Kazimierz Hartleb

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Kazimierz Jan Hartleb (ur. 6 lipca 1886 w Zimnej Wodzie koło Lwowa, zm. 21 listopada 1951 w Toruniu) – historyk polski, profesor Uniwersytetu Lwowskiego i Toruńskiego.

Był synem Adama (inspektora szkolnego) i Antoniny z Gołębiowskich, starszym bratem Mieczysława (historyka literatury i docenta na Uniwersytecie Warszawskim). W 1904 ukończył gimnazjum we Lwowie i podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim w dziedzinie historii, uwieńczone doktoratem w 1909. W czasie studiów działał w Kole Historyków Uniwersytetu Lwowskiego o profilu postępowym i lewicowym (1904-1907). Po przedstawieniu pracy habilitacyjnej Stosunki artystyczne na dworze ostatniego Jagiellona został w 1920 docentem historii kultury polskiej na Uniwersytecie Lwowskim; do 1931 kierował Seminarium Kultury. W 1929 został mianowany profesorem tytularnym. W latach 1931-1932 był dyrektorem Biblioteki Sejmu Śląskiego w Katowicach. Po powrocie do Lwowa został dyrektorem Muzeum Przemysłu Artystycznego (1932-1936). Brał udział w tajnym nauczaniu we Lwowie.

Po wojnie osiadł w Toruniu. Organizował Wydział Humanistyczny Uniwersytetu (był dziekanem w roku akademickim 1947/1948), jako profesor zwyczajny (nominacja w 1945) kierował Katedrą Historii Kultury Polski. Krótko przed śmiercią został członkiem-korespondentem PAU (1951), brał udział w pracach Komisji Historycznej i Komisji dla Dziejów Oświaty i Szkolnictwa w Polsce PAU. Od 1920 był również członkiem przybranym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, działał w Towarzystwie Naukowym w Toruniu (przewodniczący Wydziału I), Związku Historyków Sztuki i Kultury (wiceprezes), Polskim Towarzystwie Historycznym (członek zarządu).

Zajmował się historią kultury i dziejami reformacji. Prowadził przez wiele lat badania nad kulturą polską epoki humanizmu. Interesował się działalnością Jana Zambockiego, sekretarza Zygmunta Starego. Analizował historię reformacji na Litwie. W pracy Biblioteka Zygmunta Augusta. Studium z dziejów kultury królewskiego dworu (1928) przedstawił proces powstawania polskich księgozbiorów. W 1935 brał aktywny udział w VI Zjeździe Historyków Polskich w Wilnie; w latach 1935-1938 redagował pismo "Ziemia Czerwińska".

Ogłosił ponad 150 prac, m.in.:

August Bielowski (1907)
Kalwin a Polska. Stosunek do króla i możnowładców w świetle wzajemnej korespondencji (1912)
Jan z Ocieszyna Ocieski, jego działalność publiczna i diariusz podróży do Rzymu (1917)
Polskie dzienniki podróży w wieku XVI jako źródła do współczesnej kultury (1920)
Działalność kulturalna biskupa-dyplomaty E. Ciołka (1929)
Historia kultury (1937, ze Stanisławem Łempickim)
Piotr Gamrat w świetle nieznanego życiorysu (1938)
Kultura Polski (1945)
Mikołaj Kopernik (1946)