Marc Rosset

Z Wikipedii

Marc Rosset (ur. 7 listopada 1970 w Genewie), tenisista szwajcarski, mistrz olimpijski, zwycięzca wielkoszlemowego French Open w grze podwójnej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Zaliczał się do światowej czołówki juniorów, kończąc sezon 1988 jako nr 4 rankingu. W t.r. rozpoczął karierę zawodową. Pierwsze zwycięstwo turniejowe odniósł w 1989 w rodzinnej Genewie, pokonując w finale Argentyńczyka Pereza-Roldana. Rok później wygrał turniej w Lyonie (w finale ze znanym Szwedem Wilanderem), a w 1991 świętował pierwsze zwycięstwo deblowe, ponownie w Genewie; partnerował mu Hiszpan Sergi Bruguera. Sezon 1992 okazał się dla Rosseta przełomowy i zapewnił mu miejsce w szerokiej czołówce światowej. W parze z rodakiem Jakobem Hlaskiem wygrał prestiżowy turniej w Rzymie (Italian Open), a następnie wielkoszlemowy French Open (w finale z parą rosyjsko-południowoafrykańską Andriej Olchowski/David Adams), a także poprowadził drużynę narodową do finału w Pucharze Davisa; w finale rozgrywek pucharowych Szwajcarzy nie sprostali Amerykanom, mimo zwycięstwa Rosseta nad ówczesnym liderem rankingu Courierem. Przede wszystkim jednak Rosset odniósł niespodziewane zwycięstwo na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie. W drodze po złoto olimpijskie Szwajcar pokonał kilku zawodników ścisłej czołówki światowej - Ferreirę, Couriera, Emilio Sancheza i Ivanisevicia, a w finale Hiszpana Jordi Arrese po dramatycznym pięciosetowym pojedynku.

W kolejnych latach odnosił regularnie dobre rezultaty, wygrywając turnieje na wszystkich nawierzchniach. Łącznie odniósł 15 zwycięstw turniejowych w grze pojedynczej i 8 w grze podwójnej. Zarówno w singlu, jak i w deblu awansował do czołowej dziesiatki rankingu światowego - w grze pojedynczej figurował na pozycji nr 9 (listopad 1995), w grze podwójnej na pozycji nr 8 (luty 1992). W 1996 osiągnął swój jedyny wielkoszlemowy półfinał w grze pojedynczej, w turnieju French Open; w dość niespodziewanym zestawie półfinalistów - obok niego debiutujący na tym etapie w Wielkim Szlemie Rosjanin Kafelnikow oraz specjaliści szybkich nawierzchni, Amerykanin Pete Sampras i Niemiec Stich - Rosset, mistrz olimpijski na takiej samej nawierzchni ziemnej, mógł uchodzić nawet za faworyta do końcowego sukcesu, jednak już w półfinale nie sprostał Stichowi, a turniej ostatecznie padł łupem Kafelnikowa.

Na początku XXI wieku osiągał znacznie mniej sukcesów, występował jednak nadal w turniejach, chociaż ze względu na niską pozycję na liście ATP Tour zazwyczaj w mniej prestiżowych imprezach. Startował m.in. w turniejach w Polsce - w Sopocie (ATP Tour) w 2004, gdzie pokonał Filipa Urbana w I rundzie (przegrał w kolejnej rundzie) oraz w zawodach niższej rangi (challengerach) w Poznaniu w 2004 (w I rundzie pokonał Mariusza Fyrstenbega) i Wrocławiu w 2005 (odpadł w I rundzie). Od 1990 był regularnym reprezentantem w Pucharze Davisa, od 1991 regularnie w najwyższej grupie rozgrywkowej (Grupie Światowej); po raz ostatni grał w zespole narodowym w 2003. Poza Pucharem Davisa i igrzyskami olimpijskimi reprezentował Szwajcarię w Drużynowym Pucharze Świata (w 1996 był w zwycięskiej ekipie) oraz mikstowym Pucharze Hopmana.

Rosset jest zawodnikiem wysokim (2,01 cm) i swoją grę opierał przede wszystkim na potężnym serwisie i forhendzie. Jest graczem praworęcznym. Na korcie zachowywał się często impulsywnie, czego wyrazem był incydent w trakcie meczu w Pucharze Hopmana; poirytowany nieudanym zagraniem uderzył pięścią w otaczającą kort reklamę i złamał rękę. W 1998 głośno było o szczęściu Rosseta, który w ostatniej chwili zmienił rezerwację lotniczą po porażce w US Open; samolot, którym pierwotnie Szwajcar miał lecieć, spadł do Atlantyku.

W latach 1999-2001 Rosset był członkiem rady zawodników Związku Tenisistów Zawodowych (ATP). Pełnił funkcję kapitana reprezentacji w Pucharze Davisa, zrezygnował w lipcu 2005 po porażce w I rundzie kolejnej edycji rozgrywek.

Oficjalnie zakończył karierę sportową w październiku 2005; ostatni występ turniejowy zaliczył w Bazylei (w grze podwójnej).

Wygrane turnieje:

• gra pojedyncza:
  • 1989 Genewa
  • 1990 Lyon
  • 1992 igrzyska olimpijskie w Barcelonie, Moskwa
  • 1993 Long Island, Marsylia, Moskwa
  • 1994 Lyon, Marsylia
  • 1995 Halle, Nicea
  • 1997 Antwerpia
  • 1999 Petersburg
  • 2000 Londyn, Marsylia
• gra podwójna
  • 1993 Gstaad
  • 1997 Bazylea
  • 1999 Taszkient

Przegrane finały turniejowe:

• gra pojedyncza:
  • 1990 Bolonia, Madryt
  • 1994 New Haven, Paryż (hala Bercy)
  • 1996 Mediolan
  • 1997 Taszkient
  • 1998 Antwerpia, Petersburg
• gra podwójna:
  • 1992 Stuttgart (korty ziemne)
  • 1995 Gstaad
  • 2004 Gstaad