Powiat piaseczyński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Powiat piaseczyński

Herb powiatu piaseczyńskiego

Położenie na mapie województwa

Województwo

mazowieckie

Siedziba władz powiatu

Piaseczno

Starosta

Jan Dąbek

Powierzchnia

621,04 km²

Populacja (2005)
- liczba ludności
- gęstość

141 919
228,52 osób/km²

Urbanizacja

47,81%

Tablice rejestracyjne

WPI


gminy	miejskie	-
	miejsko-wiejskie	4
	wiejskie	2

Starostwo

ul. Chyliczkowska 14
05-500 Piaseczno
tel. 22 757-20-60; faks 22 737-11-58

Strona internetowa powiatu

Powiat piaseczyński - powiat w Polsce w województwie mazowieckim, z siedzibą w Piasecznie. Sukcesor średniowiecznego księstwa czerskiego i kontynuator jego tradycji. Jeden z najbogatszych i najlepiej rozwijajacych się powiatów w Polsce.

Składa się z sześciu gmin:

W skład powiatu wchodzą 4 miasta: Góra Kalwaria, Konstancin Jeziorna, Piaseczno i Tarczyn oraz 223 wsie.

[edytuj] Położenie

Powiat piaseczyński leży w centralnej części województwa mazowieckiego. Od północy graniczy z Warszawą, od wschodu przez Wisłę z powiatem otwockim, od południa z powiatem grójeckim, a od zachodu z powiatem pruszkowskim.

[edytuj] Krajobraz

Powiat piaseczyński leży w pasie nizin środkowopolskich, których ukształtowanie jest przede wszystkim dziełem lądolodu i jego wód poroztopowych. Położony jest na Równinie Warszawskiej stanowiącej wysoczyznę lodowcową. Teren ten jest niemal płaski i silnie rozmyty. Przeważającą część powiatu zajmuje płaska równina wysoczyzny dennej, przechodząca w części południowo-zachodniej w równię falistą o bardzo łagodnych i niskich skłonach (od 94 m npm w części północno-wschodniej w rejonie Skolimowa w gm. Konstancin-Jeziorna do 135 - 138 m npm w części południowo-zachodniej w rejonie Woli Mrokowskiej w gm. Lesznowola). Równina ta poprzecinana jest dolinami rzecznymi Jeziorki, Czarnej, Utraty oraz ich dopływów. Na wysoczyźnie lodowcowej występują liczne pola piasków wydmowych i wydmy oraz większe obszary piasków pochodzenia wodnego. Największe i najwyższe wydmy (10 - 15 m) występują we wsiach Magdalenka (gm. Lesznowola) i Czarnów (gm. Konstancin-Jeziorna) oraz między Aleksandrowem i Cendrowicami (gm. Góra Kalwaria).

Wschodnią część powiatu obejmuje dolina Wisły, która oddzielona jest od wysoczyzny wysoką (12,5 - 20 m), pięknie zarysowaną skarpą - krawędzią erozyjną. Wzdłuż współczesnego koryta Wisły wytworzył się fragmentarycznie najniższy taras zalewowy, w którym osadzają się piaski rzeczne. Głównym elementem tej doliny jest taras zalewowy wyższy, odgrodzony od koryta rzeki wałami. Wznosi się on około 2 m nad średni poziom Wisły, a jego wysokość bezwzględna wynosi 84,8 - 94,0 m npm. Jest to równina płaska z podłużnymi, niewielkimi zagłębieniami, często wypełnionymi wodą, tzw. starorzeczami. Wzdłuż krawędzi erozyjnej fragmentarycznie (między Wólką Dworską i Brześcami w gm. Góra Kalwaria, a także Cieciszewem i Oborami oraz na terenie Jeziorny i Bielawy w gm. Konstancin-Jeziorna) występuje taras nadzalewowy o średniej wysokości 7,5 m od poziomu Wisły, zbudowany z piasków rzecznych oraz utworów pyłowych.

Ukształtowanie i budowa geologiczna terenu oraz niewielki przepływ cieków odwadniających powodują, że z obszaru zlewni odpływa rocznie około 20% wody z opadów atmosferycznych (w półroczu letnim 10 - 12 %). Wywiera to zasadniczy wpływ na stosunki wilgotnościowe gleb i ich właściwości rolnicze.

Rzeźba terenu i budowa geologiczna decydują również o występowaniu wód gruntowych, których głębokość zalegania waha się od 2 m w osadach rzecznych oraz w obrębie obniżeń terenu do 4 - 8 m na obszarach występowania glin zwałowych i 20 m wzdłuż krawędzi erozyjnej.

[edytuj] Roślinność

Na obszarze powiatu występują naturalne zespoły roślinne: łąkowe, torfowiskowe i leśne. Największe połacie łąk występują w dolinie Wisły. Torfowiska niskie występują przeważnie w dolinie rzeki Jeziorki oraz w okolicach Solca i Baniochy w gminie Góra Kalwaria. Na terenie powiatu przeważają bory i lasy mieszane. Największym zespołem leśnym są Lasy Chojnowskie.

[edytuj] Struktura powierzchni

użytki rolne - 30 608 ha
sady - 6 227 ha
las - 12 177 ha

[edytuj] Demografia

Liczba ludności (dane z 30 czerwca 2005):

Opis	Ogółem		Kobiety		Mężczyźni
	osób	%	osób	%	osób	%
ogółem	141 919	100	73 597	51,9	68 322	48,1
miasto	67 905	100	35 783	52,7	32 122	47,3
wieś	74 014	100	37 814	51,1	36 200	48,9

[edytuj] Historia

Najstarszą spośród miejscowości powiatu jest Czersk – dawna siedziba książąt mazowieckich. Uzyskał prawa miejskie ok. połowy XIV w., potwierdzone w 1386 r. (utracił je w 1869 r.) Tarczyn jest miastem od 1353 r., Piaseczno od 1429 r., a Góra Kalwaria od 1670 r.

Stolica ziemi, Czersk, była miejscem zjazdów sądowych tzw. roków. Tu odbywały się sejmiki szlachty. Sądy czerskie wraz z archiwum po III rozbiorze Polski w 1795 r. Prusacy przenieśli do Góry. Utworzono tu Sąd Pokoju powiatu czerskiego. Piaseczno i inne miejscowości położone w powiecie warszawskim należały do zakresu kompetencji Sądu Pokoju Okręgu i Miasta Warszawy. Sąd Pokoju w 1845 r. przeniesiono z Góry do Grójca.

Obszar obecnego Powiatu Piaseczyńskiego należał do 1526 r. do Księstwa Mazowieckiego, następnie został włączony do Królestwa Polskiego, województwa mazowieckiego. Do 1795 r. północna część znajdowała się w ziemi warszawskiej, południowa w czerskiej (granica przebiegała wzdłuż rzeki Jeziorki) i w powiatach (wówczas jednostkach podziału sądowego) czerskim, tarczyńskim i warszawskim.

Przed rozbiorami parafie południowego Mazowsza wchodziły w skład diecezji poznańskiej (archidiakonat mazowiecki), od 1798 r. do nowo utworzonej diecezji warszawskiej. Obecnie tereny powiatu podzielone są między dekanaty: czerski, konstanciński i piaseczyński w ramach archidiecezji warszawskiej.

W XVI-XVIII w. Czersk i Piaseczno z sąsiednimi wsiami stanowiły tzw. starostwa niegrodowe, należące do stołowych dóbr królewskich, oddawane w dzierżawę starostom. Wsie Jeziorna i Okrzeszyn znajdowały się w granicach starostwa warszawskiego. Miasto Góra w latach 1670-1795 było miastem kościelnym, należącym do biskupów poznańskich i nosiło nazwę Nowa Jerozolima. Pozostałe miejscowości były wsiami szlacheckimi.

W latach 1796-1814 Piaseczno znajdowało się w powiecie warszawskim, Czersk i Góra w powiecie czerskim z siedzibą w Grójcu. Od 1815 r. wszystkie miejscowości wchodziły w skład obwodu, od 1842 r. powiatu warszawskiego. Taki stan rzeczy trwał do 1867 r. W latach 1867-1879 Góra Kalwaria była miastem powiatowym (powiat górnokalwaryjski), następnie włączona została do powiatu grójeckiego. Pozostałe miejscowości znajdowały się w granicach powiatów grójeckiego, warszawskiego i błońskiego.

W XIX w.powstały zarządy dóbr państwowych (dawnych królewskich) - Ekonomie Narodowe w Lesznowoli i Potyczy. Czersk, Piaseczno i Góra stały się miastami rządowymi (narodowymi).

Po powstaniu styczniowym władze carskie pozbawiły praw miejskich Piaseczno w 1869 r., a Górę Kalwarię w 1883 r. Ponownie zostały podniesienie do rzędu miast przez okupacyjną administrację niemiecką w 1916 r. Na mocy ukazu carskiego z 1864 r. zniesiono pańszczyznę, a włościanie otrzymali ziemię na własność, dlatego obszar majątków ziemskich uległ okrojeniu.

Przez teren obecnego powiatu przebiegały od średniowiecza dwa szlaki komunikacyjne: z Warszawy przez Jeziornę do Czerska i tzw. trakt warecki z Warszawy przez Piaseczno do Warki z odgałęzieniem do Czerska. W drugiej dekadzie XIX w. przeprowadzono trakt rządowy puławski (od 1845 r. zwany nowoaleksandryjskim), którego częścią jest dzisiejsza ulica Puławska. Po uruchomieniu nowej trasy stary trakt warecki stracił na znaczeniu i stał się drogą lokalną.

Miasto Góra, od 1867 r. Góra Kalwaria, od początku Królestwa Kongresowego do końca 2001 r. było miastem garnizonowym. Stacjonowały tu różne formacje wojskowe, a w 2 dekadzie XX w. była siedzibą Centralnej Szkoły Straży Granicznej.

Przez wieki miejscowa ludność trudniła się głównie rzemiosłem, rolnictwem i handlem. Wzdłuż Jeziorki pracowały młyny wodne. W 1760 r. w Jeziornie powstał młyn zbożowo-papierniczy, który dał początek fabryce papieru. W majątkach uruchamiano browary, gorzelnie i cegielnie, które zaopatrywały lokalny rynek..

Na przełomie XIX i XX w. zbudowano linie wąskotorowych kolejek dojazdowych z Warszawy m.in. do Góry Kalwarii, z których do dziś pozostała, wpisana do rejestru zabytków, linia z Piaseczna przez Grójec do Nowego Miasta nad Pilicą w powiecie grójeckim o długości 72 km. (regularny ruch osobowy zawieszono na niej w 1991, a towarowy w 1996 r.). W XX w. teren dzisiejszego powiatu piaseczyńskiego przecięły dwie linie kolejowe Warszawa - Radom - Kraków w 1934 r. i Skierniewice - Łuków (z mostem na Wiśle w Górze Kalwarii) w 1953 r.

Zniszczenia miejscowościom powiatu przyniosły potop szwedzki ( w ruinę popadł wówczas zamek w Czersku), wojna północna na początku XVIII w. i powstanie kościuszkowskie. Największa w historii ziem powiatu, nie rozstrzygnięta bitwa między wojskami polskimi i rosyjskimi rozegrała się pod Gołkowem 9 i 10 lipca 1794 r.

Ciężkie walki na tych terenach toczyły się też w czasie I wojny światowej. Po starciach rosyjsko-niemieckich jesienią 1914 i ponownie w lecie 1915 r. pozostały liczne cmentarze wojskowe rozproszone na obszarze całego powiatu.

Okres drugiej wojny światowej ponownie odcisnął się bolesnym piętnem na terenach obecnego powiatu. Przetoczyły się tędy wojska polskie i niemieckie w czasie kampanii wrześniowej. Jesienią 1940 r. miejscowych Żydów uwięziono w gettach w Piasecznie i Górze Kalwarii. W lutym 1941 wszyscy zostali przesiedleni do getta warszawskiego. Na ich miejsce władze okupacyjne przesiedliły rodziny polskie z Pomorza wcielonego do Rzeszy. Lasy Chojnowskie stały się schronieniem dla oddziałów partyzanckich, a podczas powstania warszawskiego jego zapleczem. Tragiczne epizody wojny upamiętniają liczne pomniki i tablice.

Do ważniejszych zabytków w powiecie należą ruiny zamku w Czersku z XV w., kościoły w Piasecznie, Górze Kalwarii, Prażmowie i Słomczynie, ratusze w Piasecznie i Górze Kalwarii, dworki z XIX w. m.in. w Piasecznie - Chyliczkach, Głoskowie, Woli Gołkowskiej, Brześcach, Turowicach, Oborach, Prażmowie, Woli Prażmowskiej, wiatraki w Lininie i Łęgu, najstarsze cmentarze rzymskokatolickie w Piasecznie i Górze Kalwarii, cmentarze żydowskie także w Piasecznie i Górze Kalwarii, dawna papiernia w Konstancinie-Jeziornie, niektóre wille w Piasecznie - Zalesiu Dolnym, Konstancinie-Jeziornie, Zalesiu Górnym. W Czersku zachował się średniowieczny układ urbanistyczny dawnego miasta.

Terytorium dzisiejszego powiatu należało do rozbiorów do województwa mazowieckiego, w latach 1796-1806 do departamentu warszawskiego w prowincji Prusy Południowe, w okresie Księstwa Warszawskiego od 1807 do 1814 r. nadal pozostawało w departamencie warszawskim. W latach 1815-1837 znajdowało się w województwie mazowieckim w Królestwie Polskim, w latach 1837-1845 w guberni mazowieckiej, a w latach 1845-1915 w guberni warszawskiej. W okresie okupacji niemieckiej podczas I wojny światowej (1915-1918) należało do Generał-Gubernatorstwa Warszawskiego. W odrodzonej Polsce znajdowało się w granicach województwa warszawskiego, a w latach II wojny światowej w dystrykcie warszawskim Generalnego Gubernatorstwa. Od 1945 do 1975 r. stanowiło część województwa warszawskiego, w latach 1975-1998 województwa stołecznego warszawskiego, a od początku 1999 r. znajduje się w województwie mazowieckim.

Powiat Piaseczyński utworzony został z dniem 1 lipca 1952 r. jako jeden z czterech powstałych po zniesieniu powiatu warszawskiego. W jego skład weszły miasta: Piaseczno i Skolimów-Konstancin (który otrzymało prawa miejskie w 1952 roku) oraz gminy: Falenty, Jeziorna (otrzymała prawa miejskie w 1962 roku, od 1969 roku jako miasto Konstancin Jeziorna) i Lesznowola z dawnego powiatu warszawskiego. Włączono też Górę Kalwarię z gminami: Czersk, Głosków, Jazgarzew, Kąty, Sobików i Wola Wągrodzka, które należały dotąd do powiatu grójeckiego oraz gminę Mroków z powiatu grodzisko-mazowieckiego (dawnego błońskiego). Powiat zlikwidowano w wyniku reformy administracyjnej 31 maja 1975 r., a reaktywowano w dawnych granicach bez gminy Raszyn z dniem 1 stycznia 1999 r.