Stanisław Bryła
Z Wikipedii
Stanisław Feliks Bryła (ur. 17 maja 1888 w Krakowie - zm. 23 grudnia 1939 w Lublinie), prawnik, działacz społeczny, starosta przasnyski, wicewojewoda lubelski.
Syn Pawła, nauczyciela, późniejszego dyrektora gimnazjum w Stanisławowie i Eligii Marii z Chrzanowskich. Brat Stefana, słynnego inżyniera budownictwa. Kształcił się początkowo w Stanisławowie. W 1906 ukończył Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie i wstąpił na Wydział Prawny Uniwersytetu Jana Kazimierza, który ukończył w 1910. Tam też w 1912 uzyskał stopień doktora praw. Od 1908 do 1911 odbywał praktykę adwokacką we Lwowie. Po ukończeniu studiów 1912 do 1914 odbywał aplikację sądową we Lwowie i w Wiedniu, a od 1914 do 1915 — adwokacką we Lwowie.
W l. 1910—1914 był członkiem Rady Naczelnej Drużyn Bartoszowych we Lwowie. Od połowy 1915 działał w Lwowskim Komitecie Ratunkowym. 1 października 1915 został mianowany pełnomocnikiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji na gubernię jekaterynosławską i taurydzką. Opiekował się ludnością polską ewakuowaną z Królestwa, od września 1918 do stycznia 1919 organizował jej powrót do kraju. Od maja 1918 działał w POW.
W 1919 pracował krótko w charakterze komisarza rządowego w Hrubieszowie, a od 1 marca 1919 do lutego 1923 był starostą w Przasnyszu. Okres jego urzędowania w Przasnyszu przypadł na szczególnie trudny okres odbudowy ze zniszczeń wojennych. W lipcu 1920 S. Bryła wszedł do Rady Powiatowego Komitetu Obrony Państwa. Miasta Przasnysz i Chorzele w uznaniu zasług w dziedzinie rozwoju gospodarki komunalnej, a także rolnictwa i oświaty, nadały mu obywatelstwo honorowe.
23 lutego 1923 mianowany został naczelnikiem Wydziału Prezydialnego w Urzędzie Wojewódzkim w Lublinie, a 12 maja tegoż roku jednocześnie wicewojewodą lubelskim. Urząd ten sprawował do końca 1926. Od czerwca 1923 do kwietnia 1926 pełnił czasowo obowiązki wojewody lubelskiego. Jego praca na tych stanowiskach uzyskała wysoką ocenę władz rządowych.
W grudniu 1926 przeszedł na własną prośbę do pracy w sądownictwie na terenie Lublina. Przez kolejne lata zajmował stanowiska: sędziego pokoju Okręgu III m. Lublina (1927-29), sędziego Sądu Okręgowego w Lublinie (1929-1932), wiceprezesa Sądu Okręgowego w Radomiu (1932-36) oraz prezesa Sądu Okręgowego w Lublinie (1937-1939). Pełnił też wiele innych funkcji w sądownictwie. Od kwietnia 1932 był przedstawicielem Ministra Sprawiedliwości w Komitecie Wojewódzkim do Spraw Finansowo-Rolnych w Lublinie.
Od 1927 do 1929 był radnym miejskim, od marca 1929 wchodził w skład Rady Przybocznej, działającej przy urzędzie komisarza rządowego m. Lublina. W 1937 został prezesem Lwowskiego Związku Pracy Kulturalnej, przekształconego następnie w Lubelski Instytut Kultury. Pracował społecznie w Związku Harcerstwa Polskiego (w 1938 został wybrany wiceprezesem zarządu Lubelskiego Okręgu ZHP). Od 1927 prowadził wykłady z prawa administracyjnego w KUL. Politycznie związany był z endecją, od 1929 - z ChD.
Po wybuchu wojny 1939 wszedł w skład Komitetu Obrony Lublina, przyczynił się do uratowania przewiezionych z Warszawy do Lublina obrazów Jana Matejki Bitwa pod Grunwaldem i Kazanie Skargi. Aresztowany przez gestapo 9 września 1939, był więziony na Zamku Lubelskim, następnie rozstrzelany z grupą zakładników, reprezentujących elity lubelskie, przy górze zwanej Grodziskiem, u zbiegu ulic: Kalinowszczyzna i Sienna. Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1923) oraz 2-krotnie Złotym Krzyżem Zasługi.
