Ludwik Bittner
Z Wikipedii
Ludwik Bittner (ur. 1892 zm. 1960), generał brygady AK, pseudonimy: Baza, Dunio, Halka, Rot, Tarnowski.
Od 1911 w Związku Walki Czynnej, od 1912 w Związku Strzeleckim. W 1914 żołnierz I Kompanii Kadrowej, następnie w II Brygadzie Legionów. Zakończył służbę w Legionach Polskich w stopniu porucznika.
Od 1917 w Polskiej Sile Zbrojnej, od 1918 w WP, dowodził pułkiem piechoty (zapewne 34., w którym służył Franciszek Słonczyński) w czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920, następnie od 1930 dowódca piechoty dywizyjnej 5 Dywizji Piechoty we Lwowie, od 1938 zastępca komendanta Korpusu Ochrony Pogranicza. W 1939 r. bronił granicy wschodniej przed Armią Czerwoną, zakończył kampanię w Samodzielnej Grupie Operacyjnej "Polesie".
Od października 1939 w Służbie Zwycięstwu Polski, następnie w ZWZ i AK, m.in. 1941-1943 komendant Okręgu Lublin. W 1944 awansowany do stopnia generała brygady AK. W okresie akcji "Burza" dowódca 9 Podlaskiej Dywizji Piechoty AK. Aresztowany w sierpniu 1944 r., początkowo przetrzymywany w obozach w Majdanku i Rembertowie, następnie wywieziony do Charkowa, skąd trafił do łagru w Diagilewie. Powrócił do kraju w 1947, całkowicie odizolowany od nowej armii i poddany represjom, od 1957 członek władz ZBOWiD.
Syn Sławomir Maciej Bittner, pseudonim: Maciek, żołnierz II Odcinka "Wachlarza" (patrol dywersyjny w Nieświeżu, następnie w Baksztach), w sierpniu 1942, po aresztowaniu w Nieświeżu, ściągnięty wbrew swoim protestom do Warszawy przez ojca, przyszłego dowódcę 9. dywizji AK, gen. "Halkę", poległ w lutym 1944 w Warszawie.
