Unia Demokratyczna
Z Wikipedii
Unia Demokratyczna (UD) - liberalno-demokratyczna partia polityczna skupiająca polityków postsolidarnościowych o szerokim spectrum politycznych poglądów od umiarkowanie konserwatywnych, przez chadeckie i liberalne po socjaldemokratyczne. Powstała po wyborach prezydenckich 1990 r., do których stanął przeciwko przewodniczącemu NSZZ "Solidarność" Lechowi Wąłęsie premier Tadeusz Mazowiecki, który, wbrew wszelkim przewidywaniom, nie wszedł do II tury. Udało się to populiście Stanisławowi Tymińskiemu. Liderem partii został Tadeusz Mazowiecki, a trzon organizacyjny partii tworzyły struktury komitetu wyborczego T. Mazowieckiego w wyborach prezydenckich. Na kongresie zjednoczeniowym w maju 1991 roku do UD przystąpiły Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna i Forum Prawicy Demokratycznej.
27 października 1991 roku UD zajęła pierwsze miejsce w wyborach parlamentarnych. W wyniku niewielkiej przewagi nad kolejnymi komitetami, rozodrobnienia na ówczesnej scenie politycznej i bardzo proporcjonalnej ordynacji UD zdobyła tylko 62 mandaty (o dwa więcej od SLD). Z powodu porozumienia się ugrupowań prawicowych i niepodległościowych, które stworzyły rząd Jana Olszewskiego, politycy zwycięskiej partii nie znaleźli się w Prezydium Sejmu i Prezydium Senatu, a powierzona przez ówczesnego Prezydenta Lecha Wałęsę profesorowi Bronisławowi Geremkowi, politykowi Unii Demokratycznej misja sformowania rządu skończyła się niepowodzeniem. W wyniku porozumienia się większości partii postsolidarnościowych (m.in. PC, KPN, ZChN) utworzony został koalicyjny rząd Jana Olszewskiego, do którego Unia Demokratyczna nie weszła.
W 1992 roku większość działaczy tworzących Frakcję Prawicy Demokratycznej opuściło Unię tworząc Partię Konserwatywną.
W 1994 roku Unia Demokratyczna połączyła się z Kongresem Liberalno-Demokratycznym, w wyniku czego powstała Unia Wolności.
Zobacz też: polskie partie polityczne, scena polityczna
