Presco
De Biquipedia
Prunus persica | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
![]() Prunus persica |
||||||||||||||||
Clasificazión zentifica | ||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
Nomenclatura binomial | ||||||||||||||||
Prunus persica L. |
O presco, presiego u malacatón (Prunus persica) ye o nombre d'a fruita que produz l'árbol denominau presquero, a cual contien una unica y gran simién enzarrada en un cascuello duro. Esta fruita, de pela atierzopelada, poseye una carne amariella u blanquinosa, de sabor dulza que fa un aroma delicau .
Os prescos, chunto con as ziresas, zirgüellos y alberches son fruitas de cascuello (drupas). Esta espezie se trestalla en bariedaz que a suya carne se desepara fazilmén d'o cascuello y en atras que se apegan firme a él, como a bariedat clamada pabÃa. As bariedaz de carne blanca son tipicamén muito dulzas, con poco taste azeto y as más populars de paÃses como China, Chapón y os suyos bezins asiaticos, mientras que as de carne amariella preferidas por os paÃses europeus y norteamericans, poseyen un fundo azeto, que se tasta chunto a la dulzor. A pelarza d'as dos bariedaz tien tonos royiscos.
Espezialmén famosos son os prescos de Calanda
Contenius |
[Editar] PabÃa
A pabÃa ye una barián d'o presco con pela no pas pilosa, manimenos, perteneix a la mesma espezie. En muitas ocasions esta bariedat naix d'o mesmo árbol d'o presco como un chito mutau que suele empeltrar-se ta creyar una espezie a cautibar. No ye raro que os árbols prequers produzcan de cabo ta cuan bellas pabÃas y bizebersa. Éstas, igual como os prescos pueden estar de carne blanca o amariella y apegada a lo cascuello u suelta.
A primer referenzia cuaternada d'as pabÃas nos leba a 1616 en Anglaterra, pero con toda probabilidat abrÃan estau cultivadas muito antes en Asia zentral.
[Editar] Cautibo
Os presquers bechetan en una zona prou restrinchida, dau que menestan unas condizions de fredo que as zonas subtropicals no reunen y, de bez, no son guaire resistens; de berano le cal temperaturas altas ta madurar a cullida. Bellas rechions produtoras de prescos d'as más importans son: California, Carolina del Sur, Colorado, ChorChia y rechions güegatizas de Canadá; os paÃses d'a cuenca mediterrania y cualques zonas de China.
A más gran parte d'os presquers que se benden en os berchels son exemplars d'empeltre. Son propensos a una malatÃa clamada enrebullamiento d'a fuella, causada por un fongo (taphrina deformans), que por un regular no afeuta direutamen a la fruita encara que reduz a cullida, ya que proboca una defoliazión parzial de l'árbol. A fruita ye muito suszeptible a la gomosis, malatÃa funguica causada por o monilinia fructicola.
[Editar] Plantación
A exposizión d'esta espezie ha d'estar a pleno sol y con buena ventilación. Esto permite que el aire frÃo circule durante las noches frÃas y mantiene la zona fresca en verano. La mejor época para plantarlos es a comienzos de invierno, de esta forma las raÃces tienen tiempo de asentarse para poder alimentar la brotación primaveral.
[Editar] Riego
Cal proporcionar-les augua de contino, incrementando-ne l'aporte un poco antes d'o momento d'a plega. As fruitas con a millor sabor se consiguen cuan os árbols se riegan a lo largo de toda a estación. O riego por goteyo ye a traza ideyal.
[Editar] Fertilizán
Os presquers tienen altizas necesidaz de nutriens, requerindo más nitrocheno que a mayor parte d'os fruitals. Se puede aplicar un abono NPK con regularidat y un aporte extra de fiemo de corral d'agüerro, dimpués d'a cullida.
[Editar] Consellos ta una buena cullida
Si se dixan toz os fruitos en l'árbol, éstos serán de poca grandaria y carens de dulzor y sabor. Os fruitos cal aclarar-los cuan han plagau a los 2 cm de diametro, por un regular dos meses dimpués d'a florada. Ye importán tamién aportar riegos extras en condizions secas.