Al-Ghazali

Dari Wikipedia Indonesia, ensiklopedia bebas berbahasa Indonesia.

Abu Hamid Muhammad ibn Muhammad al-Ghazali (lahir 1058 di Tusi, propinsi Khorasan, Persia (Iran), wafat 1111, Tusi) adalah seorang filsuf dan teolog muslim Persia, yang dikenal sebagai Algazel di dunia Barat abad Pertengahan.

[sunting] Riwayat Hidup

Imam Al-Ghazali dilahirkan pada tahun 450 Hijrah bersamaan dengan tahun 1058 Masihi di bandat Tus, Khurasan (Iran). Nama sebenar beliau ialah Abu Hamad Muhammad bin Muhammad bin Muhammad bin Ahmad Al-Ghazali. Beliau digelar “Al-Ghazali” bersempena dengan gelaran bapanya yang bekerja sebakai pemintal bulu kambing. Ia juga bersempena dengan nama tempat kelahirannya iaitu Ghazalah di Bandar Tus, Khurasan. Selain itu, beliau juga digelar “Abu Hamad” kerana salah seorang anaknya bernama Hamad. Beliau berasal dari keluarga yang miskin. Bapanya mempunyai cita-cita yang tinggi iaitu ingin melihat anaknya menjadi orang alim dan soleh. Imam Al-Ghazali adalah seorang ulama, ali fakir, ahli falsafah Islam yang terkemuka yang banyak memberi sumbangan kea rah perkembangan tamadun manusia. Beliau pernah memegang jawatan sebagai Naib Canselor di Madrasah Nizamiah, pusat pengajian tinggi di Baghdad. Imam Al-Ghazali meninggal dunia pada 4 Jamadil Akhir tahun 505 Hijrah bersamaan 1111 Masihi di Tus. Jenazahnya dikebumikan di tempat kelahirannya.

[sunting] Sifat Peribadi

Imam Al-Ghazalai mempunyai daya ingatan yang kuat dan bijak berhujah. Beliau digelar “Hujjatul Islam” kerana kebolehan tersebut. Beliau sangan dihormati di dua dunia Islam iaitu Saljuk dan Abasiyah yang merupakan pusat kebesaran Islam. Beliau berjaya mengusai pelbagai bidang ilmu pengetahuan. Imam Al-ghazali sangat mencitai ilmu penegtahuan. Beliau juga sanggup meninggalkan segala kemewahan hidup untuk bermusafir dan mengambara serta meninggalkan kesenangan hidup demi mencari ilmu pengetahuan. Sebelum beliau memulakan pengambaraan, beliau telah mempelajari karaya ahli sufi ternama seperti ‘Al-Juniod Sabili’ dan ‘Bayazid Bustami”. Imam Al-Ghazali telah mengambara selama sepuluh tahun. Beliau telah mengaunjungi tempat-tempat suci yang bertaburan di daerah Islam yang luas seperti Mekkah, Madinah, Jerusallem dan Mesir. Beliau terkenal sebagai ahli falsafah Islam yang telah mengharumkan nama ulama Idalam di Eropah melalui hasil karyanya yang sangat bermutu tinggi. Sejak kecil lagi berliau telah dididik dengan akhlak yang mulia. Hal ini menyebabkan beliau benci kepada sifat riak, megah, sombong, takbur dan sifat-sifat mazmumah yang lain. Beliau sangan kuat beribadat, warak, zuhud dah tidak gemar kepada kemewahan, kepalsuan. Kemegahan, dan kepuran-puraan dan mencari sesuatu untuk mendapat keredhaan dari Allah S.W.T.. Beliau mempunyai ketokohan dalam pelbagai bidang ilmu terutamanya fikah, usul fikah dan siasah syariah. Oleh hal yang demikian, beliau digelar “fakih”.

[sunting] Pendidikan

Pada peringkat awalnya, beliau mendapat pendidikan secara percuma daripada beberapa orang guru kerana kemiskinan keluarganya. Pendidikan yang diperoleh pada peringkat ini membolehkan beliau menguasai Bahasa Arab dan Parsi dengan fasih. Oleh sebab minatnya yang mendalam terhadap ilmu, beliau mula mempelajari ilmu usuluddin, ilmu mantic, usul fiqh dan falsafah serta menyelidik segala pendapat empat mazhab hingga mahir dalam bidang yang dibincangkan oleh pendapat daripada mazhab-mazhab tersebut. Selepas itu, beliau menyambung pelarannya dengan seorang guru yang bernama Ahmad Ar-Razkani dalam bidang ilmu fikah dan beliau juga berguru dengan Abu Nasr Al-Ismail di Jarajan dan Imam Harmaim di Naisabur. Oleh sebab Imam Al-Ghazali memiliki ketinggian ilmu, beliau telah dilantik menjadi mahaguru di Madrasah Nizamiah (sebuah university yang telah dibangunkan oleh perdana menteri) di Baghdad pada tahun 484 Hijrah. Kemudian beliau dilantik pula sebagai Naib Canselor di sana. Beliau telah mengembara ke beberapa tempat seperti Mekkah, Madinah, Mesir dan Jerusalem untuk berjumpa dengan ulama-ulama di sina bagi mendalami ilmu pengetahuannya yang sedia ada. Sewaktu dalam pengembaraan, beliau telah menulis kitab Ihya Ulumuddin yang memberi sumbngan besar kepada masyarakat dan pemikiran manusia dalam semua masalah.

[sunting] Karya

Teologi

al-Munqidh min al-dalal
al-1qtisad fi'I-i`tiqad
al-Risala al-Qudsiyya
Kitab al-arba?in fi usul al-din
Mizan al-?amal

Sufisme

'Ihya `ulum al-din', "Kebangkitan ilmu-ilmu agama", salah satu karyanya terpenting
Kimiya`-yi sa`adat, "Kimia kebahagiaan"
Mishkat al-anwar, "The Niche of Lights"

Filsafat

Maqasid al falasifa
Tahafut al falasifa, "The Incoherence of the Philosophers", di mana buku ini membahas kelemahan-kelemahan para filsuf masa itu, yang kemudian ditanggapi oleh Ibnu Rushdi dalam buku Tahafut al-tahafut (The Incoherence of the Incoherence)

Fiqih

al-Mustasfa min `ilm al-usul

Logika

Mi`yar al-`ilm (The Standard Measure of Knowledge)
al-Qistas al-mustaqim (The Just Balance)
Mihakk al-nazar f'l-mantiq (The Touchstone of Proof in Logic)

[sunting] Rujukan

Laoust, H: La politique de Gazali, 1970
Campanini, M.: Al-Ghazzali, in S.H. Nasr and O. Leaman, History of Islamic Philosophy 1996
Watt, W M.: Muslim Intellectual: A Study of al-Ghazali, Edinburgh 1963
Marmura: Al-Ghazali The Incoherence of the Philosophers, (2nd ed.). Brigham: Printing Press. ISBN 0-8425-2466-5.