Unia Wolności

Z Wikipedii

Unia Wolności (UW) - partia polityczna powstała 23 kwietnia 1994 r. z połączenia dwóch działających od 1990 r. partii: Unii Demokratycznej (UD) i Kongresu Liberalno-Demokratycznego (KLD). W maju 2005, przed jesiennymi wyborami parlamentarnymi, przekształciła się w Partię Demokratyczną - demokraci.pl.

[edytuj] Struktura i działacze do maja 2005 roku

• Przewodniczący: Władysław Frasyniuk.
• Wiceprzewodniczący: Anna Popowicz, Jan Lityński.
• Przewodniczący Rady Politycznej: Bronisław Geremek.
• Sekretarz Generalny: Andrzej Potocki
• Inni znani działacze: Bogdan Lis, Grażyna Staniszewska, Michał Boni, Zbigniew Bujak, Marek Edelman, Janusz Onyszkiewicz, Jerzy Osiatyński, Tadeusz Syryjczyk, Andrzej Wielowieyski, Henryk Wujec, Olga Krzyżanowska, Zbigniew Janas

Organizacją młodzieżową UW od 2001 do 2005 roku (tj. do przekształcenia UW w PD) było Stowarzyszenie "Młode Centrum", założone w wyniku rozłamu w Stowarzyszeniu Młodzi Demokraci. SMD zerwało wówczas umowę partnerską z UW i podpisało taką z Platformą Obywatelską. Obecnie MC utrzymuje z PD współpracę głównie w zakresie projektów o tematyce europejskiej.

[edytuj] Program polityczny

Członkowie Unii Wolności tradycyjnie reprezentowali różne formacje ideowe od zbliżonych do socjaldemokracji poprzez liberalizm aż do konserwatyzmu i chadecji. Z tego względu najwyższe władze partii wielokrotnie dystansowały się od jej politycznego zaszeregowywania na polskiej scenie politycznej, choć formalnie UW była od 1996 roku członkiem międzynarodówki chadeckiej. Sześć lat później zmieniła jednak przynależność klasyfikując się jako europejscy liberałowie.

Można przyjąć, że w sferze gospodarki UW (szczególnie jej skrzydło związane z byłym KLD) deklarowała poglądy liberalne, natomiast w kwestiach obyczajowych nie zajmowała wyraźnego stanowiska: w jej szeregach byli zarówno zwolennicy jak i przeciwnicy prawa do aborcji, ratyfikacji konkordatu czy legalizacji pornografii.

Partia sprzeciwiała się pochopnie przeprowadzanej lustracji, choć w 1997 roku wraz z PSL i UP doprowadziła do przyjęcia obecnie obowiązującej ustawy lustracyjnej. Popierała także (wraz z AWS i PSL) powstanie IPN.

Zdecydowanie występowała Unia przeciwko przeprowadzaniu dekomunizacji rozumianej jako zbiorowe wykluczanie ludzi dawnej PZPR z życia publicznego, sugerując, że powinni jej dokonać raczej Polacy kartką wyborczą.

UW opowiadała się za kontynuacją demokratycznej przebudowy kraju zapoczątkowanej w 1989, decentralizacją państwa i ograniczeniem interwencjonizmu państwa w gospodarce. Popierała ideę podatku liniowego, reformę kodeksu pracy. Krytykowała plan Hausnera jako zbyt mało radykalny. Domagała się reform w służbie zdrowia idących w kierunku częściowej jej prywatyzacji. Szczególny nacisk kładła na rozwój edukacji oraz integrację Polski z Unią Europejską.

[edytuj] Historia UW

Pierwszym przewodniczącym UW został wybrany dotychczasowy szef UD - Tadeusz Mazowiecki. W kwietniu 1995 zastąpił go Leszek Balcerowicz. W wyborach prezydenckich 5 listopada 1995 UW wystawiła kandydaturę Jacka Kuronia, który zdobył 9% głosów i zajął 3. miejsce. Nie zdołał jednak sobie zaskarbić popularności u wyborców UW i dużej liczby jej członków. W drugiej turze Unia poparła Lecha Wałęsę. W styczniu 1997 Unię opuściła grupa posłów (m.in. Jan Maria Rokita, Bronisław Komorowski), która potem współtworzyła SKL.

Wybory parlamentarne 21 września 1997, w których Unia zajęła trzecie miejsce, przyniosły jej 13,37% głosów i 60 mandatów poselskich. W październiku 1997 utworzyła wraz z AWS koalicję rządową. W rządzie Buzka reprezentowana była m.in. przez Bronisława Geremka (MSZ), Leszka Balcerowicza (finanse) i Hannę Suchocką (sprawiedliwość). Trzyletnia współpraca z AWS nie układała się bezproblemowo. 6 czerwca 2000, na skutek konfliktu w warszawskiej gminie Centrum, Unia zerwała koalicję. Podczas wyborów prezydenckich 8 października 2000 UW zdecydowała się nie wystawiać swojego kandydata i nie udzielać oficjalnego poparcia innym kandydatom, choć duża część jej działaczy i zwolenników poparła Andrzeja Olechowskiego. W grudniu 2000 nowym przewodniczącym Unii został Bronisław Geremek. W styczniu 2001 z partii odeszła część członków (gł. dawnych działaczy KLD) potem współtworzących Platformę Obywatelską, m.in. Donald Tusk, Paweł Piskorski i Janusz Lewandowski.

W wyborach parlamentarnych 23 września 2001 UW uzyskała 3,1% głosów i nie weszła do Sejmu. Spowodowało to liczne zmiany w kierownictwie partii: nowym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk. Unia poniosła porażkę również w wyborach samorządowych (szczególnie dotkliwą w Warszawie). Wprowadziła przedstawicieli jedynie do trzech sejmików: śląskiego, dolnośląskiego i warmińsko-mazurskiego (w ostatnim przypadku w koalicji z SLD-UP).

W wyborach do Parlamentu Europejskiego UW uzyskała niespodziewanie dobry wynik 7,33% głosów, co dało jej 4 mandaty w Europarlamencie. Deputowanymi zostali: Bronisław Geremek, Jan Kułakowski, Janusz Onyszkiewicz, Grażyna Staniszewska. Szczególny sukces odniósł Bronisław Geremek otrzymując 114319 głosów, co dało mu ogromną przewagę nad kolejnymi kandydatami w warszawskim okręgu wyborczym (m. st. Warszawa i 8 okolicznych powiatów) oraz drugi wynik w kraju. Później został kandydatem Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy na przewodniczącego tego Parlamentu. Dnia 20 lipca 2004 Janusz Onyszkiewicz został wybrany wiceprzewodniczącym Parlamentu Europejskiego.

7 maja 2005 roku Unia Wolności przekształciła się w Partię Demokratyczną - demokraci.pl, poszerzając swoje szeregi o byłych członków SLD oraz grupę osób niezaangażowanych wcześniej politycznie.