Siemianice (województwo wielkopolskie)

Siemianice – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kępińskim, w gminie Łęka Opatowska. W skład wsi wchodzą przysiółki Granice i Klasak. Niemieckie nazwy Schimianitz, Schemmingen. W 1885 roku wieś liczyła 997 mieszkańców (http://www.geschichte-on-demand.de/pos_kempen.html), a w 1905 roku wieś liczyła 652 mieszkańców, w tym: 28 protestantów, 618 katolików i 6 żydów.

Wieś z początku nosiła nazwę Siemianowice. Jeszcze przed 1149 r. Siemianice zostały darowane przez Piotra Włostowica z rodu Duninów klasztorowi benedyktynów pw. św. Wincentego we Wrocławiu. Przed rokiem 1360 wieś należała do biskupa wrocławskiego, po czym otrzymał ją w dożywocie Stefan Gromassy, kanonik poznański. W XV wieku Siemianice przeszły w ręce prywatne. Wśród nich m.in. Siemiańskich, Siemieńskich, Tarnowskich i Warszyckich. W końcu XVII wieku Siemianice przeszły w posiadanie Aleksandra Szembeka łowczego łęczyckiego. Około 1739 roku Siemianicami władał syn Aleksandra, Józef Szembek, cześnik i łowczy ostrzeszowski, poseł na sejm, kawaler Orderu Orła Białego. Później właścicielem został Piotr Szembek, generał dywizji wojsk polskich z 1831 roku, kawaler Krzyża Virtuti Militari, założyciel Ligi Polskiej w powiecie kępińskim. Po nim wsią władali: Aleksander i Piotr Szembek, ożeniony z Marią z hr. Fredrów wnuczką Aleksandra Fredry.

Na przełomie XIX i XX wieku we wsi odkryto ciałopalne cmentarzysko z okresu rzymskiego.

W czasie pobytu grencszucu w 1919 roku doszło do strzelaniny pomiędzy wojskiem niemieckim, a młodzieżą kongresową z drugiej strony Prosny. W maju 1921 roku umieszczono w Siemianicach rannych z nieudanego ataku górnośląskich powstańców na pobliski Kostów na niemieckim Śląsku. 17 stycznia 1920 do Siemianic wkroczyło Wojsko Polskie.

[edytuj] Zabytki

[edytuj] Pałac

Wzniesiony w 1835 roku przez Piotra Szembeka. W 1894 roku został całkowicie przebudowany w stylu neorenesansowym. W pałacu znajdowały się cenne zbiory rodzinne z XVII-XIX w., stare meble, szafy gdańskie, obrazy szkoły francuskiej z XVII wieku, jak również włoskiej i niderlandzkiej, akwarele Juliusza Kossaka, zbiory starej broni. Miejsce działalności Marii z Fredrów Szembekowej. To ona miała znaczący udział w tworzeniu tutaj ośrodka kultury polskiej. Zgromadziła większość pamiątek odziedziczonych po Fredrach. Pamiątki te zaginęły niestety w czasie okupacji niemieckiej. Aktualnie w pałacu znajduje się Leśny Zakład Doświadczalny Akademii Rolniczej w Poznaniu. W otoczeniu pałacu znajduje się zabytkowy park krajobrazowy i klasycystyczna wozownia. Park o powierzchni 4,49 ha jest chronionym prawem pomnikiem przyrody. Znajduje się tutaj cenny drzewostan oraz bogata awifauna.

[edytuj] Spichlerz dworski

Zbudowany w stylu klasycystycznym w I poł. XIX wieku. Spichlerz jest murowany, tynkowany, piętrowy, na rzucie prostokąta. Ściany posiadają podział ramowy, dach jest mansardowy z naczółkami i dymnikami. Spichlerz zdobią drzwi klepkowe.

[edytuj] Kościół pw. św. Idziego Opata

W Siemianicach pierwotny kościół był konstrukcji drewnianej, zbudowany przez Jana Siemiańskiego w 1553 roku. Krótko potem został zajęty przez husytów, kacerzy czeskich, którzy wypędzeni z Czech zajęli kościoły w okolicy za wyjątkiem kościoła w Opatowie. Po ich wypędzeniu z Polski stan dawniejszy przywrócił w 1621 roku ówczesny patron kościoła Joachim hr. z Tarnowa. Biskup wrocławski poświęcił kościół ponownie w 1623 roku. Świątynię powiększono w 1836 roku, a w 1858 rozebrano. Obecny murowany, neoromański kościół został wzniesiony w latach 1856-58 z fundacji Piotra Szembeka. W 1891 roku kościół został konsekrowany przez biskupa Likowskiego, a w 1906 roku wymalowany przez poznańskiego malarza Lisieckiego. Kościół ma 58 łokci długości, 20 łokci szerokości z babińcem, dwiema zakrystiami i grobowcem pod prezbiterium do chowania zmarłych hrabiów Szembeków. Kościół ma 3 ołtarze, w których znajdują się obrazy olejne pędzla mistrza wrocławskiego Schneidera z 1858 roku przedstawiające św. Idziego, św. Józefa i Matkę Boską Różańcową.

[edytuj] Dzwonnica

Pochodzi z 1807 roku. Została wzniesiona w stylu klasycystycznym, jest murowana, tynkowana, na planie kwadratu. Ściany posiadają podziały ramowe, hełm piramidalny. Dzwon odlany został przez Piotra Boczka z Brzegu.

Przez miejscowość przebiegają: linia kolejowa Ostrów Wielkopolski – Kluczbork oraz droga krajowa nr 11 Poznań – Bytom.

W miejscowości bierze początek Transwielkopolska Trasa Rowerowa.

W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie kaliskim.