Pete Sampras

Z Wikipedii

Pete Sampras (ur. 12 sierpnia 1971 w Waszyngtonie), tenisista amerykański, uważany za jednego z najwybitniejszych graczy w historii tenisa, 14-krotny zwycięzca turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej.

Dominował w tenisie męskim w latach 90.; w 1993 został po raz pierwszy liderem rankingu światowego i aż do 1998 regularnie kończył sezony na pozycji nr 1. Pierwszy turniej wielkoszlemowy wygrał w 1990, pokonując w finale US Open Agassiego; ten sam zawodnik był przeciwnikiem Samprasa w jego ostatnim finale - także na US Open, w 2002. Również ten pojedynek, podobnie jak większość ze spotkań z Agassim (swoim największym rywalem w okresie dominacji), wygrał Sampras. Finał US Open 2002, rozegrany we wrześniu 2002, okazał się ostatnim meczem w karierze zawodniczej Pete Samprasa, który po wielomiesięcznym namyśle (i licznych spekulacjach medialnych) ogłosił zakończenie kariery w dniu inauguracji kolejnej edycji US Open, 25 sierpnia 2003.

Największe sukcesy przyniósł Samprasowi turniej wimbledoński; Amerykanin wygrał tu aż siedem razy, pozostając niepokonanym w latach 1993-1995 i 1997-2001. Przejął od Beckera przydomek Króla kortu centralnego na Wimbledonie. Odnosił sukcesy także w Australian Open (dwie wygrane), natomiast bez powodzenia startował na kortach Rolanda Garrosa; jego wielkim celem było zwycięstwo na paryskiej mączce, czego najbliższy był w 1996, kiedy uległ w półfinale Kafelnikowowi (późniejszemu triumfatorowi). Na kortach o nawierzchni ziemnej odnosił sukcesy rzadko, chociaż wygrał m.in. prestiżowy turniej Italian Open na kortach Foro Italico w Rzymie (1994).

W latach 1990-2000 regularnie kwalifikował się do turnieju Masters, za każdym razem awansując co najmniej do półfinału. Wygrywał Masters pięciokrotnie (1991, 1994, 1996, 1997, 1999).

Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych:

• US Open 1990 (z Agassim)
• Wimbledon 1993 (z Courierem)
• US Open 1993 (z Piolinem)
• Australian Open 1994 (z Martinem)
• Wimbledon 1994 (z Ivanisevicem)
• Wimbledon 1995 (z Beckerem)
• US Open 1995 (z Agassim)
• US Open 1996 (z Changiem)
• Australian Open 1997 (z Moyą)
• Wimbledon 1997 (z Piolinem)
• Wimbledon 1998 (z Ivanisevicem)
• Wimbledon 1999 (z Agassim)
• Wimbledon 2000 (z Rafterem)
• US Open 2002 (z Agassim)

Porażki w finałach turniejów wielkoszlemowych:

• US Open 1992 (z Edbergiem)
• Australian Open 1995 (z Agassim)
• US Open 2000 (z Safinem)
• US Open 2001 (z Hewittem)

Sampras wygrał łącznie w karierze 64 turnieje w singlu (w tym oprócz wielkoszlemowych i Masters m.in. w Cincinnati, paryskiej hali Bercy, Puchar Wielkiego Szlema 1990, Indian Wells, Key Biscaine, Antwerpii i wiele innych) oraz 2 w deblu (1989 Italian Open, 1995 Queen's Club w Londynie). Największe sukcesy odnosił - jako zawodnik o znakomitym serwisie (zarówno pierwszym, jak i drugim) oraz bardzo dobrym woleju - na nawierzchni trawiastej, a także na nawierzchni betonowej. Dysponował jednym z najlepszych forhendów zagrywanych w biegu w historii.

W 1992 zdobył wraz z reprezentacją USA Puchar Davisa; w meczu finałowym przeciwko Szwajcarii został wystawiony jedynie do gry podwójnej, zdobył punkt w parze z Johnem McEnroe, pokonując Rosseta i Hlaska w pięciu setach. Ponownie przyczynił się do sukcesu USA w Pucharze Davisa w 1995, w finale z Rosją pokonał w Moskwie Andrieja Czesnokowa w pięciu setach.

W 2007 Pete Sampras został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.