Marcinków (województwo dolnośląskie)
Z Wikipedii
Współrzędne: 50°16'47" N 016°46'11" E
| Marcinków | |
| Województwo | dolnośląskie |
| Powiat | kłodzki |
| Gmina | Bystrzyca Kłodzka |
| Położenie | 50° 16' 47'' N 16° 46' 11'' E |
| Wysokość | 700-820 m n.p.m. |
| Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności |
2 osoby |
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
74 |
| Kod pocztowy | 57-512 |
| Tablice rejestracyjne | DKL |
|
Położenie na mapie Polski
  Marcinków
|
|
Marcinków (niem. Martinsberg) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Bystrzyca Kłodzka.
W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Marcinków był dawną wsią gwarecką, która do XII wieku należała do feudalnego państwa karpieńskiego. W dokumentach z 1344 r. wymienia się ją pod nazwą Mertetindorf, a w 1465 r. jako Merbotindorf (czyli Nierobocin), co sugeruje, że była zwolniona od pańszczyzny. Wiadomo jednak, że już wtedy zaprzestano tu wydobycia srebra. W XV w. wytapiano tu także szkło.
W 1481 r. rodzina Gregor otrzymała z rąk Henryka Starszego Podiebradowicza teren wsi wraz z prawem do poszukiwania i wydobycia rud. W XVI w. znacznie wzrosło tu wydobycie galeny. We wsi w 1598 r. stanął kościół pw. św. Marcina, pełniący rolę kościoła cmentarnego. Rozwój gospodarczy przerwany jednak został przez wojnę trzydziestoletnią, która w 1623 r. zniszczyła także kościół. Ożywienie gospodarcze nastąpiło dopiero w XVIII w. wraz z przejęciem okolicznych ziem przez ród Wallisów. W 1701 r. odbudowano kościół.
Kolejną próbą wznowienia działalności górniczej było otwarcie w 1749 r. kopalni (Zum reichen Segen) a w 1755 r. huty (Friedrichs Silberhütte) przez spółkę kpt. von Zerbst i radcy podatkowego Menceliusa. Prace górnicze zeszły do głębokości 25 m. Przerwane zostały w roku 1784, po czym teren wsi został podzielony na trzy części własnościowe. Jeszcze jedną nieudaną próbę reaktywacji górnictwa podjęto w 1855 r.
[edytuj] Współczesność
Po 1945 r. Marcinków został zasiedlony przez niewielką grupę Polaków, jednak z biegiem lat pustoszał i popadał w ruinę. W latach 50. prowadzono tu prace poszukiwawcze rud uranu. Znaleziono niewielkie okruszcowania, których eksploatacja okazała się nieopłacalna na skalę przemysłową.
Obecnie wieś liczy zaledwie kilka zamieszkałych domów. Mimo bardzo dobrych walorów krajobrazowych wieś nie rozwija się, a działalność rolnicza prowadzona jest na znikomą skalę. Barokowy kościół został zrujnowany, a cenne elementy starej kamieniarki stają się łupem złodziei dzieł sztuki.
[edytuj] Turystyka
Przez wieś przechodzi żółty szlak turystyczny z Romanowa do Przełęczy Puchaczówka. Ponad wsią wznosi się szczyt Skowroniej Góry z bardzo dobrą panoramą na całą wschodnią część ziemi kłodzkiej.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Mapy i zdjęcia satelitarne:
[edytuj] Bibliografia
- Krzysztof R. Mazurski Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, SUDETY Oficyna Wydawnicza Oddziału Wrocławskiego PTTK, Wrocław 1995, ISBN 83-8555048-8
- Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, mapa turystyczna, Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Warszawa-Wrocław 1991
