Wirus zespołu nabytego braku odporności

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Zobacz Wikinews na temat nowych statystyk zachorowalności na HIV

Schemat wirusa.

Zdjęcie wirusów HIV-1 wykonane mikroskopem elektronowym.

Wirus zespołu nabytego braku odporności, HIV (ang. human immunodeficiency virus) - wirus z rodzaju lentiwirusów, z rodziny retrowirusów. Atakuje głównie limfocyty T-pomocnicze (limfocyty Th). Wiriony mają budowę kulistą i otoczone są otoczką lipidową, zawierającą liczne białka. Pod osłonką znajduje się płaszcz białkowy czyli kapsyd, kryjący materiał genetyczny wirusa. Wywołuje AIDS. Dotychczas poznano 2 typy wirusa:

HIV-1
HIV-2

Jest dyskutowane, kto jako pierwszy wyizolował wirus HIV. Uznaje się, że był to zespół Luca Montagniera (1983) pracujący w Instytucie Pasteura. W 1984 roku wirus został wyizolowany przez zespół Roberta Gallo w USA. Wyizolowane wirusy były identyczne i w końcu zostały nazwane HIV. W 1986 roku we Francji wyizolowano drugi typ wirusa (HIV-2), u pacjenta chorego na AIDS i leczącego się w Europie. HIV-2 jest najbardziej podobny do wirusów SIV (z ang. simian immunodeficiency virus) zachodnioafrykańskiej małpy mangaby szarej Cercocebus atys niż do HIV-1. HIV należy obecnie do najlepiej poznanych wirusów, ale charakteryzuje się dużą zmiennością, która może się objawiać nawet u jednego pacjenta (w różnych okresach rozwoju choroby). HIV wykazuje tropizm w stosunku do komórek posiadających na swojej powierzchni antygeny CD4 czyli do limfocytów T pomocniczych, makrofagów i komórek mikrogleju. Przy zakażeniu drogą płciową infekcji ulegają najpierw makrofagi. Przy zakażeniu poprzez krew infekcji ulegają jako pierwsze limfocyty T, co skutkuje ostrzejszym przebiegiem choroby.

Może być przenoszony drogą płciową (przez stosunek z zakażoną osobą), lub poprzez transfuzję zakażonej krwi, używanie igieł zanieczyszczonych krwią zakażonych osób (narkomani) oraz łożysko lub krew w trakcie porodu (zakażenie okołoporodowe), a także z mlekiem matki. Okres inkubacji wynosi od 0,5 do 3 lub nawet więcej lat. Swoiste przeciwciała pojawiają się już po 3-8 tygodniach, niekiedy dużo później. Są one wykorzystywane do diagnozowania AIDS i nosicielstwa HIV. Podejrzenie nosicielstwa stawia się na podstawie następujących objawów:

zapalenie płuc
pleśniaki w układzie pokarmowym
nowotwory
białaczka
mięsak Kaposiego

[edytuj] Epidemiologia

Rozpowszechnienie HIV wśród dorosłych na koniec 2005

15–50%

5–15%

1–5%

0.5–1.0%

0.1–0.5%

<0.1%

brak danych

W Polsce zdiagnozowano ponad 10 tys. zakażeń, a szacuje się, że liczba osób żyjących z HIV przekracza 30 tys. Daje to 0,07% populacji, czyli 75 na 100 tys. ludności; dla porównania w Rosji wedle szacunków UNAIDS z HIV żyje nawet 2% populacji.

[edytuj] Mity dotyczące HIV

W społeczeństwie istnieje mnóstwo mitów i zakłamań na temat sposobu roznoszenia się wirusa jak i osób seropozytywnych; oto kilka z nich:

"HIV i AIDS to to samo". HIV jest wirusem, który może wywołać chorobę AIDS. Nosiciele HIV mogą żyć latami bez objawów klinicznych choroby. Obecnie (2006) stosowane terapie antyretrowirusowe pozwalają zahamować rozwój AIDS u nosicieli HIV, aczkolwiek są bardzo kosztowne (powyżej 1000 EUR miesięcznie).
"Nie ma ryzyka podczas stosunku płciowego dwóch osób zainfekowanych HIV". Podczas takiego stosunku może dojść do tzw. nadkażenia, superinfekcji, co może znacznie skomplikować i utrudnić terapię antywirusową.
"Infekcje HIV dotyczą tylko homoseksualistów i narkomanów". Nieprawda - wirus ten dotyka w takim samym stopniu także hetero- i biseksualne osoby, a także nieuzależnionych od narkotyków; W tej chwili nie używa się już pojęcia "grupa podwyższonego ryzyka". Osoby o podwyższonym ryzyku zainfekowania wirusem HIV to "grupa ryzykownych zachowań". Do grupy ryzykownych zachowań należą osoby (zarówno homo- jak i heteroseksualne; zarówno mężczyźni jak i kobiety) uprawiające seks z przygodnymi partnerami bez zabezpieczenia prezerwatywą, narkomani stosujący preparaty dożylne.
"HIV można zarazić się przez ukąszenie komara, wspólne przebywanie w jednym pomieszczeniu, dotyk". Jest to niemożliwe, gdyby zarażenie się tą drogą było możliwe mielibyśmy obecnie kilkukrotnie większą liczbę zakażonych.
"Osoby zakażone HIV powinny być izolowane od społeczeństwa". Nieprawda. Ludzie seropozytywni mogą żyć normalnie, pracować, wychowywać swoje dzieci, osiągać sukcesy i nadal cieszyć się życiem. Badanie 720 nad lekiem Kaletra pokazuje, że ponad 60% pacjentów po 7 latach terapii ma poziom wiremii na poziomie niewykrywalnym, to znaczy na poziomie poniżej 50 kopii/ml
"Kobieta zarażona HIV nie może urodzić zdrowego dziecka". HIV jest czasami zdolny przenieść się na płód albo zakazić dziecko podczas porodu, ale nie zawsze. Ryzyko takiego zakażenia wynosi 20-30%. Poród przez cesarskie cięcie oraz odpowiednie leki przeciwirusowe zmniejszają prawdopodobieństwo nawet do 1-2%.
"Można zarazić się przez pocałunek". Przyjacielski pocałunek jest całkowicie bezpieczny. Ocenia się, że do zakażenia podczas pocałunku głębokiego trzeba by około pół litra śliny.
"Wirus HIV jest świadomym wytworem człowieka." Wirusy HIV-1 i HIV-2 występują naturalnie w populacjach małp afrykańskich, odpowiednio: szympansów i mangab szarych. Jest udowodnione, że ludzka epidemia powstała w wyniku przeniesienia małpich wirusów do populacji ludzkiej. Najprawdopodobniej miało to związek z częstą w niektórych regionach Afryki praktyką polowania na małpy w celach konsumpcyjnych - uważa się, że poprzez skaleczenie do krwiobiegu jednego z myśliwych dostała się krew świeżo upolowanego zwierzęcia, w konsekwencji zaraził się on wirusem HIV.