Cannibal Holocaust

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Cannibal Holocaust
Oryginalny tytuł	Cannibal Holocaust
Gatunek filmu	horror
Kraj	Włochy, Kolumbia
Data premiery	7 lutego 1980 (świat)
Czas trwania	98 min
Reżyseria	Ruggero Deodato
Scenariusz	Gianfranco Clerici
Główne role	Robert Kerman Francesca Ciardi Perry Pirkanen Luca Barbareschi
Muzyka	Riz Ortolani
Zdjęcia	Sergio D'Offizi
Scenografia	Massimo Antonello Geleng
Produkcja	Franco Palaggi Franco di Nunzio
Budżet	100 tys. dol.
Język	angielski, hiszpański
Od lat	18
Strona IMDb

Cannibal Holocaust (spotykana jest także nazwa Green Inferno) to kontrowersyjny włosko-kolumbijski film z 1980 roku w reżyserii Ruggera Deodata, zakazany w kilkunastu krajach, także w rodzimych Włoszech. Przez wielu zaliczany jest jako przedstawiciel „kina śmietnikowego”, jednak wśród fanów horroru uzyskał status kultowego.

Slogan reklamowy: Ci, którzy nakręcili ten film, zostali pożarci żywcem przez kanibalów!

[edytuj] Fabuła

Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.

Film składa się z dwóch części. Pierwsza przedstawia wyprawę ekipy ratowniczej, poszukującej grupy filmowców. Filmowcy wyruszyli do amazońskich lasów deszczowych, aby stworzyć materiał filmowy o życiu i obyczajach ludności praktykujących kanibalizm. Druga część przenosi widza do studia w Nowym Jorku, gdzie grupa osób ogląda odnalezione taśmy, stanowiące zapis podróży badaczy. Oglądający doznają szoku, kiedy trafiają na sceny, w których badacze zostają zaatakowani przez kanibali i zjedzeni przez nich żywcem...

[edytuj] O filmie

Cannibal Holocaust był dziełem przełomowym w historii kina gore’owego, a zarazem przełomem w horrorze filmowym. Po pojawieniu się Cannibal Holocaust wybuchł boom na kino kanibalistyczne – w ciągu kilku lat powstało wiele filmów poświęconych kanibalom, powielających ten sam schemat: grupa osób zapuszcza się w dżunglę, gdzie zostaje zaatakowana i zjedzona przez kanibali. Pojawiły się filmy w miarę pozytywnie przyjęte przez widzów, np. Cannibal ferox, oraz takie, które zmieszano z błotem, jak nieoficjalna kontynuacja Cannibal Holocaust, zatytułowana Natura contro, czy horror erotyczny z Emmanuelle, ponadczasową gwiazdą filmów dla dorosłych, Emmanuelle and the Last Cannibals.
Reżyser zdecydował się na stworzenie filmu po obejrzeniu wiadomości telewizyjnych, w których usłyszał o brutalnych morderstwach. Bardzo ciekawiła go reakcja publiczności. Z tą było różnie: fani horroru przyjęli film raczej entuzjastycznie, zawodowi krytycy nie szczędzili mu gorzkich słów. Mimo wszystko film sprzedał się dobrze, np. do dziś jest najlepiej zarabiającym filmem w Japonii. Nie obyło się też bez afer: aby zwiększyć realizm, na planie mordowano prawdziwe zwierzęta, za co reżyser pociągnięty został do odpowiedzialności karnej. Dodatkowo sceny morderstw popełnianych na ludziach były tak realistyczne, że zaczęły krążyć niesamowite plotki o tym, że na planie naprawdę mordowano ludzi. Deodato, aby zaprzeczyć tym pogłoskom, musiał publicznie pokazywać się z aktorami, a także udowodnić przed sądem, że wszystko – ludzkie wnętrzności, krew itd. – są sztuczne.
Zarys fabularny filmu po dwudziestu latach ponownie wykorzystano w kinie. Twórcy filmu Blair Witch Project wykorzystali podobny schemat: grupa osób wyrusza do lasu, aby stworzyć dokument filmowy o legendernej wiedźmie Blair, a słuch o nich zaginął. Po roku odnalezione zostają jedynie taśmy, stanowiące zapis ekspedycji trójki filmowców.

W 2005 roku pojawiły się informacje, jakoby po ćwierć wieku Ruggero Deodato zainteresował się nakręceniem kolejnego filmu o kanibalach, oficjalnej kontynuacji filmu, mającej nazywać się Cannibal metropolitana. Jego akcja ma rozgrywać się we współczesnym Rzymie. Deodata zainspirowała wielokulturowość współczesnego Rzymu (¹).