Tułowice (województwo opolskie)
Z Wikipedii
Współrzędne: 50°35'36" N 017°39'18" E
| Tułowice | |||
|
|||
| Województwo | opolskie | ||
| Powiat | opolski | ||
| Gmina | Tułowice | ||
| Sołtys | Stanisław Słodkowski | ||
| Powierzchnia | 9,2 km² | ||
| Położenie | 50° 35' 36'' N 17° 39' 18'' E |
||
| Liczba mieszkańców (2006) • liczba ludności • gęstość |
4290 466,3 os./km² |
||
| Strefa numeracyjna (do 2005) |
077 | ||
| Kod pocztowy | 49-130 | ||
| Tablice rejestracyjne | OPO | ||
| Strona internetowa wsi | |||
|
Położenie na mapie Polski
  Tułowice
|
|||
Tułowice – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie opolskim, w gminie Tułowice. Tułowice leżą na Nizinie Śląskiej, w centrum województwa opolskiego, nad Ścinawą Niemodlińską (prawy dopływ Nysy Kłodzkiej). Ta najmłodsza z opolskich gmin, utworzona w 1992r., ma niepowtarzalne położenie geograficzne. Cały jej obszar bowiem włączony jest do chronionego kompleksu Borów Niemodlińskich, przez co należy do najbardziej interesujących pod względem krajobrazowym i przyrodniczym terenów Opolszczyzny. Zaledwie 8 kilometrów dzieli Tułowice od Niemodlina, a 28 km od Opola. Przez miejscowość przebiega droga krajowa nr 405 relacji Niemodlin-Korfantów-Prudnik, a wschodnią granicą gminy przebiega autostrada A4.
W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie opolskim.
Miejscowość jest siedzibą gminy Tułowice.
Pierwsza wzmianka pochodzi z 1447 roku i mówi istnieniu w Tułowicach parafii p.w. św. Rocha. Nazwa Tułowice (niem. Tillowitz) najprawdopodobniej pochodzi ponoć od imienia Tilo. Dziś, niestety, nie wiadomo jaka rolę odegrał ów Tilo przy zakładaniu osady. Do dzisiejszych czasów zachowały się stanowiska archeologiczne potwierdzające obecność na tych terenach człowieka w pradziejach. Wiadomo też, że przez całe stulecia leśnych rzemieślników trudniących się produkcją miodu, drwali i wydobywających torf utrzymywały Bory Niemodlińskie, na obszarze których położona jest wieś. Właściciele dóbr tułowickich zmieniali się na przestrzeni wieków. Jednym z nielicznych śladów po dawnych panach tej ziemi jest zachowana przy murze kościoła parafialnego płyta nagrobna zmarłego w 1598 r. Heinricha von Dreske, ukazująca postać brodatego rycerza w zbroi. Od XVII w. Tułowice znajdowały się w posiadaniu rodu von Zierotin. W 1779 r. Maria von Zierotin poślubiła Johanna Nepomuka Carla Praschmę(prawdopodobnie chodzi o Łazarza Jana Nepomuka (później właściciela m.in. Gręboszowa koło Namysłowa)) wnosząc mu w wianie Tułowice, zamieszkiwane wówczas przez około 320 osób. Za czasów tych właścieli rozwinął się miejscowy przemysł. W 1783 roku powstała tu huta żelaza zwana Theresienhutte, a w 1813 r. w przyzamkowych stajniach urządzono wytwórnię fajansu. W okolicach Tułowic pracowały młyny, produkowano także cegłę, istniały także inne huty, które jednak kolejno zamykano po roku 1842(okres dotarcia koleji żelaznej na Śląsk). W latach trzydziestych XIX wieku przebudowano gruntownie tułowicki pałac i doprowadzono do rozkwitu wspaniały pałacowy park. Ostatnimi właścicielami dóbr tułowickich była rodzina Frankenbergów. W roku 1889 Tułowice uzyskały połączenie kolejowe z Opolem i Nysą. W 1939 roku miejscowość liczyła 1766 mieszkańców.
Osobny rozdział historii Tułowic stanowią dzieje wytwarzania w tym regionie ceramiki. Założona w 1813 roku przez Praschmę wytwórnia fajansu, przeszła w 1842 w ręce Ernesta von Frankenberga, który zainicjował tam produkcję czarnego fajansu delikatnego. Zainwestował także w zbudowanie fabryki, którą rozbudował kolejny jej właściciel. W latach 1889-1904 r. nowy właściciel Erchard Schlegelmilch powiększył zakład i przekształcił w manufakturę porcelany. 23 stycznia 1945 r. zakończono produkcję w Zakładach Schlegelmilcha. Do niedawna jeszcze tradycję wytwarzania naczyń stołowych kontynuowała Fabryka Porcelitu "Tułowice" S.A.W chwili obecnej podejmowane są działania, mające przywrócić wytwarzanie ceramiki w Tułowicach przez "CERAMIKĘ TUŁOWICE".
Zobacz też: Tułowice
