Sobiebor Sławnikowic
Z Wikipedii
Sobiebór Sławnikowic (po czesku i staropolsku Sobiebor, od bor = walka) - (?-1004) najstarszy z sześciu synów Sławnika i Strzeżysławy z Przemyślidów, brat świętego Wojciecha i Radzima (przyrodni).
Po śmierci ojca i matki rozpoczął otwartą rywalizację z rodem książęcym, otwierając m.in. mennicę w Libicach, która biła wielkie ilości monet (łącznie do 80 tys.). Polityka ta doprowadziła do zniszczenia Sławnikowiców przez Przemyślidów.
Jako jedyny, oprócz Wojciecha i Radzima, ocalał z rzezi swego rodu, do której doszło 28 września 995r. po zdobyciu Libic przez siły Wrszowców i Bolesława II Pobożnego, księcia czeskiego. W czasie najazdu brał wraz Bolesławem Chrobrym udział w wyprawie cesarza Ottona III przeciw Wieletom (od 17 sierpnia do października 995).
Na wieść o dokonanej pod koniec września zagładzie gniazda rodzinnego pozostał w Polsce w służbie Chrobrego. Od księcia prawdopodobnie otrzymał w nadanie gród Żnin wraz z ziemiami leżącymi na Pałukach.
To prawdopodobnie on ściągnął nad Wisłę braci Wojciecha i Radzima, którzy początkowo mieli się udać z misją do Lutyków (Wojciech nauczył się ich języka w Magdeburgu), lecz przeszkadzała im w tym wojna cesarstwa z Połabianami.
Zginął w 1004 roku w czasie odwrotu Chrobrego z Pragi czeskiej.
