Kulik wielki

Z Wikipedii

Kulik wielki
Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Nadrząd	neognatyczne
Rząd	siewkowe
Rodzina	bekasowate
Gatunek	kulik wielki
Nazwa systematyczna
Actitis macularia
(Linnaeus, 1758)
Podgatunki	N. arquata arquata N. arquata orientalis
Galeria Wikimedia Commons

Kulik wielki (Numenius arquata) - duży ptak brodzący z rodziny bekasowatych, zamieszkujący w zależności od podgatunku:

• Numenius arquata arquata - Europa od Wysp Brytyjskich po Ural i Wołgę. Zimuje od Islandii przez Wyspy Bytyjskie, Europę Zachodnią po basen Morza Śródziemnego, Maghreb, Bliski Wschód i zachodnią część Indii. W Polsce występuje najczęściej na Bagnach Biebrzańskich, w dolinie Noteci i Odry, mniej licznie na Pojezierzu Łęczyńsko-Włodawskim, w Słowińskim Parku Narodowym, w rejonie Chojnic i w dolinie Bzury. W naszym kraju żyje 650-700 par lęgowych.^[1] Przeloty w marcu-kwietniu i lipcu-listopadzie.
• Numenius arquata orientalis - na wschód od Wołgi i Uralu, przez Azję Środkową po Daleki Wschód, w tym południową Japonię, Filipiny oraz Wielkie Wyspy Sundajskie.

Cechy gatunku 

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, jednak samice większe od samców. W upierzeniu przeważa kolor szarobrązowy. Wierzch ciała okryty ciemnymi, podłużnymi lub okrągłymi plamami. Spód białawy, również w górnej części pokryty ciemnymi plamami. Kuper biały. Ogon jasnobrązowy z poprzecznym, ciemnym prąkowaniem. Bardzo charakterystyczny długi, wygięty łukowato ciemny dziób o jaśniejszej nasadzie. Nogi czarne. N. a. orientalis jest bledszy, ma boki zazwyczaj pozbawione cętek, a prążkowanie na ogonie jest gęstsze.

Wymiary średnie 

dł. ciała ok. 50-65 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 80-110 cm
waga ok. 470-1360 g

Biotop 

Wilgotne łąki, bagna i stepy.

Gniazdo 

Na ziemi, lub w suchej kępie turzyc.

Jaja 

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu-czerwcu (w Polsce w kwietniu) 4 jaja.

Wysiadywanie 

Jaja wysiadywane są przez okres 26-30 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po kilku dniach, jednak nadal pozostają pod opieką rodziców. Zdolność do lotu uzyskują w wieku 5 tygodni.

Pożywienie 

Głównie bezkręgowce, ale zjada również drobne kręgowce, a jesienią także owoce i nasiona.

Ochrona 

Gatunek chroniony. Zagrożeniem dla tego ptaka jest niszczenie siedlisk.

Zobacz też: ptaki Polski

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Ludwik Tomiałojć, Tadeusz Stawarczyk Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany, PTPP "pro Natura", Wrocław 2003, ISBN 83-919626-1-X, s. 361