Ναπολέων Βοναπάρτης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης (Napoléon Bonaparte) (15 Αυγούστου 1769 — 5 Μαΐου 1821) ήταν Γάλλος στρατηγός και Αυτοκράτορας της Γαλλίας (ως Ναπολέων Α΄).
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Πρώτα χρόνια
Ο Ναπολέων γεννήθηκε στην πόλη Ajaccio στην Κορσική, μόλις ένα χρόνο αφού το νήσι μεταφέρθηκε από τη Δημοκρατία της Γένοβας στη Γαλλία. Η οικογένεια του καταγόταν από την Τοσκάνη και ανήκε στα χαμηλότερα στρώματα της αριστοκράτιας. Ο Ναπολέων έδειξε ιδιαίτερη επιμέλεια ως φοιτητής και σε ηλικία 16 χρονών έγινε λοχαγός του πυροβολικού, κάτι που ταίριαζε άλλωστε με την κλίση τους στις επιστήμες.
[Επεξεργασία] Γαλλική Επανάσταση
Κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της Επανάστασης ο Ναπολέων συνδέθηκε με τους Ιακωβίνους. Για αυτό το λόγο φυλακίστηκε για σύντομο διάστημα κατά τη διάρκεια της Λευκής Τρομοκρατίας που ακολούθησε την πτώση τους. Η πρώτη σημαντική του επιτυχία ήταν όταν απελευθέρωσε την Τουλώνα το 1793 από τους φιλοβασιλικούς και τα αγγλικά στρατεύματα. Το 1795 απέκρουσε τις δυνάμεις βασιλόφρονων και αντεπεναστατών που επιτέθηκαν στον Κεραμεικό. Η συμμετοχή του στη νίκη αυτή αύξησε σημαντικά το δημόσιο κύρος του νεαρού αξιωματικού και τον κατέστησε έναν από τους ευνοούμενους του Διευθυντήριου. Από στρατιωτικής άποψης ακόμα πιο αξιόλογο κατόρθωμα συνιστά η Ιταλική Εκστρατεία του 1796-1797, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Ναπολέων κέρδισε σημαντικές μάχες εναντίον των Παπικών κρατών και των Αυστριακών. Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Γαλλίας περιήλθε υπό τον έλεγχο των Γάλλων. Αντίθετα, η εκστρατεία στην Αίγυπτο το 1798-1799, παρά τις αρχικές επιτυχίες της (κατάληψη της Μάλτας και της Αλεξάνδρειας) ήταν αποτυχημένη κυρίως λόγω της κυριαρχίας των Άγγλων στη θάλασσα. Μετά την αγγλική νίκη στη ναυμαχία του Νείλου, το 1798, ο Ναπολέων σύντομα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αίγυπτο.
[Επεξεργασία] Το πραξικόπημα της 18ης Brumaire
Ανεξάρτητα από την επιδείνωση της στρατιωτικής κατάστασης, ο Ναπολέων επέστρεψε και γιατί του ζητήθηκε από το Διευθυντήριο, που πλέον ήταν ιδιαίτερα αντιδημοφιλές και πίστευε ότι ο νεαρός στρατηγός θα βελτίωνε τη δημόσια εικόνα του. Ο αββάς Sieyes παρουσίασε στο Ναπολέοντα ένα συνωμοτικό σχέδιο με σκοπό την ανατροπή του συντάγματος. Στις 9 Νοεμβρίου (18 Brumaire σύμφωνα με το επαναστατικό ημερολόγιο) μονάδες στρατού ανέλαβαν δράση και διέλυσαν τα νομοθετικά συμβούλια και ο Βοναπάρτης, ο Sieyes και ο Ducos αναδείχθηκαν προσωρινοί σύμβουλοι και ανέλαβαν τη διακυβέρνηση του κράτους. Παρότι ο Sieyes πίστευε ότι θα επισκίαζε χωρίς δυσκολίες τον άπειρο σε πολιτικά ζητήματα αξιωματικό, συνέβη το αντίθετο και ο Ναπολέων σύντομα αναδείχθηκε Πρώτος Σύμβουλος. Σε αυτό το σημείο τελειώνει η Γαλλική Επανάσταση και αρχίζει πλέον η Ναπολεόντειος Περίοδος της Γαλλίας.
[Επεξεργασία] Κρατική Ανασυγκρότηση
Ο Ναπολέων επέβαλε μια σειρά νομοθετικών, διοικητικών και θεσμικών μέτρων που διαμόρφωσαν καθοριστικά το χαρακτήρα της Γαλλίας και γενικότερα της Ευρώπης. Ίσως η πιο σημαντική είναι ο Ναπολεόντειος Κώδικας του 1807. Μέχρι τότε το νομικό πλαίσιο στη Γαλλιά ήταν χαώδες. Αφενός η χώρα ήταν διηρημένη μεταξύ Βορρά (όπου επικρατούσε το ρωμαϊκό δίκαιο) και Νότου (όπου επικρατούσε το εθιμοτυπικό δίκαιο). Αφετέρου, η Γαλλική Επανάσταση είχε αφήσει πληθώρα νόμων πολλοί από τους οποίους δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, συμβάλλοντας περαιτέρω στη νομική σύγχηση που επικρατούσε στη χώρα. Ο Ναπολεόντειος Κώδικας απλοποίησε σημαντικά το νομικό πλαίσιο και επιπλέον εφόσον ήταν γραμμένος σε απλή γλώσσα και απέφευγε τους τεχνική ορολογία, μπορούσε να γίνει εύκολα κατανοητός από το μέσο Γάλλο. Ο ίδιος ο Βοναπάρτης είπε εξόριστος πλέον για τον Κώδικα: " Η πραγματική μου δόξα δεν είναι ότι κέρδισα 40 μάχες [...] Το Βατερλώ θα σβήσει την ανάμνηση τόσων πολλών νικών [...] Αυτό που τίποτα δεν μπορεί να καταστρεψει, αυτό που θα ζει για πάντα, είναι ο Κώδικας μου."
Το 1804 ενώ συνεχιζόταν ο πόλεμος με την Αγγλία ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας. Συνέχισε τις πολεμικές εκστρατείες του μέχρι το 1814 όπου και η συμμαχία Άγγλων, Πρώσων, Αυστριακών και Ρώσων κατέλαβε το Παρίσι, ο Ναπολέων παραδόθηκε άνευ όρων και εξορίστηκε στην νήσο Έλβα.
Το 1815 δραπέτευσε από το νησί και επέστρεψε στη Γαλλία, όπου ο στρατός τον υποδέχθηκε ως αρχηγό και κυβέρνησε τη Γαλλία για 100 ημέρες, μέχρι την τελική ήττα του στην μάχη του Βατερλώ. Μετά την σύλληψη του εξορίστηκε στη νήσο Αγία Ελένη, στον κόλπο της Γουινέας, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του το 1821.
