Ionaire binding

Van Wikipedia

Chemische binding
intramoleculaire krachten ionair covalent metallisch intermoleculaire krachten waterstofbrugkrachten; vanderwaalskrachten; ion-dipoolkrachten. theorieën Lewistheorie Valentiebindingstheorie VSEPR-theorie Molecuulorbitaaltheorie eigenschappen bindingslengte bindingsenergie elektronegativiteit

Chemische binding

intramoleculaire krachten

intermoleculaire krachten

theorieën

eigenschappen

Principe: het elektron wordt afgestaan en opgenomen

Een ionbinding, ionaire binding of elektrovalente binding is een verbinding tussen atomen die gevolg is van de elektrostatische aantrekking tussen een negatief en een positief geladen ion. Het vindt plaats tussen atomen met een groot verschil in elektronegativiteitswaarde, meestal moleculen/atomen met een metaalkarakter en moleculen/atomen met een niet-metaalkarakter. De aantrekkingskracht van de ionen is de belangrijkste drijvende kracht.

Een ionbinding is noch een intermoleculaire kracht noch een intramoleculaire kracht.

De ionbinding werd ongeveer 1916 door Albrecht Kossel geformuleerd. De elementenatomem streven in hun buitenste elektronenschaal de edelgasconfiguratie s²p⁶ (bij hogere chemische elementen vanaf gallium ook een gesloten s²p⁶d¹⁰ elektronenconfiguratie) aan. Dit kan bereikt worden door een elektronenafgifte; hierbij ontstaan eenvoudig of meervoudig positief geladen kationen. Ook kan dit bereikt worden door elektronenopname, waarbij eenvoudig of meervoudig negatief geladen anionen ontstaan.

Er worden geen moleculen gevormd, maar wel starre kristalroosters met een dichte stapeling van de ionen. In oplossing komen deze ionen in gehydrateerde toestand voor.

De sterkte van de binding is omgekeerd evenredig met de afstand van de ionen in het kristalrooster.

[bewerk] Voorbeelden

$3Na + P\ \ \ \to\ \ \ Na^+_3P^{3-}$

2 Li_(s)+ F_{2 (g)} --> 2 LiF_(s)

[bewerk] Eigenschappen ionaire verbindingen

Ionaire verbindingen zijn door de sterke ionaire bindingen niet kneedbaar, niet vervormbaar en bros. Ionaire verbindingen zijn neutrale verbindingen; ze hebben geen netto ladingen. Ze geleiden de stroom niet in vaste toestand, maar wel wanneer ze gesmolten zijn of wanneer ze opgelost worden, omdat het ionrooster dan verbroken wordt, en er aldus vrije ladingsdragers ontstaan. Super-ionaire geleiders (AgI) geleiden wel goed in vaste toestand. Dergelijke verbindingen hebben een hoog smeltpunt en een hoog kookpunt. Deze laatste is zó hoog, dat de damp bestaat uit gasvormige ionaire moleculen en geen aparte ionen.