Wielkie Niemcy
Z Wikipedii
Wielkie Niemcy to pojęcie, które funkcjonowało w idei Niemieckiego nacjonalizmu od XIX wieku. Oznaczało Niemcy poszerzone o Austrię w przeciwieństwie do idei "Małych Niemiec", forsowaną przez Prusy, która wykluczała Austrię. Przyczyną różnych koncepcji, było istnienie dużych grup ludności nie-niemieckiej w Austrii. Adolf Hitler w lecie roku 1932 sformułował ideę nowych Wielkich Niemiec. Miały one składać się z federacji środkowoeuropejskiej. Niemcy miały przyłączyć do siebie Bohemię, Morawię, Zachodnią Polskę oraz Austrię. Państwa ościenne zaś miały być krajami satelickimi, pozbawionymi własnej polityki ekonomicznej i możliwości suwerennego działania istniejącymi w Związku Wschodnim (Ostbund: Polska, rejon Wołgi, państwa Bałtyckie, Ukraina, Bałkany, Gruzja), Związku Północnym (Nordbund: Szwecja, Norwegia, Dania), Związku Zachodnim (Westbund: Francja, Flandria, Luksemburg, Holandia)[1]. W czasie wojny w propagandzie III Rzeszy określano tak przedwojenne Niemcy, Austrię czeskie Sudety i tereny Polski włączone w czasie II wojny światowej do Niemiec. Po agresji hitlerowskiej na ZSRR do Wielkich Niemiec włączono też okolice Białegostoku i Grodna. Do Wielkich Niemiec należały również tereny Generalnego Gubernatorstwa, po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej GG powiększono o tereny Galicji Wschodniej.
[edytuj] Zobacz też
To jest tylko zalążek artykułu związanego z historią i Niemcami. Jeśli możesz, rozbuduj go.
