Rząd federalny Niemiec

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Niemcy
Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Niemiec Ustrój polityczny Konstytucja Bundesrat Bundestag Trybunał Konstytucyjny Trybunał Federalny Prezydent Horst Köhler Kanclerz Angela Merkel Rząd federalny Kraje związkowe Partie polityczne Wybory 2005 roku

edytuj ten szablon

Rząd Federalny (Bundesregierung), tzw. "gabinet", składa się z Kanclerza federalnego i z ministrów federalnych.

Kanclerz Federalny zajmuje w rządzie i w stosunku do ministrów federalnych suwerenną, nadrzędną pozycję. Stoi on na czele rządu. Wyłącznie jemu przysługuje prawo tworzenia rządu: wybiera mini- strów i występuje do prezydenta z wiążącą propozycją ich mianowania lub odwołania. Kanclerz decyduje poza tym o liczbie ministrów i ustala zakres ich kompetencji.

Silna pozycja kanclerza wiąże się z jego prawem do ustalania wytycznych, przede wszystkim w zakresie polityki rządu. W ramach tych wytycznych ministrowie federalni kierują swoimi resortami samodzielnie i na własną odpowiedzialność. W praktyce politycznej kanclerz stojący na czele rządu koalicyjnego musi również uwzględniać uzgodnienia koalicyjne. Nie bez racji niemiecki system rządowy określany jest mianem demokracji kanclerskiej. Kanclerz Federalny jest jedynym członkiem rządu wybieranym przez parlament i tylko on przed nim odpowiada. Odpowiedzialność ta może się wyrażać w konstruktywnym wotum nieufności. Wprowadzono je do Ustawy Zasadniczej, świadomie odchodząc w tym punkcie od Konstytucji Weimarskiej. Ma ono zapobiec, aby grupy opozycyjne będące zgodne tylko w swej niechęci wobec rządu, lecz nie posiadające programu alternatywnego, mogły obalić rząd.

Jeżeli Bundestag chce kanclerzowi wyrazić swe wotum nieufności, to musi zarazem większością głosów wybrać jego następcę. Próby obalenia kanclerza przy pomocy konstruktywnego wotum nieufności były dotychczas podejmowane dwukrotnie, ale tylko jedna z nich powiodła się: w październiku 1982 wskutek wotum nieufności zgłoszonego wobec ówczesnego kanclerza federalnego Helmuta Schmidta na urząd kanclerza federalnego został wybrany Helmut Kohl. Ustawa Zasadnicza nie zna pojęcia wotum nieufności wobec poszczególnych ministrów.

[edytuj] lista resortów

Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Federalnej Niemiec (Auswärtiges Amt)
Federalne Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (Bundesministerium des Innern)
Federalne Ministerstwo Sprawiedliwości (Bundesministerium der Justiz)
Federalne Ministerstwo Finansów (Bundesministerium der Finanzen)
Federalne Ministerstwo Gospodarki i Technologii (Bundesministerium für Wirtschaft und Technologie)
Federalne Ministerstwo Ochrony Konsumentów, Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (Bundesministerium für Verbraucherschutz, Ernährung und Landwirtschaft)
Federalne Ministerstwo Pracy i Spraw Socjalnych (Bundesministerium für Arbeit und Sozialordnung)
Federalne Ministerstwo Obrony (Bundesministerium der Verteidigung)
Federalne Ministerstwo do Spraw Rodziny, Seniorów, Kobiet i Młodzieży (Bundesministerium für Familie, Senioren, Frauen und Jugend)
Federalne Ministerstwo Zdrowia (Bundesministerium für Gesundheit)
Federalne Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Mieszkalnictwa (Bundesministerium für Verkehr, Bau- und Wohnungswesen)
Federalne Ministerstwo Środowiska, Ochrony Przyrody i Bezpieczeństwa Reaktorów (Bundesministerium für Umwelt, Naturschutz und Reaktorsicherheit)
Federalne Ministerstwo Edukacji i Badań Naukowych (Bundesministerium für Bildung und Forschung)
Federalne Ministerstwo Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (Bundesministerium für wirtschaftliche Zusammenarbeit und Entwicklung), resort współpracy z krajami rozwijającymi się