Tõnis Kint
Z Wikipedii
Tonis Kint (urodzony 17 sierpnia 1896 - zmarły 5 stycznia 1991) - estoński polityk, wieloletni minister, premier (1964-70) i prezydent tego kraju na emigracji (1970-90), przed wojną działacz ludowy i bliski współpracownik prezydenta Pätsa.
Urodził się w Paasioja w południowej części Estonii, studiował na Politechnice Ryskiej, często musiał przerywać naukę (w międzyczasie służył w armii carskiej w Carycynie oraz w estońskim wojsku, broniąc kraju przed inwazją sowiecką). Po opuszczeniu wojska studiował nauki rolnicze w Tartu, później dokształcał się w Kopenhadze (z tej samej dziedziny). W 1925 odbył długą podróż po krajach skandynawskich (również związaną z rolnictwem). Po przyjeździe pracował nad księgowością rolniczą, zaangażował się również w działalność jednej z partii ludowych. W 1936 roku wybrany do Riigikogu na posła, ponownie w 1938, kierował wówczas komisją rolnictwa. W 1940 roku otrzymał zadanie od prezydenta Pätsa skonstruowania antykomunistycznej listy w wyborach do parlamentu, która w wyniku fałszerstw wyborczych poniosła kompletne fiasko. Kintowi udało się uciec przed masową deportacją do łagrów, jaka miała miejsce 14-15 lipca 1940 roku. W czasie okupacji niemieckiej, którą Estończycy powitali z radością, Kint pracował w administracji. Później osiadł na swej farmie w Paasioja. We wrześniu 1944 udało mu się uciec przed nacierająca Armią Czerwoną do Szwecji. Pracował na Szwedzkiej Akademii Rolniczej, gdzie został honorowym przewodniczącym Towarzystwa Rolników Estońskich oraz szefem Estońskiej Partii Ludowej na emigracji. 12 stycznia 1953 po utworzeniu rządu emigracyjnego w Oslo przez Augusta Reia Kinta mianowano ministrem rolnictwa (wkrótce także i wojny). W 1963 został awansowany do funkcji wicepremiera przez prezydenta Aleksandra Warmę. Od 23 grudnia 1970 do 1 marca 1990 sprawował urząd premiera pełniącego obowiązki prezydenta (termin zaczerpnięty z przedwojennej konstytucji estońskiej). Piastował tę funkcję najdłużej w historii Estonii. Zmarł w północnej Szwecji i został pochowany w Sztokholmie.
W roku 1983 z inicjatywy emigracyjnego rządu w Londynie został Kawalerem Orderu Odrodzenia Polski.
