
- 1976-1980 redagował też czterotomową Historię prasy polskiej
- 1982 Opinia publiczna a geneza Powstania Listopadowego
W "drugim obiegu" opublikował m.in. (pod pseudonimami: Antoni Jałowiecki, Leopold Jerzewski, Łukasz Jodko):
