Komorzno

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).


Komorzno
Województwo	opolskie
Powiat	kluczborski
Gmina	Wołczyn
Położenie	51° 07' N 18° 04' E
Strefa numeracyjna (do 2005)	77
Tablice rejestracyjne	OKL
Strona internetowa wsi
Położenie na mapie Polski Komorzno

Komorzno – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie kluczborskim, w gminie Wołczyn.

[edytuj] Historia

Z badań archeologów wynika, że nad brzegami rzeki Pratwy, która przepływa przez wschodnie tereny wsi, znajdują się punkty osadnicze ludności kultury łużyckiej sprzed 2500 lat, ludności kultury przeworskiej sprzed 1880 lat oraz punkt średniowieczny sprzed około 1000 - 700 lat.
Komorzno leży na styku dwóch krain geograficznych - Śląska i Wielkopolski - powstały tu we wczesnym średniowieczu systemy obronne, których elementy zachowały się do dnia dzisiejszego. Są to dwa grodziska: pierwsze z X-XIl w., drugie z XIII-XIV w. Wzdłuż rzeki Pratwy w rejonie Proślic, Miechowy, Komorzna, Kostowa znajdują się urządzenia ziemne, będące pozostałością budowanych niegdyś fortyfikacji.
Średniowieczna nazwa wsi po raz pierwszy zanotowana została w 1203 roku. W Kodeksie dyplomatycznym Śląska zawierającym zbiory dokumentów i listów dotyczących Śląska znajduje się przedruk dokumentu, w którym zawarta jest informacja, iż w 1203 roku Cyprian - biskup wrocławski - konsekrował kościół w Trzcinicy nadając mu imię św. Wincentego i św. Marii Magdaleny oraz przekazał dziesięcinę z Komorznik. Jest to pierwsza udokumentowana wzmianka o tej wsi. Nazwa wywodzi się od staropolskiego „komor - komar", czyli miejsca obfitego w komary.
W roku 1241, w czasie najazdu Tatarów na Śląsk, mieszkańcy tych okolic mężnie przeciwstawili się dzikim hordom mongolskim. W krwawej bitwie pod Byczyną poległo bardzo wielu mieszkańców Komorzna - według przekazów ustnych uratowało się tylko siedem osób. W okolicznych lasach znajdują się bardzo stare kurhany kryjące świadków tamtych wydarzeń, ale wskutek zalesienia i uprawy roli trudno je obecnie zlokalizować.
W 1393 roku opustoszałą po najazdach tatarskich wieś zasiedlili osadnicy niemieccy i wówczas pojawia się druga niemiecka nazwa miejscowości - in Reinerdorf (wieś Reinera). Do XVI stulecia Komorzno należało do Księstwa Legnicko - Brzeskiego. Pod koniec tego wieku stanowiło własność rodziny Stwolińskich. Następnie majątek nabyła rodzina Frankenberg – Proslitz, do której należały także leżące nieopodal Proślice. W czasie władania tymi wioskami przez rodzinę Frankenberg nastały dla mieszkańców Komorzna ciężkie czasy. Nasza wieś przeżyła splądrowanie przez wojska duńskie w 1627r., w 1633 najazd wojsk tatarskich i saskich, a w 1643 najazd wojsk szwedzkich. Dobra komorzniańskie przechodziły z rąk do rąk - w 1716r. Frankenbergowie sprzedali posiadłość Danielowi von Kottulinsky, ten zaś w 1740 r. odsprzedał ją rodzinie Fischer - Paczenski, która od niemieckiej nazwy wsi przyjęła nazwisko Reinersdorf. Do II wojny światowej majątek znajdował się w rękach wyżej wymienionej rodziny.
W XVII w. w Komorznie urodził się Jerzy Bock (1621 - 1690) - najlepszy stylista polski z luteran śląskich.
Na początku XIX wieku w wyniku wojny śląsko - pruskiej Śląsk wraz z ziemią kluczborską przeszedł bez walki w ręce Napoleona. Według przekazów ludowych przez Komorzno przechodziły w tym czasie wojska napoleońskie - z Komorzna do Byczyny, gdzie jakiś czas stacjonowały. Do dzisiejszego dnia miejscowa ludność polną drogę z Komorzna do Byczyny nazywa „napoleonką".
W połowie XIX w. w Komorznie tylko 6 domów chłopskich było murowanych, a reszta zbudowana była z drewna i tzw. muru pruskiego tj. mieszaniny gliny, cegły i drewna.
We wsi przed II wojną światową istniał okazały budynek szkolny, który został spalony przez wojska radzieckie w 1945 r.W styczniu 1945 roku ludność niemiecka Komorzna opuściła domy w obawie przed zbliżającym się frontem, co doprowadziło do ograbienia opustoszałej wsi przez szabrowników. Od początku maja 1945 roku rozpoczęła się wielka akcja osiedleńcza, spowodowana głównie napływem repatriantów ze wschodu. Dużą grupę przybyłych do Komorzna osób stanowili przybysze ze Staryk - wsi położonej na pograniczu Polesia i Wołynia. Zawiesili oni w zabytkowym kościele w Komorznie święte obrazy przywiezione ze swojej rodzinnej miejscowości i obecnie stanowią liczną grupę mieszkańców Komorzna. W szkolnych dziennikach do tej pory często pojawiają się nazwiska Lechów, Garbowskich, Rudnickich, Wrześniewskich - uczniowie ci to potomkowie rodów przybyłych przed laty ze Staryk do Komorzna. Mniej liczną grupę przesiedleńców przybyłą z województwa tarnopolskiego stanowili mieszkańcy wsi Rzepińce (rodziny: Szczerbaty, Piotrowski, Marciniak, Skibiński, Bober, Winnik, Berezowski, Hrynik). Bezwzględne prawa, a raczej bezprawie wojny, obeszło się okrutnie z rodzinami przybyłymi ze wschodu do Komorzna. Wielu ich bliskich zostało unicestwionych w czasie II wojny światowej przez działające na tych terenach bandy banderowców. Aby uczcić pamięć pomordowanych przez, bandy UPA mieszkańców Kresów Wschodnich – ci, którzy ocaleli - ufundowali obelisk tym, którzy końca wojny nie dotrwali. Znajduje się on na cmentarzu w Komorznie.

[edytuj] Zabytki

Kościół obecny wzniesiony w 1753 r. na miejscu poprzedniego z 1623 r., z którego zachowała się tylko wieża. Od 1945 r. jest to kościół katolicki. Wnętrze salowe, w którym wzdłuż ścian umieszczone są empory, nakryte jest pozornym sklepieniem kolebkowym. Ambona późnorenesansowa, zaś ołtarz główny wczesnobarokowy z XVII w. z kolumnami o bogatej dekoracji snycerskiej.

Do wsi administracyjny należy Komorzno wcześniej oddzielna miejscowość (obecnie wg GUS zlikwidowana), oraz Zapłotnik obecnie część wsi, poprzednio przysiółek.

[edytuj] Przyroda

Teren wokół Komorzna zaliczany jest do krainy Wzgórz Trzebnickich. Utworzono tu w 1969 roku leśny rezerwat przyrody (buczyna pomorska ). W starym drzewostanie mieszanym rośnie w towarzystwie kilkudziesięciu dorodnych jodeł najwspanialszy okaz tego gatunku. Mając przeszło 4 metry w obwodzie, dochodzi do 60 metrów wysokości. W niektórych oddziałach leśnych w pobliżu Komorzna spotkać można ponadto okazałe buki pospolite, których pień w obwodzie potrafi opasać dopiero trzech dorosłych ludzi. W obrębie wsi zachowały się wiekowe aleje dębowe obsadzone drzewostanem liczącym ponad sto lat oraz pojedyncze okazy tego gatunku pamiętające czasy napoleońskie. Podróżnych przejeżdżających przez Komorzno urzeka swą urodą, szczególnie w maju, aleja kasztanowa, ciągnąca się aż do Ignacówki (woj. wielkopolskie). Jest to prawdopodobnie najdłuższa aleja kasztanowa w Polsce.