Pójdźka

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Pójdźka

Systematyka
Domena	eukarioty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Nadrząd	neognatyczne
Rząd	sowy
Rodzina	puszczykowate
Gatunek	pójdźka
Podgatunek	A. noctua noctua A. noctua sarda A. noctua vidalii A. noctua indigena A. noctua desertae A. noctua lilith A. noctua bactriana
Nazwa systematyczna
Athene noctua
(Scopoli, 1769)

Pójdźka (Athene noctua) – średniej wielkości sowa z rodziny puszczykowatych, zamieszkująca całą Europę poza Półwyspem Skandynawskim, Afrykę Północną z Saharą, Bliski Wschód i środkową Azję aż po Koreę. Pod koniec XIX wieku reintrodukowana w Wielkiej Brytanii, obecnie również tam jest lęgowa. W Polsce nieliczny ptak lęgowy, ściśle osiadły.

[edytuj] Charakterystyka

Wygląd zewnętrzny: Brak dymorfizmu płciowego. Krępa sylwetka, głowa duża i spłaszczona, ogon krótki. Szlara jest kolista, barwy szarej, ciemniejsza w okolicy dzioba, z wyraźniej zaznaczonymi długimi, białymi brwiami. Oczy żółte. Wierzch ciała brązowoszary pokryty kolistymi kremowymi lub białymi cętkami, które są najmniejsze na głowie, zaś największe na skrzydłach. Spód biały albo kremowy, pokryty podłużnymi, brązowymi plamami. Lotki i sterówki brązowe z jasnymi plamkami, które układają się w poprzeczne pasy. Nogi długie, skok obficie opierzony, podczas gdy palce znacznie słabiej.

Młode są ubarwione jaśniej, z mniej wyraźnymi plamkami i kreskami.

Rozmiary: dł. ciała: ok. 23-25 cm
rozpiętość skrzydeł: ok. 54-58 cm
Waga: ok. 130-200 g
Głos: Głos terytorialny samca to przeraźliwe, wysokie „guuk” lub „puuijć” (kojarzące się ze słowem „pójdź” – stąd polska nazwa). Alarmuje krótkim „kju”. Pisklęta dopominają się jedzenia przeciągle sycząc.
Zachowanie: Prowadzi ściśle osiadły tryb życia. Charakterystyczny dla pójdźki jest falisty lot, jak u dzięciołów. Często przesiaduje na słupach telegraficznych, dachach lub płotach, czatując na zdobycz. Zaniepokojona dyga i kiwa się.

[edytuj] Środowisko

Najczęściej w pobliżu osiedli ludzkich, w śródpolnych zadrzewieniach, sadach, parkach, alejach, starych zabudowaniach. Dawniej związana wyłącznie z krajobrazem wiejskim, obecnie pojawia się też na obrzeżach miast, szczególnie w południowo-wschodniej Polsce.

[edytuj] Pożywienie

Głównie owady (dżdżownice, chrząszcze, ćmy, szarańczaki) oraz niewielkie gryzonie, rzadziej drobne ptaki lub płazy. Pójdźka jest aktywna zarówno w dzień, jak i w nocy, choć najbardziej o zmierzchu i o świcie. Za dnia poluje na owady, chodząc po ziemi, a nocą na myszy czy ptaki, często z zasadzki.

[edytuj] Lęgi

Wyprowadza jeden lęg w roku, pod koniec kwietnia lub na początku maja.

Gniazdo: W dziuplach (zwłaszcza starych, głowiastych wierzb), w szczelinach muru lub na strychach, w stodołach, w zrujnowanych nie używanych budynkach (np. zabudowaniach byłych PGR-ów), a także w otworach wentylacyjnych bloków mieszkalnych.
Jaja: Samica składa 4 do 5 jaj. Są one niemal kuliste, równobiegunowe, czysto białe z połyskiem. Skorupa o powierzchni bardzo drobnoziarnistej, często z wapiennymi grudkami. Średnie wymiary 33,5x28,5 mm.
Wysiadywanie: W przeciwieństwie do innych sów, pójdźka zaczyna wysiadywanie dopiero po złożeniu ostatniego jaja, w związku z czym młode rozwijają się jednocześnie i nie ma między nimi różnic w wielkości. Jaja wysiadywane są przez okres około 28 dni wyłącznie przez samicę.
Pisklęta: Pisklęta są okryte krótkim, białym puchem i opuszczają gniazdo po 28 - 35 dniach. Po dwóch tygodniach zaczynają latać, a po około miesiącu, w sierpniu, młode są już samodzielne i opuszczają terytorium rodziców.

[edytuj] Status i ochrona

Objęta ochroną gatunkową ścisłą.

W ostatnich latach liczebność pójdźki w Polsce zmniejsza się. Przyczyny tego zjawiska nie są jeszcze dokładnie zbadane, choć na pewno wpływ na to mają: ograniczenie ilości miejsc odpowiednich do założenia gniazda (coraz mniej starych, dziuplastych wierzb i dogodnych miejsc w budynkach), intensyfikacja rolnictwa, rozbudowa dróg (kolizje z samochodami), ostre, śnieżne zimy (trudności ze znalezieniem pokarmu).

Ochrona gatunku powinna więc polegać przede wszystkim na pozostawianiu dostępu do miejsc dogodnych do założenia gniazda lub wieszaniu skrzynek lęgowych o specjalnej konstrukcji. Skrzynki takie, o długości 90 cm i wymiarach przedniej ścianki 16x16 cm z otworem wlotowym o średnicy 6-7 cm, powinny być wieszane wysoko na drzewach w pozycji poziomej.

[edytuj] Podgatunki

Wyróżnia się 7 podgatunków, zamieszkujących odpowiednio:

A. noctua noctua – Europa środkowa i wschodnia (od Danii, Niemiec, Szwajcarii i Włoch z Sycylią, poprzez Polskę i Węgry po zachodnią i środkową Rosję)
A. noctua sarda - Sardynia, czasem Korsyka
A. noctua vidalii – zachodnia Europa (Holandia, Belgia, Francja, Półwysep Iberyjski); również w Wielkiej Brytanii (reintrodukcja)
A. noctua indigena – południowa Europa (Grecja, Bałkany), południowa Rosja aż do Kaukazu, Azja Mniejsza
A. noctua desertae – Afryka Północna
A. noctua lilith – Bliski Wschód
A. noctua bactriana – środkowa Azja

[edytuj] Ciekawostki

W starożytnej Grecji pójdźka poświęcona była Atenie, bogini mądrości. Pójdźki gnieździły się w załomach murów Akropolu, co miało świadczyć o sympatii bogini dla tych ptaków. Wierzono, że Atena używała ich jako posłańców. Stąd wywodzi się łacińska nazwa rodzaju: Athene, a także znane w wielu kulturach przedstawienie sowy jako symbolu mądrości i wiedzy.

Dawniej na wsi uważano, że pójdźka przepowiada śmierć, wołając: "pójdź, pójdź w dołek pod kościołek...".