Leopoldo O'Donnell
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Leopoldo O'Donell y Jorís (Santa Cruz de Tenerife, 12 de xaneiro de 1809 - Biarritz (Francia), 5 de novembro de 1867) foi un militar e político español. Duque de Tetuán, Conde de Lucena e Vizconde de Aliaga.
Nace nunha familia de ancestros monárquicos irlandeses con grande tradición militar, o seu tí foi Enrique José O'Donell Conde de La Bisbal. O'Donell continuou a tradición familiar ingresando no rexemento de infantería Imperial Alejandro co grao de subtenente.
Á morte de Fernando VII en 1833, estalou a Primeira Guerra Carlista e entre os partidarios da filla de Fernando Isabel II (isabelinos) e os do seu tío e irmán de Fernando VII Carlos María Isidro de Borbón (carlistas); O'Donell, que tiña daquelas o grao de capitán, alineouse co bando isabelono, a pesares de ter irmáns e ao seu propio pai no bando carlista. Por distintos feitos de armas no conflito, ascendeu sucesivamente a coronel, logo a brigadier e en xuño de 1837 a mariscal de campo.
En 1839, é nomeado Capitán Xeneral de Aragón, Valencia e Murcia. Ao vencer ao xeneral Cabrera en Lucena, concedeuselle o título de Conde de Lucena e ascendeu a tenente xeneral.
Polas súas convicións moderadas, tivo que emigrar a Francia, tras a revolución progresista de setembro de 1840 que provocou a renuncia de María Cristina de Borbón-Dos Sicilias (nai de Isabel II) á Rexencia.
En [1841]] figura na conspiración moderada do xeneral Diego de León contra a Rexencia do xeneral Baldomero Espartero. Nela, O'Donell recibira o encargo de alentar a sublevación militar en Pamplona, pero ao fracasar en Madrid o asalto ao Pazo Real, intentado por León o 7 de outubro, tivo que volver a refuxiarse en Francia.
En 1844, estando o xeneral Ramón María Narváez no poder, foi nomeado capitán xeneral de La Habana, cargo que tivo até 1848. Ao regresar á península foi nomeado Senador e director xeneral da Academia de Infantería.
Dende 1853, comeza a interesarse pola política activa e en xuño de 1854, á fronte dun batallón de Infantería e unido ao xeneral Dulce, levantase contra o goberno de; éste envía ao xeneral Anselmo Bleser]] a enfrontarse con el. O encontro tivo lugar en Vicálvaro e tras un combate simulado (coñecese como la Vicalvarada), ambolos dous militares retiráronse, quedando a espera, ata que o 7 de xullo publicouse o Manifesto de Manzanares, redacatdo por Antonio Cánovas del Castillo, que atraeu ao seu bando a gran parte do exército. Co triunfo revolucionario, Espartero é nomeado Presidente do Consello de Ministros e O'Donell ocupa o Ministerio da Guerra.
Nas novas Cortes formarase un novo grupo político coñecido como Unión Liberal. Partido co que se tratarán de unir moderados e progresistas.
Tras a caida de Espartero en xullo de 1856, sucedeuno O'Donell formando un goberno que duraría até outubro de 1857, ano en que sería substituído por Narváez.
Volve ao poder en xullo de 1858. Durante este goberno declara a guerra a Marrocos (Guerra de África) o 22 de outubro de 1859, e O'Donell colocase ao mando das tropas, ocupando Tetuán. O Tratado de Tetuán, que puxo fin a guerra, recoñeceu as posicións españolas no norte de África e ampliou o territorio de Ceuta. A vitoria valeulle o título de Duque de Tetuán con Grandeza de España.
Gobernou até febreiro de 1863, cando por presións do Partido Moderado presentou a súa dimisión, sendo substituído por Narváez.
Tras deixar o goberno, O'Donell marcha a Biarritz onde morre o 5 de novembro de 1867.
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Baldomero Espartero |
Leopoldo O'Donnell (1856-1856) |
Precede a: Ramón María Narváez |
| Presidente do Goberno de España | ||
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Francisco Javier de Istúriz |
Leopoldo O'Donnell (1858-1863) |
Precede a: Manuel Pando Fernández de Pineda |
| Presidente do Goberno de España | ||
| Reinado de Isabel II de España | ||
|---|---|---|
Segue a: Ramón María Narváez |
Leopoldo O'Donnell (1865-1866) |
Precede a: Ramón María Narváez |
| Presidente do Goberno de España | ||
