Pion (cząstka)

Z Wikipedii

leptony e μ τ νe νμ ντ	kwarki u c t d s b
nośniki oddziaływań γ Z0 W± gluon g
hadrony
mezony π K J/ψ Υ	bariony p n Λ Ω
bozony	fermiony

Mezon π (pion) - najlżejszy mezon, należy do nonetu π, K, η. Występuje w trzech odmianach:

m = 134,9766 MeV

τ = (8,4 ± 0,6) 10^-17 s

Mezon ten jest sam dla siebie antycząstką (czyli jest cząstką Majorany).

m = 139,57018 ± 0,00035 MeV

τ = (2,6033 ± 0,0005) 10^-8 s

Gdzie:

m - masa spoczynkowa cząstki

τ - średni czas życia cząstki

d,u - kwarki górny i dolny

Mezony te są dla siebie nawzajem antycząstkami.

Spis treści 1 Rozpad 2 Historia 3 Badania 4 Źródła

[edytuj] Rozpad

Rozpad naładowanych mezonów π odbywa się w oddziaływaniach słabych, prawie zawsze wg schematu (powstaje mion i neutrino mionowe), ale też np.

• 
• 

(Ujemne piony rozpadają się analogicznie, np. ).

Natomiast obojętnego pionu - za pośrednictwem oddziaływań elektromagnetycznych najczęściej (98,8%) na fotony wg schematu , niekiedy (1,2%)

[edytuj] Historia

Po raz pierwszy mezony pi pojawiły się w teorii Hideki Yukawy oddziaływań wewnątrz­jądrowych - za ich pomocą Yukawa opisywał oddziaływania między­nukleonowe (proton-neutron, proton-proton, neutron-neutron) jako wymianę mezonów π, zgodnie z reakcjami:

[edytuj] Badania

Najbardziej precyzyjną metodą wyznaczania masy mezonu π ⁻ jest badanie promieniowania charakterystycznego atomów π ⁻ -mezonowych (mezoatomów π ⁻ - atomów egzotycznych zawierających zamiast jednego elektronu mezon π ⁻ ).

[edytuj] Źródła

Dane pochodzą z biuletynu DPG.