Odkrycia i badania Azji Południowej i Wschodniej
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] Indie
Pierwszym geografem Indii był John Huyghen Van Linshoten, który już w 1585 wydał pierwsze bardzo ogólne szkice o geografii Półwyspu Indyjskiego. Kolejne informacje o Indiach pochodziły od kupców, kapitanów i urzędników Kompanii Wchodnio-Indyjskiej. Po wojnie siedmioletniej 1756-1763 w wyniku, której Anglicy przejęli kontrolę na Indiami, rozpoczęły się systematyczne badania tej części kontynentu. Od roku 1799 rozpoczęły się systematyczne badania topograficzne. W 1808 Alexander Russell Webb dotarł do źródeł Gangesu. W 1813 William Moorcroft osiągnął Salteż (wschodni dopływ Indusu, a w 1820 dotarł do Leh i dalej do Kaszmiru. W 1849 botanik J.D. Hooker zbadał Sikkim. Okres wielkich wypraw badawczych w Indiach zakończyły dwie wyprawy Alexandra Cunninghama, prowadzącego w latach 1845-1848 badania topograficzne w Kaszmirze i Ladaku oraz braci Adolfa, Hermana i Roberta Schlagintweita w latach 1854-1857, którzy dotarli znad Indusu przez Karakoram do Turkiestanu.
Od 1862 pieczę nad badaniami Indii przejęło Archeological Survey of India (indyjska służba geodezyjna) oraz liczne towarzystwa naukowe. Badania te objęły także Cejlon.
[edytuj] Indochiny
Bardziej szczegółowe badania Indochin rozpoczęły się znacznie później. Dopiero po opanowaniu politycznym przez Anglię Birmy rozpoczęły się podróże w głąb lądu w tym rejonie. W 1826 angielski dyplomata John Crawfurd zwiedził wnętrze Birmy. W 1837 Szkot Macleaod dotarł w okolice górnego Mekongu. W 1862 Adolf Bastian zdołał przejść w poprzek cały półwysep od Irwandii do wybrzeży Kochinchin. Po opanowaniu Wietnamu przez Francję Francois Garnier dokładnie zbadał dorzecze Mekongu w latach 1886-1891. Po włączeniu do francuskiego imperium Tonkinu i Annamu w 1844 Detruil de Rhins rozpoczął badania topograficzne także i tej części regionu. Znaczące rezultaty dla poznania Indochin wniosła wyprawa do wnętrza Półwysep Malajski|Półwyspu Malajskiego]] pod kierownictwem Skeata i Annadale'a w 1890.
[edytuj] Archipelag Malajski (Indonezja)
Choć o wyspach tworzących Indonezję wiedziano już w starożytności oraz były pierwszymi, które w tej części świata odkryli Portugalczycy i Hiszpanie, to ich dokładniejsze badania rozpoczęły się dopiero w XIX wieku. Największe zasługi w badaniach Indonezji wnieśli badacze angielscy i niemieccy. W latach 1835-1848 i 1855-1864 Franz Junghun odbył dwie długie wyprawy badawcze, przede wszystkim na Jawę i Sumatrę, które dały podwaliny wiedzy geograficznej o tych wyspach. W latach 1854-1860 Alfred Russel Wallace podróżował i badał Moluki i Celebes. Znaczny wkład, głównie w poznanie geografii Filipin wniósł Karl Semper w wyniku swych podróży w latach 1863-1865. W latach 1893-1896 oraz 1901-1902 Adolf Bastian oraz Paul i Fritz Sarasin badali Celebes. Po przerwie spowodowanej I wojną światową, powrócono do szczegółowych badań Indonezji. Wiele z nich, przede wszystkim etnograficznych, prowadzone jest do czasów dzisiejszych.
[edytuj] Chiny
W XVIII władze Chińskie zabroniły działalności misyjnej i wypędziły z kraju wszystkich chrześcijańskich misjonarzy. Jedynie rosyjski mnich Biczurin zdołał dotrzeć do tego kraju w 1807 i pozostał tam siedem lat. Od niego do Europy dotarły, zresztą bardzo skromne informacje. Dopiero po wojnie opiumowej, po roku 1842 nastąpiło pewne otwarcie i do Chin mogli wrócić misjonarze. Od 1858 zaś do Chin zaczęli przyjeżdżać także naukowcy z misjami badawczymi. Pierwszą była podróż Armanda Davida, który zebrał istotne informacje na temat topografii i zoologii. W latach 1863-1864 Amerykanin Raphael Pumpelly podróżował i zbierał dane geologiczne w północnych Chinach, Mandżurii oraz Mongolii. Ferdynand von Richthofen w latach 1862-1872 prowadził szeroko zakrojone badania geologiczne Chin oraz został autorem pierwszej europejskiej mapy Chin. Do rewolucji w 1911 badania Chin były domeną wyłącznie Europejczyków i Amerykanów, którzy zorganizowali szereg wypraw do tego kraju, jak na przykład austro-węgierska wyprawa Gustawa Kreitnera w latach 1877-1880. Po rewolucji nastąpiło kolejne zamknięcie Chin. Chińczycy stworzyli monopol na badania kraju przez powołanie Państwowego Instytutu Geologicznego. Od tego czasu obcych badaczy dopuszczano do wypraw, tylko, gdy odbywały się one pod ścisłym chińskim nadzorem.
[edytuj] Korea
Dopiero po roku 1882 Korea otwarła się dla Europejczyków. Największy wkład w badania Półwyspu Koreańskiego wniósł Karol Gottsche i inni. W okresie, gdy Korea pozostawała pod okupacją Japońską, została znów zamknięta dla obcych. Dopiero w czasie Wojny Koreańskiej służby kartograficzne armii amerykańskiej, dokonały wielu istotnych pomiarów topograficznych.
[edytuj] Japonia
Informacje o Japonii przez długi czas opierały się na relacjach Engelberta Kämpfera, który w latach 1690-1692 prowadził badania Wysp Japońskich. Zarysy brzegów tych wysp ustalili Franciszek la Perouse w 1788 i Adam von Krusenstern w 1804 oraz wielu inni, głównie Rosjan pływających po tych wodach. Dokładniejszych danych o tym kraju dostarczyli Carl Peter Thunberg w 1778-1786, Wasyl Golownin w latach 181-1813, Philipp Franz von Siebold w latach 1823-1830, w późniejszych latach także geografowie J. Rein i E. Neuman. Od roku 1867 wymuszono otwarcie i zapoczątkowano modernizację państwa japońskiego. Od tego czasu badania Wysp Japońskich poszły daleko na przód najpierw za sprawą zagranicznych specjalistów, a potem własnymi siłami.
powrót do Historia odkryć geograficznych
powrót do Odkrycia i badania Azji
