Tadeusz Fedorowicz
Z Wikipedii
Tadeusz Fedorowicz (ur. 4 lutego 1907 w Klebanówce na Podolu, zm. 26 czerwca 2002 w Laskach) - polski ksiądz katolicki, kierownik duchowy Zakładu dla Ociemniałych w Laskach, organizator Krajowego Duszpasterstwa Niewidomych
Był trzecim z dziewięciorga dzieci Aleksandra i Zofii z Kraińskich. Wychowany w atmosferze głęboko patriotycznej i religijnej. Dwoje jego młodszego rodzeństwa: siostra Olga i najmłodszy brat Aleksander wybrali również życie konsekrowane (siostra należała do zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi i przez wiele lat pracowała na misjach w Chinach, brat był księdzem i zmarł w opinii świętości).
Studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie prawo, później teologię. Przyjaźnił się z członkami lwowskiego stowarzyszenia akademickiego Odrodzenie – Janem Szeptyckim, Stefanem Swieżawskim oraz o. Michałem Czartoryskim. W 1929 uzyskał tytuł magistra prawa. W latach 1930-1931 służył w Dywizjonie Artylerii Konnej Szkoły Podchorążych we Włodzimierzu Wołyńskim. Następnie podjął studia w seminarium duchownym we Lwowie i na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jana Kazimierza (1931-1936). 28 czerwca 1936 przyjął święcenia kapłańskie, po czym był duszpasterzem w Tarnopolu i Lwowie. W chwili wybuchu wojny był wikarym w parafii św. Marii Magdaleny we Lwowie oraz dyrektorem Domu Ubogich Miasta Lwowa.
Podczas pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa, w kwietniu 1940 został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu na Zamarstynowie. Wypuszczony, w czerwcu 1940, udał się dobrowolnie do Kazachstanu (za zgodą arcybiskupa Bolesława Twardowskiego) na zesłanie z Polakami wywożonymi z obszaru Małopolski Wschodniej (patrz fragment Wspomnień wojennych Karoliny Lanckorońskiej). Sprawował tam w ukryciu obowiązki duszpasterskie. Był w Armii Andersa, jednak wystąpił z niej, gdy okazało się, że nie wszyscy Polacy mogą opuścić Związek Radziecki. W 1943 został aresztowany przez NKWD i na kilka miesięcy osadzony w więzieniu w Semipałatyńsku. W 1944, jako kapelan sformowanej w Sumach 4. Dywizji armii Berlinga, wrócił do Polski. W listopadzie tego roku zwolniono go z wojska z powodów politycznych. Na zaproszenie ks. Władysława Korniłowicza podjął pracę w ośrodku dla ociemniałych w Laskach. W latach 1948-1950 pełnił także funkcję ojca duchownego seminarium lwowskiego w Kalwarii Zebrzydowskiej.
W czasie swej pracy z niewidomymi w Laskach, stał się bardzo ważnym autorytetem duchowym dla wielu kręgów warszawskiej inteligencji. Wówczas w Laskach regularnie bywały takie osoby jak Tadeusz Mazowiecki, Stefan Swieżawski, Jerzy Zawieyski, Stanisław Stomma, Jerzy Turowicz, Bohdan Cywiński, Andrzej Wielowieyski i wielu innych. Tadeusz Fedorowicz organizował dla tych środowisk dni skupienia i rekolekcje, wspierał duchowo w działaniach opozycyjnych względem PRL. Był olbrzymim autorytetem dla warszawskiego KIK, cenionym spowiednikiem ludzi młodych. Rozpoczął również prowadzenie trudnego w czasach PRL duszpasterstwa rodzin ziemiańskich i arystokratycznych. Podczas pontyfikatu Jana Pawła II był regularnym spowiednikiem papieża, z którym był zaprzyjaźniony jeszcze sprzed czasu pontyfikatu.
Pochowany na cmentarzu w Laskach.
Źródło:
Tygodnik Powszechny - (Bp Bronisław Dembowski - Bez cienia goryczy)
