Jakub I Zdobywca

Z Wikipedii

Jakub I Zdobywca (katal. Jaume I el Conqueridor, hiszp. Jaime I el Conquistador, ur. 2 lutego 1208 w Montpellier, zm. 27 lipca 1276 w Walencji) – król Aragonii i hrabia Barcelony od 1213, noszący również tytuły króla Walencji i król Majorki.

Syn Piotra II Katolickiego. W 1213 r. uwięziony został przez Szymona z Montfort, który prowadząc walkę z albigensami dążył do opanowania Prowansji; jej nominalnym księciem był Jakub. W 1215 r. Jakub odzyskał wolność na polecenie papieża Innocentego III, który jako pan lenny Aragonii powołał regencję rządzącą w imieniu Jakuba. Po dojściu do lat sprawnych Jakub oparł się na mieszczaństwie Barcelony przeciw opozycji możnowładczej.

Dążąc do wzmocnienia państwa rozszerzał jego terytorium kosztem rozpadającej się Hiszpanii muzułmańskiej (tzw. rekonkwista). W 1229 podbił Majorkę, w 1234 Minorkę, w 1235 Ibizę, w 1238 emirat Walencji. Po tych podbojach Jakub przyjął tytuły (prócz wcześniejszego tytułu króla Aragonii) króla Walencji i króla Majorki. Zwycięstwa Jakuba wzmocniły jego pozycję w państwie, ułatwiły złamanie opozycji i przeprowadzenie kodyfikacji praw dla Walencji i Aragonii. Rozwój handlu morskiego prowadzonego przez miasta Aragonii i związany z tym rozwój floty skłonił Jakuba do podjęcia zabiegów o opanowanie zachodniej części basenu Morza Śródziemnego. Jakub poparł również króla Sycylii Manfreda Hohenstaufa w jego dążeniach do stworzenia królestwa Włoch nie powiązanego z Niemcami. Sojusz z Manfredem utwierdził Jakub w 1262 r. małżeństwem swego syna Piotra z córką Manfreda Konstancją. W tej sytuacji Karol I Andegaweński, obawiając się wzmocnienia Jakuba, przyjął w 1265 r. odrzuconą poprzednio propozycję papieską podboju Sycylii i przy wsparciu papieża Urbana IV pokonał w 1266 r. Manfreda, a w 1268 – Konradyna. Jakub został zmuszony do porzucenia swych planów.

Za panowania Jakuba zwołano pierwsze kortezy aragońskie.

Jakub napisał krótką autobiografię Chronica del rey Jaime feyta e scritta per acquell (Dzieje króla Jakuba ułożone i napisane przez niego samego).

[edytuj] Potomstwo

Jakub był trzykrotnie żonaty, a jego druga żona - Jolanta Węgierska (córka króla Andrzeja II Arpadowicza) urodziła mu 10 dzieci. Następcą Jakuba w Aragonii, Walencji i Barcelonie został syn jego i Jolanty - Piotr III Wielki Aragoński, a ich młodszy syn - Jakub II, został królem Majorki. Ich córka - Izabela poślubiła Filipa III Śmiałego i została królową Francji.

Poprzednik brak

król Majorki

Następca Jakub II

Poprzednik Piotr II Katolicki

król Aragonii 1213-1276

Następca Piotr III Aragoński