Traktaty rzymskie
Z Wikipedii
Traktaty rzymskie to ogólna nazwa dwóch umów międzynarodowych, podpisanych przez Francję, Republikę Federalną Niemiec, Włochy, Belgię, Holandię i Luksemburg 25 marca 1957. Uroczystość miała miejsce w sali Horacjuszy i Kuracjuszy w Palazzo dei Conservatori na Kapitolu w Rzymie.
Pełna nazwa pierwszego z dokumentów brzmiała: Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, zwany obecnie Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską (TWE), ponieważ Traktat z Maastricht usunął przymiotnik gospodarczy, tak z nazwy traktatu, jak i z nazwy wspólnoty.
Drugą umową był podpisany Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Euratom). Oba te traktaty weszły w życie 1 stycznia 1958.
Choć wejście w życie traktatu z Maastricht w 1993 było krokiem w kierunku jeszcze bliższej integracji, to wciąż większość decyzji w organach Unii jest podejmowanych na mocy Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który pozostaje podstawą legislatury wspólnotowej.
Traktat został podpisany przez:
- Paula-Henriego Spaaka i J. Ch. Snoy'a et d'Oppuers w imieniu Belgii.
- Konrada Adenauera i Waltera Hallsteina w imieniu RFN.
- Christiana Pineau i Maurice'a Faure'a w imieniu Francji.
- Antonia Segni i Gaetana Martino w imieniu Włoch.
- Josepha Becha i Lamberta Schausa w imieniu Luksemburga.
- Josepha Lunsa i J. Linthorsta Homana w imieniu Holandii.
