IMAX
Z Wikipedii
IMAX (ang. Image Maximum) to jeden z alternatywnych systemów kinowych używany w przemyśle filmowym. Taśma filmowa IMAX ma znacznie większą rozdzielczość niż tradycyjna, ma szerokość 70 mm, a kadr jest ustawiony poziomo a nie pionowo jak na taśmie 35 mm. Dzięki temu obraz może być wyświetlany na ekranie 22x16 metrów. Ekran ma tu proporcje 1 : 1,43
Kina IMAX wyposażone są w podwójne projektory. Na jednym ekranie wyświetlane są na raz dwa filmy. Światło z każdego z projektorów jest spolaryzowane prostopadle względem drugiego. Jeżeli widzowie założą specjalne okulary z filtrami polaryzacyjnymi to pojawia się wrażenie widzenia stereoskopowego. Wrażenie jest jeszcze pogłębione dzięki ogromnym ekranom, które obejmują całe pole widzenia. Projekcji towarzyszy wysokiej jakości dźwięk przestrzenny.
Jednak wytworzenie filmu mogącego wywołać efekt widzenia stereoskopowego jest bardzo kosztowne. Kamery IMAX są bardzo ciężkie i hałaśliwe. Ogromna grubość taśmy powoduje, że nie można kręcić dłużej niż kilkanaście minut, bo kończy się film. W efekcie powstało niewiele filmów trójwymiarowych. Za to obrazy te mają duże walory edukacyjne. Kamera IMAX była na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej oraz promu kosmicznego (w wyniku czego powstał film "IMAX Space Station", 2005), w głębinach oceanów oraz w podmorskim lesie.
Przemysł filmowy nie zaakceptował jeszcze tego standardu i większość filmów fabularnych powstaje ciągle na starej taśmie filmowej. Kino IMAX stanowi techniczną nowinkę, jednak wykorzystanie tradycyjnych nośników analogowych zamiast techniki cyfrowej znacznie ogranicza jego możliwości.
