Angela Merkel

Van Wikipedia

Angela Merkel

Angela Dorothea Merkel (Hamburg, 17 juli 1954) is een Duits christen-democratische politica. Sinds 22 november 2005 is ze bondskanselier van Duitsland en daarmee de eerste vrouwelijke regeringsleider van dat land.

Inhoud

1 Achtergrond
2 Politieke loopbaan
3 Standpunten
4 Externe link
5 Bronnen en referenties

[bewerk] Achtergrond

Zij is de dochter van de lutherse dominee Horst Kasner en lerares Herlind Kasner. De familie Kasner verhuisde in het najaar 1954 van Hamburg naar het Oost-Duitse Quitzow bij Perleberg, waar de vader de leiding over een Lutherse gemeente overnam.

In 1957 verhuisde de familie naar Templin in Uckermark in de DDR, waar Angela samen met haar jongere broer Marcus en zuster Irene opgroeide. Begin de jaren '70 wordt ze lid van de Freie Deutsche Jugend. Van 1978 tot 1990 was zij secretaris van Cultuur van de Freie Deutsche Jugend. Na de middelbare school studeert ze van 1973 tot 1978 natuurkunde aan de Universiteit van Leipzig. In 1986 promoveert ze tot doctor in de fysica.

In 1978 weigert ze om met de Stasi mee te werken. In haar Stasi-dossier zijn haar DDR-kritische houding en haar sympathie voor het Poolse Solidarnosc opgenomen.

In 1977 treedt Angela (toen nog Angela Kasner) in het huwelijk met de natuurkundige Ulrich Merkel. Het huwelijk wordt in 1982 ontbonden, maar zij behoudt de naam van haar man. In december 1998 huwt zij de Berlijnse hoogleraar scheikunde Joachim Sauer. Angela Merkel heeft in beide huwelijken geen kinderen gekregen.

Angela Merkel spreekt vloeiend Russisch en behoorlijk Engels.

[bewerk] Politieke loopbaan

In 1989 wordt zij politiek actief: zij treedt toe tot de DDR-burgerbeweging "Demokratischer Aufbruch" (DA) die in augustus 1990 in de Oost-Duitse CDUD opgenomen werd.

Nog voor de Duitse eenwording wordt zij vicespreker van de laatste Oost-Duitse regering onder minister-president Lothar de Maizière.

Bij de eenheids-verkiezingen van december 1990 wordt Angela Merkel via een direct mandaat van Stralsund-Rügen in de Duitse Bondsdag gekozen. Dit meest noordoostelijke district zal zij steeds blijven vertegenwoordigen.

Direct haalt bondskanselier Helmut Kohl (CDU) haar in januari 1991 als minister voor Vrouwen- en Jeugdzaken in zijn kabinet. Al snel oogst ze veel respect voor haar dossier- en vakkennis, maar het is ook duidelijk dat de kanselier een beschermende hand boven haar hoofd houdt: zij biedt een bijna unieke combinatie van "kwaliteiten": ze komt uit de voormalige DDR, is jong, competent en vrouw. Snel krijgt ze het etiket "Kohls Mädchen", dat tot begin de jaren 2000 aan haar blijft kleven.

Na de verkiezingen van 1994 volgt ze Klaus Töpfer op als minister voor Milieu, Natuurbescherming en Reactorveiligheid.

In december 1991 wordt ze ook tot een van de vicevoorzitters van de CDU verkozen. Van juni 1993 tot mei 2000 was zij eveneens CDU-voorzitter van de deelstaat Mecklenburg-Voor-Pommeren.

In november 1998 schuift partijvoorzitter Wolfgang Schäuble haar als secretaris-generaal van de CDU naar voren en wordt ze door de partij gekozen. In het begin maakt ze hier niet zo'n sterke indruk.

Tijdens het schandaal dat de CDU trof inzake illegale partijfinanciering in de periode 1999-2002 distantieerde zij zich vroeg van haar beschermer Kohl. Op 22 december 1999 schrijft ze in de FAZ (Frankfurter Allgemeine Zeitung) een open brief aan de eigen partij. Daarin stelt ze dat aan de – voor haar en voor de partij – 'mooie tijd' met Kohl wegens zijn onduidelijke rol in het schandaal een einde gekomen is. Wanneer ook Wolfgang Schäuble in opspraak komt en als partijvoorzitter terugtreedt wordt ze op 10 april 2000 met 96% van de stemmen tijdens de CDU-partijbijeenkomst in Essen tot nieuwe partijvoorzitter gekozen.

Enige onrust ontstaat voor de verkiezingen van 2002, wanneer de CSU Edmund Stoiber als kanselierskandidaat naar voren schuift, nog voor de CDU zich op een eigen kandidaat vastgelegd heeft. Ze weet dat ze binnen de partij nog niet voldoende steun heeft om het intern tegen Stoiber op te nemen, en laat hem tactisch voorgaan: na een gemeenschappelijk ontbijt in Wolfratshausen onderschrijft zij Stoibers kandidatuur. Nadat de rood-groene coalitie de verkiezingen krap wint, manoevreert zij Friedrich Merz uit de functie van fractievoorzitter, en verovert zo de politieke macht die nodig is om bij de volgende verkiezingen de kanselierskandidaat van de Union te worden.

De opeenvolgende overwinningen van de CDU bij verkiezingen in verschillende deelstaten versterken haar positie aanzienlijk. Enerzijds is de partij succesvol, anderzijds verovert de Union een belangrijke politieke macht: de meerderheid van de deelstaten is in handen van de Union, waardoor deze alle wetten waarover in de bondsraad gestemd moet worden kan beïnvloeden of blokkeren. Verder wordt haar persoonlijke kandidaat voor het ambt van president Horst Köhler in het voorjaar 2004 door de Bondsvergadering verkozen.

Nadat Gerhard Schröder op 22 mei 2005, naar aanleiding van de CDU-verkiezingsoverwinning in de deelstaat Noord-Rijnland-Westfalen, aankondigde vervroegde verkiezingen te willen provoceren, wordt zij op 30 mei 2005 officieel als kandidaat voor het bondskanselierschap voorgedragen door haar partij. Als eerste vrouwelijke kanselierskandidaat in de geschiedenis, neemt ze het bij de verkiezingen van september 2005 op tegen van de zittende coalite van SPD en Bündnis 90/Die Grünen met Schröder als kanselierskandidaat.

Op 10 oktober 2005 werd bekend gemaakt dat Angela Merkel, als de coalitiebesprekingen met de SPD slagen, de nieuwe bondskanselier van Duitsland zou worden. Op 11 november worden de onderhandelingen tussen Union en SPD met de ondertekening van de coalitieovereenkomst afgesloten en op 22 november wordt Merkel door de bondsdag tot kanselier verkozen.

[bewerk] Standpunten

Angela Merkel voert een conservatieve koers en vervreemdt zich volgens bepaalde personen binnen de CDU van de linkervleugel van de partij. In februari 2003 steunde zij het Amerikaans-Britse ingrijpen in Irak. Merkel is een tegenstander van Turkse toetreding tot de Europese Unie, maar biedt dat land namens haar partij een geprivilegieerd partnerschap aan. Tijdens het Duitse voorzitterschap van de Europese Unie, de eerste helft van 2007, verklaarde zij zich voorstander van verdere ontwikkeling van eerder in referenda gesneuvelde Europese Grondwet.^[1]