Boris Dittrich
Van Wikipedia
Boris Ottokar Dittrich (Utrecht, 21 juli 1955) is een Nederlands politicus, en was lid van de Tweede Kamer voor D66 van 17 mei 1994 tot 30 november 2006. Zijn vader vluchtte in 1948 uit het destijds communistische Tsjechoslowakije. Dittrich is bekend als een politicus die openlijk voor zijn homoseksuele geaardheid uitkomt. Hij heeft sinds vele jaren een relatie met de uit Israël afkomstige kunstenaar Joshua Rosenbaum die onder meer wereldwijd bekend werd door zijn project om elk Hilton hotel ter wereld van een kunstwerk in één van de kamers te voorzien.
Inhoud |
[bewerk] Loopbaan
Dittrich begon zijn loopbaan als jurist. Van 1989 tot 1994 was hij rechter bij de arrondissementsrechtbank in Alkmaar. Zijn politieke loopbaan begon in 1990 toen hij fractievoorzitter werd van de D66 fractie in het stadsdeel Amsterdam-Zuid. In 1994 werd hij Tweede Kamerlid. In die hoedanigheid heeft hij zich regelmatig ingezet voor zwakkeren in de samenleving, bijvoorbeeld voor asielzoekers, psychiatrische patienten, Nederlandse gevangenen in het buitenland, zoals Machiel Kuijt in Thailand, en vrouwen in benarde positie. Dittrich is het enige Tweede Kamerlid sinds 1838 dat vier initiatiefwetten heeft geschreven die door Tweede en Eerste Kamer zijn aanvaard en in werking zijn getreden. Deze Dittrich-wetten zijn: anti-stalkingswet, spreekrecht voor slachtoffers, opheffing verjaringstermijn bij moord en de vaste boekenprijs.
In zijn in oktober 2001 geschreven boek Een blauwe stoel in Paars - verwijzend naar het Paars kabinet - vertelt hij over de mensen die hem om hulp vroegen en over de zaken waarvoor hij zich inzette. Over Gümüs en de nog steeds onopgeloste kwestie van de witte illegalen, over het homohuwelijk waar hij een belangrijke voorvechter van was, over de Marokkaanse Ruth Michelle die jarenlang gestalkt werd door haar broers, en over de vrachtwagenchauffeur Ferry Pirovano die onder onmenselijke omstandigheden vastzat in een Marokkaanse gevangenis.
Dittrich is gedurende vele jaren een van de meest geciteerde Kamerleden geweest. In 2003 ontving hij de Klare Taal-prijs voor zijn begrijpelijke manier van spreken. In 2002 werd Dittrich onder-voorzitter van de Tweede Kamer.
Dittrich ontwikkelde zich tot een belangrijk adviseur van fractievoorzitter Thom de Graaf. Toen De Graaf in 2003 het fractievoorzitterschap opgaf werd hij diens opvolger. Samen met Balkenende (CDA) en Zalm (VVD) formeerde hij in het voorjaar van 2003 het kabinet Balkenende II. Dittrich wilde niet alleen beslissen om aan deze voor D66 ongebruikelijke regeringscombinatie mee te doen en organiseerde daarom een speciaal congres, waar de leden van D66 het onderhandelingsresultaat konden beoordelen. Meer dan 90% van de ruim 2000 aanwezige leden keurde na felle discussies het regeerakkoord goed en gaf Dittrich het groene licht voor regeringsdeelname. Als partijleider bleef Dittrich aan als fractievoorzitter in de Tweede Kamer en vroeg hij de Graaf en Brinkhorst alsministers in het kabinet zitting te nemen en Medy van der Laan als staatssecretaris.
In 2004 reisde hij samen met CDA Kamerlid Kathleen Ferrier en de Spaanse parlementariër Jorge Moragas naar Cuba om daar met dissidenten te spreken. Al op het vliegveld werden zij gearresteerd, en vervolgens het land uitgezet. Minister Bot ontbood daarop de Cubaanse ambassadeur. Dittrich bezocht al eerder dissidenten in Cuba maar gaf daar weinig ruchtbaarheid aan. Waarschijnlijk waren de Cubaanse autoriteiten in dit geval gepikeerd geraakt doordat Moragas voorafgaand aan de reis in een parlementair debat in Madrid luid en duidelijk had aangekondigd in Cuba met dissidenten te gaan spreken.
Dittrich heeft vele malen namens de Tweede Kamer vergaderingen bijgewoond van de Verenigde Naties in New York.
Dittrich heeft in de Tweede Kamer onderwerpen behandeld die voor D66 belangrijke thema's waren, zoals euthanasie, homohuwelijk, legalisering van prostitutie en softdrugsbeleid. Rode draad in die onderwerpen is de keuzevrijheid van het individu. Verder hield hij zich voornamelijk bezig met justitie, vreemdelingenbeleid, mensenrechten, ontwikkelingssamenwerking en cultuur.
[bewerk] Aftreden als fractievoorzitter
Op 3 februari 2006 maakte Dittrich tijdens een persconferentie in Nieuwspoort bekend dat hij zijn functie als fractievoorzitter van D66 neerlegde. Hij deed dit nadat driekwart van de Tweede Kamer tegen een motie van D66, SP en Groenlinks had gestemd en akkoord ging met een militaire missie naar Uruzgan in Afghanistan. In de weken voorafgaand aan het kamerdebat had Dittrich zich hevig tegen deze NAVO-missie verzet, met als voornaamste argument 'wederopbouw is in een guerrillagebied niet mogelijk'. Dittrich wilde het kabinet niet laten vallen,omdat de militaire missie door de steun van de PvdA hoe dan ook door zou gaan. Hij nam de verantwoordelijkheid op zich dat de D66-fractie tegen de missie stemde en trad af. Vicefractievoorzitter Lousewies van der Laan volgde hem op.
Vier maanden later liet de D66-fractie, inclusief Dittrich, het kabinet-Balkenende II alsnog vallen. D66 was het niet eens met het vreemdelingenbeleid van minister Verdonk. De manier waarop Verdonk voorwaarden verbond aan het Nederlanderschap van Ayaan Hirsi Ali vond de D66-fractie getuigen van machtsmisbruik. D66 steunde een motie van wantrouwen van de oppositie.
[bewerk] Vertrek uit de politiek
Dittrich heeft 12,5 jaar in de Tweede Kamer gezeten. Hij besloot in de zomer van 2006 niet nog een keer te gaan voor een periode van 4 jaar en stelde zich niet meer kandidaat. Op 29 november 2006 kwam een einde aan zijn loopbaan als Tweede Kamerlid. Bij die gelegenheid maakte scheidend voorzitter Frans Weisglas namens de Koningin bekend dat Dittrich tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau was benoemd en werd hem de bijbehorende medaille opgespeld.
In maart 2007 begon Dittrich te werken voor de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch. Deze organisatie ontving eerder de Nobelprijs voor de Vrede en in 2007 de Geuzenpenning voor haar activiteiten op het gebied van mensenrechten. Dittrich heeft een internationale functie als "special global advocate for gay rights". In 2007 is hij naar New York verhuisd.
