Wielki książę
Z Wikipedii
Wielki książę (łac. magnus dux, franc. Grand Duc, niem. Grossherzog (Großfürst)) - tytuł feudalny i arystokratyczny, między rangą królewską a książęcą.
Używany pierwotnie przez władców księstwa kijowskiego, litewskiego, nowogrodzkiego i moskiewskiego. Po unii polsko-litewskiej przyjęty także przez królów Polski.
W Cesarstwie Rosyjskim od XVIII wieku był to tytuł członków domu panującego. Od podniesienia w 1765 roku przez Marię Teresę Siedmiogrodu do rangi wielkiego księstwa, używany przez habsburskich królów Węgier.
W zachodniej Europie pierwszy raz przyznany księciu Cosimo Medici, władcy Toskanii przez papieża w 1569 roku. Tytuł ten był nadawany również przez Napoleona - m.in. Joachimowi Muratowi, landgrafom Hesji, kurfürstom Badenii. Po kongresie wiedeńskim przyznany władcom Oldenburga, Meklemburgii, Luksemburga.
