Oleszyce
Z Wikipedii
Współrzędne: 50°10'01" N 023°01'51" E
| Oleszyce | |||
|
|||
| Województwo | podkarpackie | ||
| Powiat | lubaczowski | ||
| Gmina - rodzaj |
Oleszyce miejsko-wiejska |
||
| Burmistrz | Maria Janowska-Placek | ||
| Powierzchnia | 4,98 km² | ||
| Położenie | 50° 10'01'' N 23° 01'51'' E |
||
| Liczba mieszkańców (2004) - liczba ludności - gęstość |
3193 641,2 os./km² |
||
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
16 | ||
| Kod pocztowy | 37-630 | ||
| Tablice rejestracyjne | RLU | ||
|
Położenie na mapie Polski
  Oleszyce
|
|||
| TERC10 (TERYT) |
3182509064 | ||
|
Urząd miejski3
Rynek 137-630 Oleszyce tel. 16 631-56-36; faks 16 631-56-36 |
|||
Oleszyce – miasto w woj. podkarpackim, w powiecie lubaczowskim, położone na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, nad rzeczką Przerwą, dopływem Lubaczówki. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Oleszyce. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. przemyskiego. W Oleszycach działa zespół piłkarski i siatkarski "Czarni Oleszyce".
Spis treści |
[edytuj] Dane ogólne
Według danych z 31 grudnia 2004, miasto miało 3193 mieszkańców.
Lokalny ośrodek handlowo-usługowy. Przez miasto przebiega linia kolejowa Lubaczów – Jarosław i droga wojewódzka nr 865 Narol – Jarosław.
[edytuj] Historia
Prawa miejskie nadane osadzie w 1576 roku, przez ich późniejszego właściciela Hieronima Sieniawskiego zostały potwierdzone przez króla Stefana Batorego w 1578 r. Oleszyce rozwijały się w oparciu o rzemiosło i handel, odbywały się w nim targi i jarmarki. Miasto utraciło prawa miejskie w 1880 r. W 1884 przez Olszyce przeprowadzono linię kolejową. Osiedle odzyskało prawa miejskie jednak dopiero w 1989 roku.
[edytuj] Zabytki
- Pozostałości zespołu pałacowego Sieniawskich – resztki parku, obwałowania, ślady pałacu. Pierwotnie był tu dwór obronny Ramszów, wspominany w dokumentach z XVI w. jako zameczek, rozbudowany przez Sieniawskich w w XVII i XVIII w. Następnie w tym miejscu stanął w 1741 r. pałac Czartoryskich, zniszczony w pożarze w pierwszym dniu wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 r.
- Czworoboczny ratusz z dziedzińcem i dwiema bramami, z 2. poł. XVII w, później rozbudowany.
- Kościół parafialny pw. Narodzenia NMP, pierwotnie renesansowy z XVI w., po późniejszych przebudowach – neoromański.
- Murowana cerkiew greckokatolicka pw. św. Onufrego z 1809 roku, od 1947 r. nieużytkowana
- W okolicy miasta trzynaście schronów z tzw. Linii Mołotowa.
