Marian Franke
Z Wikipedii
Marian Franke (ur. 21 marca 1877 we Lwowie, zm. 12 września 1944 we Lwowie) - polski lekarz, profesor Uniwersytetu Lwowskiego.
Był synem Jana Nepomucena Franke, profesora Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Odbył studia medyczne w Uniwersytecie Lwowskim i uniwersytecie w Wiedniu zakończone w 1900 uzyskaniem tytułu doktora wszech nauk lekarskich. Studia uzupełniające odbył w Berlinie i Paryżu.
W 1900 rozpoczął pracę jako asystent w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Lwowskiego. W 1916 otrzymał tytuł profesora tytularnego i objął stanowisko p.o. kierownika Katedry Patologii i Terapii Szczegółowej. Od 1918 profesor nadzwyczajny, a od 1921 profesor zwyczajny. Od 1921 do 1939 kierował Katedrą Patologii Ogólnej i Doświadczalnej. W latach 1928/29 i 1936/37 pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego. Po zajęciu Lwowa przez ZSRR, od września 1939 kierownik tej katedry w wydzielonym z Uniwersytetu Instytucie Medycznym, a w 1942 kierownik Oddziału Patologii na tej samej uczelni, przekształconej przez okupantów hitlerowskich w Staatliche Medizinische und Naturwissenschaftliche Fachkurse we Lwowie.
W pracy naukowej zajmował się kardiologią, nefrologią i patofizjologią krwi i krążenia krwi. Opracował metodę oznaczania enzymów proteolitycznych leukocytów i podał indeks proteolityczny, opisał postacie ostrego zapalenia nerek jako powikłań duru powrotnego. Zainicjował w Polsce badania w zakresie teleelektrokardiografii. Opracował podręcznik diagnostyki chorób układu krążenia.
Od 1930 członek korespondent Polskiej Akadamii Umiejętności, a od 1937 członek czynny. Z powodu przywiązania do Lwowa trzykrotnie odmówił objęcia Katedr i Klinik Chorób Wewnętrznych w: Uniwersytecie Wileńskim (1921), Uniwersytecie Poznańskim (1923) i Uniwersytecie Warszawskim (1931).
W czasie I wojny światowej był lekarzem frontowym armii austriackiej, w 1918 brał udział w obronie Lwowa, a w 1921 pełnił służbę jako podpułkownik-lekarz Wojska Polskiego.
[edytuj] Wybrane publikacje naukowe
- Surowica rozpuszczająca ciałka białe krwi (1901)
- O rzadkiej postaci niemiarowości ruchów serca (1905)
- O sposobach wyrównania wad zastawki trójdzielnej (1906)
- O leczeniu przewlekłej niedomogi mięśnia sercowego (1909)
- Znaczenie fizjologiczne części przedsionkowo-komorowej układu przenośniego serca (1912)
- Nowe drogi w medycynie wewnętrznej (1922)
- Skrypta patologji ogólnej i doświadczalnej (1923)
- Badania nad patogenezą mocznicy (1924)
- Leczenie przewlekłych schorzeń serca (1926)
Źródło:
- Biogramy uczonych polskich, Część VI: Nauki medyczne zeszyt 1: A-Ł (pod redakcją Andrzeja Śródki), Ossolineum, Wrocław 1990
