Wierzba płożąca

Kotki żeńskie

Wierzba płożąca Salix repens L. – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny wierzbowatych. Występuje w Azji i Europie. W Polsce w stanie naturalnym występuje na całym niżu. Roślina rzadka.

Spis treści

Pokrój: Mały, szeroko rozpostarty krzew wysokości do 100 cm. Nie wytwarza czołgających się pod ziemią pędów.
Pędy: Brązowe, cienkie i nagie gałęzie, wznoszące się i zwisające na końcach. Pączki nagie, słabo zaostrzone, nieco owłosione.

Liście: Wąskolancetowate, o długości 1,5-3 cm i 0,5-0,8 cm szerokości. Na spodniej stronie przylegająco jedwabiście owłosione, górą nagie, lub owłosione, czasami łysiejące. Mają krótkie ogonki, całobrzegą, płaską blaszkę z zagiętym wierzchołkiem i 4-7 niewystającymi nerwami bocznymi, przylistków zwykle brak (szybko odpadają, czasami tylko można je obserwować, są nieduże, lancetowate) . Podczas suszenia liście czernieją, jest to istotna cecha gatunkowa pomocna przy rozróżnianiu od podobnego gatunku – wierzby piaskowej .

Kwiaty: Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kotki o jedwabiście owłosionych i dwubarwnych przysadkach; górą czarniawych, dołem jasnych. Kotki żeńskie siedzące, mają jajowato-podługowaty kształt i długość 1,5-2 cm. Ich nagie słupki o rozdwojonych znamionach osadzone są na trzonku (krótszym od zalążni). Kotki męskie również mają dwubarwne przysadki. Mają okrągły, lub jajowaty kształt, są gęstokwiatowe i wyrastają na pędach niemal bez szypułki. Ich kwiaty z jednym miodnikiem mają pręciki u nasady owłosione, o wolnych nitkach i pylnikach początkowo czerwonych, w czasie dojrzewania żółtych, a po przekwitnięciu brunatnych. Kwitnie od kwietnia do maja, jest rośliną owadopylną i miododajną.
Owoc: Torebka o klapach spiralnie odwiniętych na zewnątrz. Nasiona rozsiewane przez wiatr.
Biotop, wymagania: Wilgotne łąki, torfowiska, wrzosowiska. Chamefit lub fanerofit.

Czasami można spotkać różniące się od typowej formy mieszańce z gatunkami: wierzba borówkolistna, wierzba czerniejąca, wierzba iwa, wierzba piaskowa, wierzba purpurowa, wierzba śniada, wierzba uszata, wierzba wawrzynkowa, wierzba wiciowa. Mieszańce te przeważnie nie są odróżniane od mieszańców bardzo podobnego gatunku - wierzby piaskowej.

Roślina uprawna : uprawiana jako roślina ozdobna, szczególnie polecana jako roślina okrywowa, czasami szczepiona na pniu (na pędzie innego gatunku wierzby) jako forma pienna. Istnieją też odmiany o srebrzystych liściach.
- Sposób uprawy : nie wymaga specjalnej gleby, ani specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, konieczne jest jedynie systematyczne przycinanie zwieszających się pędów, by roślina zagęszczała się i ładnie wyglądała.

1.Kulesza, W.. Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa : PWRiL, 1955.

2.Matuszkiewicz, Władysław. Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa : Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 8301144394.

3.Rutkowski, Lucjan. Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa : Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 8301143428.