قانون اساسی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

قانون اساسی قانون تعیین کننده نظام حاکم است، قانونی که مشخص می کند قدرت در کجا متمرکز است، روابط این قدرت حاکم با آزادی ها و حقوق افراد ملت چگونه است و این قوای حاکمه اعم از؛ قوه مجریه، قوه مقننه و قوه قضائیه چه اقتدارات و مسئولیت هایی در برابر ملت دارند.

علاوه بر این قانون اساسی مضامینی مانند پرچم ملی، سرود ملی، نشان ملی، پایتخت کشور و اصول حاکم بر سیاست های اقتصادی، برنامه های فرهنگی و روابط خارجی کشور را مورد توجه قرار می دهد.

قانون اساسی عالی‌ترین سند حقوقی یک کشور و راهنمایی برای تنظیم قوانین دیگر است. هیچ قانون و مقرراتی نباید با قانون اساسی مغایرت داشته باشد.

[ویرایش] پیشینه

اولین ملتی که قانون اساسی برای خود تدوین نمود مردم ایالات متحده امریکا بودند که در17 سپتامبر سال 1777 پس از بیرون راندن دولت بریتانیا از سرزمین خود وکسب استقلال، اقدام به مشخص کردن شکل حکومت آینده خود در این سند کردند. اولین قانون اساسی در اروپا نیز پس از پیروزی انقلاب فرانسه در سال 1789 و محدود شدن قدرت خاندان سلطنت در این کشور تدوین شد، به تاریخ 15 سپتامبر 1791 با امضای لویی شانزدهم پادشاه فرانسه.

پادشاهی بلژیک (1831)، لیبریا(1847)، لوکزامبورگ(1868) و کنفدراسیون سوئیس (1874) از نخستین کشورهایی بودند که پس از آن اقدام به تدوین قانون اساسی برای خود نمودند.

هم اکنون تقریبا تمام کشورهای جهان متنی را تحت عنوان قانون اساسی خود مشخص کرده اند. به جز کشور انگلستان که گویا هیچگاه نیازی برای این کار احساس نکرده است.