Wiesław Stępniewski
Z Wikipedii
Wiesław Zenon Stępniewski (ur. 4 stycznia 1909 w Kamieńcu Podolskim, zm. 9 grudnia 1998 w Stanach Zjednoczonych) - polski konstruktor lotniczy.
Urodził się w rodzinie starej szlachty wołyńskiej herbu Śreniawa. W 1927 ukończył Korpus Kadetów nr 2 w Modlinie, po czym wstąpił na Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej, gdzie studiował na Oddziale Lotniczym. W marcu 1934 roku otrzymał dyplom inżyniera. Był współkonstruktorem między innymi samolotu PZL.37 Łoś. Od 1935 roku kierownik techniczny Instytutu Technicznego Szybownictwa i Motoszybownictwa we Lwowie i wykładowca tamtejszej politechniki.
Po wybuchu II wojny światowej pracownik przemysłu lotniczego we Francji, po kapitulacji tego kraju w Anglii. Od 1941 kierownik działu aerodynamiki i wytrzymałości kanadyjskiej wytwórni samolotów De Havilland. W 1946 osiadł na stałe w USA, gdzie stał się jednym z pionierów amerykańskiego przemysłu śmigłowcowego, między innymi w wytwórni śmigłowców Piasecki Helicopter, znanej potem jako Boeing Vetrol, gdzie był dyrektorem badań rozwojowych.
W tym okresie do największych osiągnięć profesora zaliczyć można opracowanie aerodynamiczne śmigłowców dwuwirnikowych w układzie podłóżnym, który to typ śmigłowców jest wytwarzany do dziś dnia w Boeing Helicopters w Filadelfii. Drugim ważnym osiągnięciem jest kierowanie pracami nad samolotem pionowego startu i lądowania z pochylnymi skrzydłami Vetrol 76 (oznaczenie wojskowe VZ-2). Była to konstrukcja pionierska, a doświadczenia zdobyte przy jej projektowaniu, produkcji i badaniach otworzyły drogę do współczenych pionowzlotów tego typu.
W latach 1969-1975 wykładowca na uczelniach technicznych w USA między innymi w Princetown University. Autor lub współautor blisko 100 publikacji w tym fundamentalnego podręcznika aerodynamiki wiropłatów, a także tłumacz kilku naukowych książek rosyjskich. W 1975 przechodzi na emeryture, pozostając jednak konsultantem wytwórni śmigłowców Boeing Helicopters w Filadelfii. W 1992 zakłada własną firmę prowadzącą prace studialne i tłumaczenia na rzecz wojska i NASA. W trakcje swojej pracy we własnej firmie stale współpracował także z polskimi instytucjami naukowymi w dziedzinie badań nad śmigłowcami i edukacją w tym zakresie.
Członek polskich i międzynarodowych stowarzyszeń lotniczych. Laureat nagród i odznaczeń polskich, amerykańskich, brytyjskich oraz szwedzkich.
Zmarł 9 grudnia 1998 w USA. Zgodnie z ostatnią wolą jego prochy zostały sprowadzone do Polski i 6 marca 1999 spoczęły na Cmentarzu Rzymskokatolickim w Radomiu, przy ulicy Limanowskiego.
