Równanie Diraca
Z Wikipedii
Równanie Diraca jest podstawowym równaniem w relatywistycznej mechanice kwantowej, sformułowanym przez angielskiego fizyka Paula Diraca w 1928 roku. Spełnia ono taką samą rolę jak równanie Schrödingera w nierelatywistycznej mechanice kwantowej. W opisie relatywistycznym równanie Diraca ma elegancką postać
gdzie
- współrzędne punktu w czasoprzestrzeni
- czterogradient
[edytuj] γμ
Obiekty γμ są czterowymiarowymi macierzami zespolonymi (macierzami gamma), są one tak dobrane by spełnione również było równanie Kleina-Gordona. Narzuca to regułę antykomutacyjną postaci:
gdzie
- antykomutaror
Jest bardzo wiele sposobów wyboru tych macierzy, np. reprezentacja Pauliego - Diraca ma postać:
,
σi (i=1,2,3) są macierzami Pauliego.
[edytuj] Ψ(xν)
Obiekt Ψ(xν) jest nazywany bispinorem Diraca, jest to macierz zespolona pionowa o czterech wierszach:
Bispinor Diraca jest odpowiednikiem funkcji falowej w nierelatywistycznej mechanice kwantowej. Gęstość prawdopodobieństwa w teorii Diraca jest zdefiniowana jako:
gdzie oznacza sprzężenie hermitowskie.
Prócz bispinorów i
występuje trzeci rodzaj bispinora
postaci:
[edytuj] Analogie między równaniem Diraca a Schrödingera
Równanie Diraca można przekształcić do postaci podobnej do równania Schrödingera. Definiujemy nowe macierze:
- αi = γ0γi
- β = γ0
Równanie Diraca definiuje Hamiltonian relatywistycznego fermionu i przyjmuje postać:
gdzie
i to jednostka urojona
(ha kreślone) jest stałą Plancka podzieloną przez 2π; (nazywana niekiedy zredukowaną stałą Plancka)
jest czteroskładnikową funkcją falową (bispinorem Diraca) zależną od wspołrzędnych czasoprzestrzennych cząstki
c jest prędkością światła
jest operatorem pędu
m0 masą spoczynkową cząstki
Równanie Diraca pozwala opisywać cząstki o spinie 1/2 spin. Gdy cząstka się nie porusza równanie Diraca przyjmuje postać: