Piotr Fiodotow
Z Wikipedii
Piotr (Wasilewicz) Fiodotow (ur. 1900 - zm. 1963), funkcjonariusz radzieckich organów bezpieczeństwa, wywiadu i kontrwywiadu OGPU/GUGB/NKWD/MGB/KI/MVD. Między innymi naczelnik 1 Zarządu Głównego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, i 2 Zarządu Głównego Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów ZSRR.
Służbę w organach bezpieczeństwa rozpoczął pod koniec lat 20. w Zjednoczonym Państwowym Zarządzie Politycznym OGPU. Po reorganizacji aparatu OGPU i przyłączeniu go do Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych jako Główny Zarząd Bezpieczeństwa Państwowego NKWD (GUGB), stanął na czele Wydziału 2 (Tajno-Polityczny - SPO) GUGB. W 1940 roku Fiodotow brał udział w wymordowaniu polskich jeńców wojennych i więźniów, którzy dostali się do niewoli po inwazji Armii Czerwonej na Polskę 17 września 1939 roku. (zob. zbrodnia katyńska). Po utworzeniu Ludowego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego NKGB, stanął na czele jego kontrwywiadu, następnie w 1946 roku, po utworzeniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego MGB, stanął na czele I Zarządu Głównego, wywiadu zagranicznego. W 1947 roku po przejęciu obowiązków wywiadu zagranicznego przez nowo utworzony Komitet Informacji, został zastępcą przewodniczącego KI Wiaczesława Mołotowa, nadal kierując wywiadem zagranicznym. W 1949 roku po odejściu Mołotowa ze stanowiska przewodniczącego KI i zastąpieniu go przez Andrieja Wyszyńskiego, dawnego krwawego prokuratora z czasów stalinowskich czystek, Fiodotow na krótko został jego zastępcą, parę miesięcy później zastąpił go Siergiej Sawczenko. Od lutego 1952 do 1953 roku, pozostawał w rezerwie MGB, następnie po likwidacji Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego, został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie był członkem kolegium. 12 marca 1953 roku, Fiodotow został naczelnikiem 1 Zarządu Głównego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych odpowiedzialnego za kontrwywiad, stał na jego czele aż do utworzenia Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB), i przejęcia przez niego wywiadu i kontrwywiadu. W marcu po przejściu do KGB stanął na czele 2 Zarządu Głównego (kontrwywiad), którym dowodził do kwietnia 1956 roku. Następnie został zastępcą naczelnika jednego z zarządów w wyższej szkole KGB, gdzie pracował aż do odejścia na emeryturę w 1959 roku.
[edytuj] Zobacz też
| Naczelnicy wywiadu zagranicznego CzeKa/GPU/OGPU/NKWD/NKGB/MGB/MVD/KGB i daty urzędowania |
|
Jakow Dawtian (1920-1921) | Solomon Mogilewski (1921) | Michaił Trilisser (1921-1930) | Artur Artuzow (1930-1936) | Abram Słucki (1936-1938) | Zelman Pasow (1938) | Siergiej Szpigelglas (1938) | Paweł Sudopłatow (1938) | Władimir Diekanozow (1938-1939) | Paweł Fitin (1939-1946) | Piotr Kubatkin (1946) (VI-IX) | Piotr Fiodotow (1946-1949) | Siergiej Sawczenko (1949-1952) | Jewgienij Pitowranow (1952-1953) | Wasilij Riasnoj (1953- III-IV) | Aleksandr Paniuszkin (1953-1955) | Aleksandr Sacharowski (1956-1971) | Fiodor Mortin (1971-1974) | Władimir Kriuczkow (1974-1988) | Leonid Szebarszyn (1988-1991) | |
