Norvegia

E Vicipaedia

Regnum Norvegiae


(Vexillum)

Sententia regalis: Alt for Norge (Totum pro Norvegia)

Linguae

Norvegica Bokmål and Nynorsk, (plus Sami in sex municipaliti).

Caput

Asloa

Rex

Haraldus V

Minister primus

Ioannes Stoltenbergus

Parliamens

Res Magna

Area
- Totalis
- terra media
- % aqua

Locum 66a
387,000 km²
324,000 km²
5,1%

Numerus incolarum
- Totalis (2004)
- Spissitas incolarum

Locum 114a
4,574,560
14/km²

Independentia
- Declaravit
- Recognit

Separatio a Suecia
7 Iulii, 1905
26 Octobris, 1905

Moneta

1 krone = 100 øre

Zona Horaria

UTC +1

Dies nationalis

17 Maii, 1814

Hymnus Nationalis

Ja, vi elsker dette landet (Sic, hanc terram amamus)

Interretis abbreviatio

.NO

Praefixum telephonicum

tabula situs Norvegiae continentis in Scandinavia

Norvegia (-ae f.) (Norvegiensiter: Norge seu Noreg) est septentrionalissima civitas in Scandinavia. Incolae circiter 4 500 000 sunt. Finitimae nationes sunt Russia, Finnia, Suecia.

[recensere] Urbes

Asloa (Oslo): caput Norvegiae
Stavanger (Stavanger)
Berga (Berga)
Nidaros (Trondheim, Nidaros)
Estrecio Christiani (Kristiansund)
Estrecio Anguilla

[recensere] Historia

In nono saeculo Norvegia composita ab multis parvis regnis erat. More, Harald Haarfagre Norvegiam, bello apud Hafrsfjordem, unificavit et sic primus rex Norvegiae fuit.

Vichinga aetas (ab octavo ad undecimum saeculum) unificationis et expansionis est. Ab Norvegiensibus colonias in Islandia condiderunt, in Faroe insulis, in Groenlandia et in Britannia et Hibernia.

In Hibernia, urbes Limerick et Waterford ab Norvegiae populo conditae erant, commercia cum Celtorum pagis Cork et Dublin instituerant. Ab regibus Olav Tryggvason (995–1000) et Sanct Olav (1015–1028) religio Christiana in Norvegiam translata est, cum Haakon Bonus primus rex Christianus fuisset.

In 1349, Pestis (Nigra mors) circiter unum ex duobus hominem necavit, hoc factum ad pauperitatem et ruinam duxit Norvegiam. In hoc tempore, Haarfagris familia sese exstinxit in 1387. Res publica ab unionibus inter familias Scandinaviae tenta erat, usque Norvegiae, Daniae et Sueciae monarchiam Regina Margrethe exercuit unione Kalmaris.

In 1523 Suetia sese autonomam declaravit, sed Norvegia ab Oldenburgiensis familia tenta erat usque ad 1814. In saeculo 18, dum Romantica erat aetas, hoc tempus ab nonnullis solitum est appellari "nox 400 annorum", quod tot rei publicae quaestiones Hafniae, in Dania, tractatae sunt. Praeter haec, dicendum est Norvegiae populum maiorem libertatem et minora tributa habuit quam Daniae populus, hac inopia itinerum ad Norvegiae septentrionalissimas provincias. Ad ruinam Norvegiae altera concucurrerunt sicut introductio Protestantis religionis in 1537, qua archcardinalis honorem Trondheime amissum est, sic Christiani qui ad videndum ossas santi Olavi in Nidarosin templo non plus affecierunt lucrum Norvegiensibus et in hoc modo praeter lucrum Norvegienses contactum amiserunt. Prorsus Norvegiae provinciae Båhuslen Jemtland et Herjedalen Suetiae, sicut proelium bellorum inter Daniam-Norvegiam et Suetiam, tulerunt.

Postea Dania-Norvegia ab Britannia adgredita erat, foede socius Napoleonis fuit, et in 1814 inter quos, qui bellum Napoleonicum perdiderunt, fuit et ab inopia frumentii adflicta erat. Regi Daniae-Norvegiae ad Sueticum regem Norvegiam danda erat Norvegienses cogitaverunt in hac re autoniam declarandam erat, et sic in Norvegia constitutionem archetypo Americano et Francogallico adoptata est, et Daniae rege Christiano Fredrick usum est in 1814. At Suetia exercitu Norvegiam coegit ad unionem cum Suetia, declarando familia Bernadotte dinastia Norvegiae.

In hoc tempore, in Norvegia, ascensionem romantici et nationalis rationis visa est, dum Norvegienses necessitatem esse definendi imaginem definitam Norvegiae putaverunt. In omnivus aspectis artis Norvegienses sese monstraverunt, in litterarum campo (Henrik Wergeland, Bjørnstjerne Bjørnson, eter Christen Asbjørnsen, Jørgen Moe, Henrik Ibsen) in arte (Hans Gude, Adolph Tidemand),in musica (Edvard Grieg) et quaestus officalis linguae in illo tempore iniit usque ad creationem, in nostro tempore, duarum linguarum: Bokmål et Nynorsk (Nova lingua Norvegiae).

In primo bello orbis terrarum, Norvegia neutralis fuit, et eodem modo secudum bellum orbis terrarum iniit, sed Germania Norvegiam invasit in 1940. Socii autem se Norvegiam invadere putaverunt, ad occupandum Norvegiae utilem positionem in Atlantici litore sed Germania antea quam Socii exspectavissent invaderat Norvegiam. Norvegia cum inopia exercitus pronti ad invasionem Germaniae affecta erat, per 2 menses resistitit, ad longius tempus quam alteris nationibus invasis ab Germanis, et hoc Unioni Sovieticae salutem adtulit. Bella apud Vinjesvingen et Hegram ultima praesidia Norvegiae resistantibus fuerunt, dum exercitus in septentionale parte impetum fecerunt ad Germaniae exercitum in bello apud Narvikem,usque se in deditionem dederint die 10 Iunii postea se auxilium sociorum perdiderunt postea ruinam Franciae. Rex Haakon et senatus Norvegiae in exilium Rotherhithe, apud Londinium, iverunt. Invasionis die, dux parvae factioni National-Socialisticae (Nasjonal Samlin), Vidkun Quisling, rerum potiri temptavit sed Germaniae exercitus ahnc impedivit.

ReichKommissa (Imperii legatus) Josef Terboven rerum potitus est, et Quisling sicut primo ministro governi collaboranti cum Germania. In quinque annis occupationis natsistae, Norvegienses fortem gregem resistantium condiderunt, quo Natsistos pugnaverunt. Maiore importantia fuit mercantium classis norvegiensa. In invasionis tempore Norvegia quartam classem numero navium mercantium habuit.

[recensere] Norvegiae politica

In Norvegia est monarchia constitutionalis in quo res publica geritur cum auxilio parlamenti. Regis dinastia mixtum de Glucksburgis familiis est , origine de familia teodisca Schleswig-Holstein. Nunc plurima regis Haraldi V officia sunt ad representandum, sed rex autem imago unionis nationis est. Cum Constitutio anno 1814 Regi dedisset magnam potestam ad statuendum , "Rei publicae Concilium" semper exercerat pro Rege rem publicam.

The Council of State consists of a Prime Minister and other ministers, formally appointed by the King. Parliamentarism has evolved since 1884 and entails that the cabinet must not have the parliament against it, and that the appointment by the King is a formality when there is a clear majority in Parliament for a party or a coalition of parties. But after elections resulting in no clear majority to any party or coalition, the leader of the party most likely to be able to form a government is appointed Prime Minister by the King. Norway has often been ruled by minority governments. The King has government meetings every Friday at the Royal Palace (Council of State), but the government decisions are decided in advance in government conferences, headed by the Prime Minister, every Tuesday and Thursday. The King opens the Parliament every September, he receives ambassadors to the Norwegian court, and he is the symbolically Supreme Commander of the Norwegian Defence Force and the Head of the Church of Norway.

Sic potestam ,qua manet in Rege, est ex magna parte ficta, sed in nonnullis occasionibus sicut Bello orbis secundo Rex demonstravit magnam constantiam sicut cum declaravit sese ivisset si Parlamentum Germanorum rogationes acceptavisset.

Rei publicae concilium ab Primo Ministro et alteriis ministriis compositum est , de iure subditum a Rege. "Parlamentarismum" sese evolvit a 1884 et intentum est Parlamentum numquam contra " Cabinet " debet esse. Rex in Septembre omnium annorum , legatos ad Norvegiensam domus recipit, et de iure is est autem Dux Defensionis Exercitus Norvegiae et Dux Ecclesiae Norvegiae.