تنیس
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
تِنیس ورزشی راکتی است که بین دونفر (انفرادی) یا بین دو تیم دونفره (دوبل) بازی می‌شود. هر بازیکن راکتی دارد که دارای صفحه‌ای از شبکه توری است. بازیکن با این راکت توپی لاستیکی با پوشش نمدی را به زمین حریف پرتاب می‌کند. بازیکنی (یا تیمی) که زودتر امتیاز نهائی را به دست آورد برنده است. این ورزش ابتدا در انگلستان، بیشتر درمیان اعیان، رایج شد و سپس به کشورهای انگلیسی زبان رفت و اکنون در همه کشورها بازی می‌شود.
تنیس از ورزش‌های المپیک است. در برخی از کشورها به آن تنیس میدانی می‌گویند تا از ورزش دیگری بنام تنیس شاهی که در سالن و در زمینی با ابعاد متفاوت بازی می‌شود متمایز گردد.
[ویرایش] تاریخچه تنیس
تا آنجا که شواهد تاریخی در این مورد نشان می دهد، ورزش تنیس طی قرون دوازده و سیزده میلادی ابتدا در کشور فرانسه ابداع شد. اما ارائه جدی این ورزش در سال 1872 (میلادی) بود که سرگرد هاری جم این ورزش را در شهر لمینگتن (انگلستان) به مردم معرفی کرد . در آن زمان مقررات و خصوصیات این ورزش با آن چه اکنون می بینیم تفاوت بسیار داشت. در سال 1877 (میلادی) ، اولین بار در دنیا مسابقات تنیس با مقررات و قوانین بخصوصی در زمینهای تنیس "باشگاه تنیس و کروکت ال انگلند" ویمبلدون برگزار گردید، محلی که هم اکنون بزرگ‌ترین مسابقات تنیس دنیادر آن برگزار می شود.
