Manlio Brosio
Z Wikipedii
Manlio Brosio (ur. 1897, zm. 1980) – włoski prawnik, dyplomata i polityk. W latach 1964-1971 sprawował funkcję sekretarza generalnego NATO.
Brosio był absolwentem wydziału prawa Uniwersytetu Turyńskiego. W czasie I wojny światowej słuzył jako oficer w oddziałach Alpini. W 1920 rozpoczął karierę polityczną, z której niedługo później musiał zrezygnować, jako zadeklarowany przeciwnik faszyzmu. W okresie tym związał się z ruchem tzw. liberalnej rewolucji.
W czasie II wojny światowej, po wyzwoleniu włoch przez aliantów w 1943 r., Brosio przeszedł do podziemia. W latach 1943-1944 był członkiem włoskiego Narodowego Komitetu Wyzwolenia. Po wojnie, w 1945 r., objął stanowisko ministra obrony narodowej. W 1947 r., jako amabsador Włoch w Związku Radzieckim, negocjował pokój pomiędzy oboma państwami. W 1952 r. został amabsadorem w Wielkiej Brytanii, w 1955 r. w USA, a w latach 1961-1964 we Francji.
12 maja 1964 r. Brosio został desygnowany jako następca Dirka Stikkera na stanowisku sekretarza generalnego NATO. Zrezygnował z pełnienia stanowiska 3 września 1971 r. Jego następcą został Joseph Lunc. 29 września 1971 r. Brosio został odznaczony Medalem Wolności.
Hastings Lionel Ismay • Paul-Henri Spaak • Dirk Stikker • Manlio Brosio • Joseph Luns • Peter Carington • Manfred Wörner •
Sergio Balanzino • Willy Claes • Sergio Balanzino • Javier Solana • George Robertson • Jaap de Hoop Scheffer
