Phil Ochs
Van Wikipedia
Philip David Ochs (19 december 1940 - 9 april 1976) was een invloedrijke Amerikaanse protestzanger, die vooral in de jaren '60 bekend was.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
Ochs groeide op in El Paso, Texas. Zijn familie behoorde tot de sociale middenklasse en was anarchistisch aangelegd. Phil ging journalistiek studeren aan de Ohio State University. Een jaar voordat hij deze studie had afgerond, stopte hij ermee en verhuisde hij naar New York om een carrière als folkzanger op te bouwen. Al snel behoorde hij tot de kern van de Greenwich Village-folkscene.
Ochs voelde zich aangetrokken tot mensenrechten, oorlogen, politiek en andere sociale onderwerpen. Phils woede over sociale misstanden, waarover hij naar eigen zeggen in Newsweek las, werd dan ook erg belangrijk in zijn teksten. Onder andere in de nummers I ain't marching anymore, That was the president en Love me, I'm a liberal liet hij zijn eigen politieke voorkeur horen. Deze nummers maakten hem populair. Onder andere zijn vriend Bob Dylan was erg onder de indruk van Ochs' muziek. In een interview zei hij: "I just can't keep up with Phil. And he's getting better and better and better."
De misstanden in de Vietnamoorlog raakten ook Phil Ochs. Evenals veel hippies uit de zestiger jaren was Phil van mening dat de oorlog om de verkeerde redenen werd gevoerd en bovendien te veel ten koste ging van Vietnamese en Amerikaanse burgers. Dat liet hij dan ook duidelijk blijken. Samen met de Chileense folkzanger Victor Jara reisde hij stad en land af om protesten tegen Richard Nixon te organiseren. Ook nam hij veel nummers op over de Vietnamoorlog, waaronder Here's to the state of Richard Nixon (een bewerking van zijn eigen nummer Here's to the State of Mississippi) en Talking Vietnam.
Met Ochs persoonlijk ging het vanaf de jaren '70 slecht. Hij was verslaafd geraakt aan drank, leed aan een writer's block, was depressief, omdat hij teleurgesteld was over zijn matige commerciële succes en werd tot overmaat van ramp tijdens een tour aangevallen door Afrikaanse overvallers, waardoor zijn stem beschadigd was. (Hij geloofde dat de Amerikaanse geheime dienst erachter zat.) In 1976 verhing hij zich, na lange tijd depressief te zijn geweest. Toen werd duidelijk dat de FBI een 410 pagina's dik dossier over hem had.
[bewerk] Erfenis
Hoewel zijn naam bij het publiek in de vergetelheid is geraakt, wordt Phil Ochs door veel hedendaagse muzikanten nog altijd bewonderd. Dat blijkt uit het grote aantal covers van zijn nummers. Jim and Jean, Joan Baez, Billy Bragg, Teenage Fanclub, Ani DiFranco, Gerd Schinkel, Dick Gaughan, Sammy Walker, Eugene Chadbourne, John Wesley Harding, Eddie Vedder, Marianne Faithfull, Diamanda Galas, Curt Boettcher, Chad and Jeremy, Gene Clark, Francoise Hardy, Barby Holder, Gordon Lightfoot, Dan Zahn, Sonia, Melanie, Gene Parsons, Peter and Gordon, David Rovics, Jello Biafra, Mojo Nixon, Eric Andersen, Freddie Feldman, Glenn Yarbrough, en They Might Be Giants zijn enkele van de artiesten die eigen versies van Phils nummers hebben afgeleverd. Bovendien wordt er in nummers als All my heroes are dead van Dar Williams, Gezundheit van Will Oldham, The day van They Might Be Giants, Don't stop to rest (song for Phil Ochs) van Schooner Fare en I dreamed I saw Phil Ochs last night van Billy Bragg naar Ochs gerefereerd.
[bewerk] Discografie
[bewerk] Studio- en live albums
- All the news that's fit to sing (Elektra, 1964)
- I ain't marching anymore (Elektra, 1965)
- Phil Ochs in concert (Elektra, 1966)
- Pleasures of the harbor (A&M, 1967)
- Tape from California (A&M, [[1968)
- Rehearsals for retirement (A&M, 1969)
- Greatest hits (A&M, 1970)
- Gunfight at Carnegie Hall (A&M Canada, 1975)
[bewerk] Compilaties en andere albums
- Chords of fame (A&M, 1976)
- Songs for Broadside (Folkways, 1976)
- Interview with Phil Ochs (Folkways, circa 1976)
- The Broadside tapes 1 (Folkways, circa 1980)
- A toast to those who are gone (Rhino, 1986)
- The war is over: the best of Phil Ochs (A&M, 1988)
- There but for fortune (Elektra, 1989)
- There and now: live in Vancouver 1968 (Rhino, 1990)
- Phil Ochs at Newport (Vanguard, 1996)
- Farewells and fantasies (Elektra and Rhino, 1997)
- American troubadour (A&M Britain, 1997)
- The early years (Vanguard, 2000)
- 20th century masters (Universal, 2002)
- Cross my heart: an introduction to Phil Ochs (Polydor, 2004)
[bewerk] Externe links
- http://philochs.pitas.com/ All things Phil
- http://www.folkways.si.edu/projects_initiatives/broadside/artists/phil_ochs.html Folkways Smithsonian, biografie met geluidsfragmenten
