Michiel de Swaen
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Michiel de Swaen (* 20 Januarie 1654 in Duinkerke, Frans-Vlaandere, † 3 Mei 1707 in Duinkerke) is 'n snykundige en in die 17de eeu een van die bekendste rederykers van Vlaandere.
In 1687 word hy prince van de rederykerskamer De Kersauwe (tewens is hy ook lid van die kamer Sint-Michiel in Duinkerke).
Sy gedigte is dikwels religieus-geïnspireer en vermoedelik deur Jacob Cats en Joost van den Vondel beïnvloed. Daarnaas skryf hy geleentheidsverse en toneelstukke. De Swaen is saam met Maria Petyt en Edmond de Coussemaker een van die belangrikste historiese verteenwoordigers van die Nederlandstalige kultuur in Frankryk.
Die Frans-Vlaamse kulturele beweging "Michiel de Swaenkring" is na hom vernoem.
[wysig] Werke
- Catharina
- Mauritius
- Andronicus
- De gecroonde leersse (1688)
- De menschwording (1688)
- Het leven en de dood van Jesus Christus (1694)
- Neder-duitsche digtkonde of rym-konst (omtrent 1702)
- De zedighe doot van Carel den Vijfden (omtrent 1704)
