Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem
Z Wikipedii
Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem, Przełęcz pod Chłopkiem (słow. Mengusovské sedlo) – przełęcz na wysokości 2307 m n.p.m. położona w głównej grani Tatr, pomiędzy Mięguszowieckimi Szczytami – Czarnym i Pośrednim. Nazwa przełęczy pochodzi od widocznej z daleka (np. znad Morskiego Oka), charakterystycznej samotnej sterczącej turni na wschodnim zboczu przełęczy o wysokości 15 m. Przejście znane było wcześniej (ścieżka kłusownicza łącząca Dolinę Rybiego Potoku z Doliną Mięguszowiecką), uchodziło za trudne.
Pierwsze odnotowane przejście:
- sierpień 1861: przewodnicy tatrzańscy z grupą myśliwych - Krzeptowscy, Samek, Maciej Sieczka, Jędrzej Wala starszy, Edward Homolacs, Stanisław Homolacs, Władysław Koziebrodzki, Ernst Schauer, Józef Stolarczyk, Stanisław Wodzicki;
- zimą: Mieczysław Lerski i Jerzy Maślanka 22 marca 1910.
W latach 1886 – 1898 Towarzystwo Tatrzańskie podjęło szereg działań ułatwiających przejście: wkuto stalowe klamry, wysadzono część skał, oznakowano szlak (obecnie od strony Słowacji wejście jest niedostępne dla turystów). Po polskiej stronie trasa prowadzi od Czarnego Stawu, skrajem Mięguszowieckiego Kotła (tzw. Bandziocha) przez wąską galeryjkę (miejsce mocno eksponowane) na wierzchołek Kazalnicy Mięguszowieckiej. Dalej trawersem ściany Czarnego Mieguszowieckiego Szczytu na przełęcz. Szlak jest poprowadzony w skalnej scenerii, poza kilkunastoma stalowymi klamrami nie ma na nim innych dodatkowych ubezpieczeń, stąd wymaga dobrego przygotowania turystycznego i uchodzi za szlak turystycznie trudny. W latach 1974 – 1984 (powyżej Kazalnicy) szlak był uszkodzony przez oberwanie się skały. Po naprawie został ponownie otwarty.
.
