Xesús de Nazareth

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Tarefas pendentes neste artigo: Pendente revisión Aviso: os artigos que inclúan este marcador clasifícanse na categoría Artigos tarefas pendentes.

Este artigo é sobre a figura histórica de Xesús e os seus aspectos biográficos. Para informacións acerca das múltiples versións de Cristo, vexa ese artigo.

Xesús Cristo, tamén chamado Xesús da Galilea ou Xesús de Nazaré (c. 6-4 a.C. — c. 30 d.C., datas disputadas), foi un predicador relixioso xudeu. Era frecuentemente chamado rabino polos seus seguidores. El inspirou a formulación e implantación do cristianismo, a maior relixión do mundo en número de fieis. De acordo coa maioría dos cristiáns, el é a encarnación de Deus, foi crucificado durante a época de dominación romana da Palestina e practicou varios milagres.

Os cristiáns tamén se refiren a el como o Mesías, Fillo de Deus e Salvador, que salvou a humanidade do pecado e da morte a través da súa vida sen mácula, morrendo como sacrificio de sangue polo pecado da humanidade, e rexurdindo dos mortos.

Índice 1 Figura controversa 2 A historicidade de Xesús 3 O Xesús de Nazaré histórico 4 Os nomes e títulos de Xesús 5 Data do nacemento e morte 6 A Predicación. O Reino de Deus 7 As Parábolas 8 O Deus de Xesús 9 ensinos éticos de Xesús 10 Xesús e as mulleres 11 O Home 12 Tortura e crucifixión 13 A Resurrección 14 As alegadas reliquias de Xesús 15 Perspectivas cristiás de Xesús 16 Perspectivas xudaicas de Xesús 17 Perspectivas Islámicas de Xesús 18 Perspectivas Gnósticas de Xesús 19 Outras perspectivas de Xesús 20 Bibliografía 21 Retratos dramáticos de Xesús 22 Ver tamén 23 Ligazóns Exteriores

[editar] Figura controversa

Xesús é unha figura controversa. Hai diferentes visións de Xesús nas relixións do Islam, Xudaísmo e Gnosticismo (Vexa ao longo deste artigo). Outras relixións teñen varias perspectivas de Xesús. El é considerado un profeta polos musulmáns, como un falso Mesías polos xudeus, como unha manifestación de Deus polos Bahá'ís, como un avatar por algúns hindús, como o salvador e aquel que trae a gnose por varios sectores gnósticos e unha manifestación de Maitreya ou un grande gurú por teosofistas e moitos adeptos da Nova Era. Algunhas persoas non relixiosas achan que, se ben unha persoa co nome Xesús poida ter existido, todo o que sabemos sobre el é especulación, relixión ou mito. Outras persoas non relixiosas acreditan que Xesús foi un sabio mestre, mais só un home, cuxa lenda ten sido moito esaxerada ao longo dos anos por propósitos políticos e outros.

[editar] A historicidade de Xesús

A inmensa maioría dos autores actuais (Crossan, Theissen, Gnilka, Sanders, Borg, Vermes, Wright, Meier...) afirman a historicidade de Xesús.

Todos coinciden en que os evanxeos canónicos, algúns apócrifos (o de Tomás e o de Pedro, especialmente) conteñen un transfondo histórico ao que é posible remontarse. Son unidades de predicación recompiladas e ordenadas varias décadas despois da morte de Xesús cun fin kerigmático (catequético). Isto non impide que conteñan elementos que superan diversos parámetros de crítica histórica. Deste xeito, permítennos identificar un persoaxe real co suficiente grao de coherencia.

Evidentemente, os evanxeos canónicos e os apócrifos derivan de diversas fontes que non son neutrais. Son textos que tratan de transmitir máis a significación para a fe duns ditos e uns relatos que de recoller unha crónica ou biografía en senso estricto. Porén, existe nelas algo máis ca un eco verbo duns acontecementos vividos como reais e tanxibles.

Existen, así mesmo, autores non cristiáns dos séculos I e II que falan de Xesús, mesmo criticamente, pero cun ton de naturalidade (no caso de Flavio Josefo, unha vez extraídas as posibles interpolacións). Estes cronistas non puxeron en dúbida a súa existencia: Flavio Josefo, Suetonio, Plinio, Tácito, e algún escrito sirio e mesmo talmúdico conteñen referencias máis ou menos inequívocas a un personaxe xudeu, identificado como Xesús ou Cristo, axusticiado e que conta con seguidores perfectamente identificables no tempo en que escriben

[editar] O Xesús de Nazaré histórico

Xesús foi obxecto na segunda metade do século XX de análises rigurosas por parte da ciencia histórica e hermenéutica. Os criterios para identificar o puramente histórico fóronse sofisticando no tempo sendo os principais:

• o criterio de dificultade,
• o criterio de discontinuidade,
• o criterio de multiplicidade das fontes e
• o criterio de viveza narrativa.

Consonte a estes criterios, hoxe existe bastante consenso en relación aos seguintes datos: Xesús viviu a súa infancia nunha ínfima aldea galilea chamada Nazareth; traballaba como artesano no contexto dunha economía campesiña marxinal cada vez máis depauperada; os seus referentes culturais e relixiosos eran netamente xudeus; falaba arameo; sentiuse atraído pola predicación de Xoán Bautista que anunciaba unha acción inminente de Deus para a que había que prepararse; convertiuse nun predicador itinerante que anunciaba unha boa noticia para os pobres, os marxinados, os oprimidos e os enfermos: a chegada próxima do Reino de Deus; dirixiase a Deus coa expresión aramea familiar Abbá (pai);non compartiu a violencia política dos zelotas, que se organizarían máis tarde; levou unha praxe contraria ao legalismo moralista dos fariseos e os letrados;marcou as distancias co rigorismo penitencial dos seguidores de Xoán Bautista; predicou o amor aos inimigos; masas populares viron nel un taumaturgo e exorcista con poderes curativos psicofísicos; contou con mulleres entre os seus discípulos itinerantes;manifestou unha cercanía especial cara os pecadores e pecadoras públicas, feito que lle mereceu duras descalificacións; tivo un conflicto fatal coa clase dirixente sacerdotal do Templo de Xerusalén sendo sumo sacerdote Caifás; foi humillado, torturado e crucificado por Poncio Pilato, prefecto romano de Xudea, como un criminal sedicioso.

[editar] Os nomes e títulos de Xesús

• Yeoshua
• Raíz de Davi
  
• León da Tribo de Xudá
• Príncipe da Paz
• Pedra Angular
• Cordeiro de Deus
• Pan da vida
• Fillo do Home
• Nova Estrela da Mañá
• Rosa de Saron
• O Alfa e o Omega, Principio e Fin
• Rei dos reis
• O Mesías
• Luz do Mundo
• Camiño, Verdade e Vida

[editar] Data do nacemento e morte

Existe certo consenso en que naceu ao redor do ano 4 a.C. e que foi crucificado ao redor do ano 30 d. C

[editar] A Predicación. O Reino de Deus

Xesús, ao igual que Xoán Bautista, anuncia unha acción inminente de Deus. Xesús, porén, fai fincapé en que esta acción inminente é unha boa noticia (evangelion) para os pobres, os que sofren e os oprimidos (Lc 4, 18) e unha ameaza para os ricos, os soberbios e os satisfeitos (Lc 6,24-26).

Esíxese a disposición interior (conversión, metanoia) para acoller este Reino.

O Reino maniféstase nas curacións de Xesús en favor dos que sofren (Mt 12,28) e na súa cercanía aos pecadores, publicanos e prostitutas.(Mt 9,9-17)

O Reino non se imporá pola forza, senón que sofrirá violencia por parte dos poderosos. Fronte a eso só cabe perseverancia confiada.(Mc 13)

Suporá a separación definitiva entre os que o acolleron e os que o rexeitaron. Esixe fe, vixilancia e oración (Lc 11, 9-13). Só se acada mediante unha renuncia alegre ás riquezas (Mt 6, 19-24) e a toda cobiza, envexa, ou ambición de poder (Mt 20, 20-28).

[editar] As Parábolas

Xesús expuxo en moitas ocasións as súas ensinanzas a través de parábolas. Utilizaba imaxes propias do seu contexto vital campesiño. O Reino aseméllase a un banquete de vodas ofrecido por un pai xeneroso e uns convidados ocupados e desagradecidos; a un viñador confiado e uns arrendadores da viña infieis; a un señor compasivo e un servo mesquiño e cruel; a unha rede de pescar e distintas clases de peixe;ao trigo e a mala herba que non debe ser arrincada; a un sementador despreocupado e distintos tipos de terra; a un pastor con 99 ovellas que vai buscar a única perdida; a unha muller que amasa pan; a un pai con saudade do seu fillo; a un noivo e os seus amigos; a unha noiva e as súas amigas, a un grao de mostaza que se troca na meirande das hortalizas etc.

[editar] O Deus de Xesús

O Deus de Xesús é o Deus xudeu. O Deus da alianza con Abraham e con Moisés. O Deus das promesas e as ameazas que falou polos profetas.

Porén, Xesús enfatiza a misericoridia dun Deus que busca aos pobres, os marxinados e aos pecadores aos que fai unha oferta gratuíta de salvación.

É o Deus que é adorado no Templo, pero en xustiza, compaixón e lealdade (Mt 23,23). O Deus cuxa palabra se proclama na sinagoga para acollela cun espírito sinxelo e humilde (Lc 10,21). É o Deus da Lei, pero entendida esta como unha disposición interior radical que favorece ao home (Mc 2,27). Daí os conflictos pola súa vulneración do sábado, o xexún e a pureza ritual.

Para Xesús, Deus é, sobre todo, un pai providente que se ocupa dos homes máis que dos lirios do campo, as aves do ceo (Mt 6, 25-34) e os gorrións. O Pai celestial, máis bondadoso que os pais humanos que, sendo malos, saben dar cousas boas aos seus fillos (Lc 11, 11-13). Un Deus que nos libera de toda ansiedade e preocupación (Lc 10, 40; Tomás 36).

Xesús mantén unha relación estreitísima con Deus a quen chama coa expresión familiar aramea Abba (Mc 14, 36). Unha maneira orixinal de dirixirse a Deus que non foi traducida no evanxeo de Marcos nin na Carta aos gálatas e a Carta aos romanos de San Paulo. Seguramente conservada en arameo pola fonda impresión que deixou na mamoria das primeiras testimuñas.

Xesús manifesta facer en todo momento a vontade de Deus ata a entrega total de si mesmo (Lc 9, 22-27): ata o sufrimento e a morte. A inmensa maioría dos exexetas e historiadores entenden que Xesús nunca se proclamou igual a Deus. Foi a experiencia de fe das primeiras comunidades a que levou a estas a proclamar que en Xesús se manifestou plenamente o mesmo Deus (Xn 1,1). Como formular isto constitúe xa a prolixa e dramática historia do dogma e as herexías.

[editar] ensinos éticos de Xesús

• Amar a Deus sobre tódalas cousas
• Amar ao próximo como a un mesmo (Mc 12,28-34)
• Amar ao próximo como El nos amou (Xn 15,12)
• Amar aos inimigos (Mt 5, 44)
• Amar ao irmán como a propia alma, coidar del como da meniña do propio ollo (Tomás, 25)

As ensinanzas éticas de Xesús nacen dunha experiencia de Deus que é bo con malos e bos, con xustos e inxustos (Mt 5, 43-48; Mt 22, 10; Mt 18, 33; Lc 6, 35-38); é unha moral que responde a un ofrecemento gratuíto de salvación - o Reino de Deus- que se fai presente nas accións de Xesús mesmo. Quen se cre xusto está cego e non se xustifica (Lc 18, 9-14).

A mensaxe de Xesús singularízase na súa insistencia en amar a quen non pode corresponder a ese amor (Lc 14,13) e na extensión do amor ao próximo aos extranxeiros e aos inimigos. É neste punto onde Xesús ve a diferenciación cos pagáns, que aman aos que os aman a eles e esperan unha contraprestación.

Xesús mesmo identifícase cos desvalidos; o xuízo final basearase no que se lle fixo a él nas persoas dos esfameados, sedentos, extranxeiros, presos e enfermos.(Mt, 25,31-46)

O perdón sen cálculo é condición previa para o culto e fundamento dunha oración eficaz (Mc 11,25)

A lei do talión queda condenada para sempre; non se ha de resistir ao mal senón que se debe poñer a outra meixela.(Mt 5,38-42). A mansedume e o traballo pola paz son fonte de benaventuraza e nos fan fillos de Deus (Mt 5, 4-9)

A humildade, a sinxeleza e o facerse como nenos (Mc 10, 13-16) son disposicións necesarias para a entrada no Reino de Deus. Nesto parece consistir a conversión do corazón (metanoia) que prepara a boa noticia (evangelion) da inminencia do Reino de Deus.

As riquezas son vistas como un grande obstáculo para a entrada no Reino (Lc 6,24) e son competidoras fronte ao mesmo Deus (Mt 6,24;Tomás 47)

Xesús parte da base de que os gobernantes tiranizan e os poderosos explotan: a única alternativa é o espírito de servizo (Mc 10, 42-45).

Xulgar aos demais, o sentido de superioridade, a pureza externa, a hipocresía, o moralismo que non ten en conta o ben da persoa son actitudes repetidamente condenadas por Xesús e motivo central das súas desputas cos escribas e fariseos. A súa denuncia dun ritualismo valeiro e interesado acabaría enfrontándoo á clase sacerdotal. (Mt 23)

[editar] Xesús e as mulleres

As fontes coinciden en presentar a Xesús tendo unha especial consideración ás mulleres de diversa condición, en especial as marxinadas, as enfermas e pecadoras públicas. Algo, en boa medida, novedoso para un rabí da época. Os exemplos son múltiples:

• A encorvada á que se achega e cura en sábado chamándoa filla de Abrahan, título exclusivamente masculino (Lc 13,11).
• A que sufría unha patoloxía femenina extrema que a facía impura e excluída e que alcanza a tocarlle sen que Xesús poida evitar curala (Mc 5,25-3).
• A extranxeira pagana, único persoaxe que nos evanxelios lle convence nunha discusión, movéndolle o corazón (Mt 15,28).
• A viuva á que Xesús se achega por propia iniciativa, conmovido (Lc 7,13)
• A prostituta que lle unxe, con escándalo dos presentes, e a que lle son perdoados os pecados porque "amou moito" (Lc 7, 37-47).
• A viuva pobre que Xesús ensalza pola súa xenerosidade (Mc 12, 41-44).
• Marta e María, as amigas que o acollen na súa casa (Lc 10, 38-42).

As fontes sinópticas coinciden en presentar entre os discípulos itinerantes de Xesús a varias mulleres (María Magdalena, Xoana, Salomé...) algo pouco común para unha sociedade patriarcal como a xudea daquel tempo. E mesmo afirman que son estas as que permaneceron ao pe da cruz cando todos fuxiran (Mc 15, 40-41).

Resulta tamén paradoxal que se recoñeza como primeiras testimuñas do acontecemento central da resurrección a mulleres, cuxo testimuño apenas tiña validez naquel contexto social (Mc 16, 11).

Por outra banda, nas diatribas de Xesús contra os escribas e fariseos lles reprocha que devoren os bens das viuvas con pretextos relixiosos (Lc 20, 18) e aos príncipes dos sacerdotes e aos anciáns do pobo lles chega a asegurar que as prostitutas lles precederán no Reino de Deus (Mt 21, 31).

Pola súa parte, no Evanxelio de Xoán, salientan alguhas figuras femeninas:

• A inimiga étnica de vida licenciosa que é a interlocutora privilexiada do discurso da "auga viva", e que acaba evanxelizando aos seus viciños samaritanos.
• Marta de Betania, protagonista do diálogo fundamental sobre a "resurrección e a vida"
• A muller adúltera salvada por Xesús de morrer lapidada.

A crítica histórica e exexética recoñece que, alén do carácter kerigmático destes relatos, agóchase un transfondo histórico onde o predicador xudeu, Xesús de Nazareth, outorgou unha consideración chamativa ás mulleres do do seu tempo

[editar] O Home

Xesús é un artesán dunha pequena aldea galilea practicamente descoñecida ata entón. Excavacións arqueolóxicas dan testimuño da existencia de Nazareth no século I como asentamento humilde dunha pequena comunidade campesiña.

Segundo os evanxelios, Xesús ensina con autoridade moral, a diferencia dos escribas e fariseos (Mt 8,28), amosa un forte carisma ata o punto de que as multitudes o seguen e, en ocasións, a audiencia manifesta o seu entusiasmo (Mc 7, 37; Lc 11,27; 19,36-40; Xn 6, 14-15), incluso mulleres e nenos (Mt 18, 1-12; 19, 13-15). Cara a estes amosa unha especial cercanía. Xesús vive coma un predicador pobre e itinerante sen ter "onde repousar a cabeza" (Lc 9, 57-59) e esixe esa pobreza aos seus seguidores (Mt 10, 9). Considera como da súa familia a aqueles que se abren á mensaxe (Mt 12, 48). Rexeita a violencia e non consinte nin siquera levar bastón para a autodefensa.

Porén, recibe fortes críticas: foi acusado de borracho e comellón, amigo de publicanos e prostitutas (Mt, 11,19). Denígraselle como mago que actúa co poder do príncipe dos demos (Mt 12, 22-30). Os seus irmáns (a palabra grega é adelfós) e conveciños tivérono por alleado (Mc 3,21) cando comezou a predicar.

As moitedumes inspirábanlle compaixón (Mt 9, 36; 14, 14; 15, 32), achegábase a aqueles que espertaban repugnancia na sociedade daquel tempo (leprosos, endiañados, doentes), e resulta frecuente escoitar no seus beizos verbas de confianza e ánimo (Mt 9, 12; 9, 22; 14, 27; 17, 7; Lc 7, 13; 48-50, Lc 12, 7; 12, 32). En contraste, Xesús é duro e directo nos seus ataques aos grupos relixiosos moralistas e legalistas como os fariseos e os escribas, os sacerdotes e os anciáns do pobo (Mt 21, 31; 23) e co propio rei Herodes (Lc 13, 31-33). Os ricos e satisfeitos reciben tamén serias advertencias (Lc 6, 24; 16, 19-31). Chora polos amigos (Xn 11, 35-36), aprende da natureza e os labores do campo. Sofre por Xerusalén ata o pranto (Mt 23, 37; Lc 19, 41), pero advirte con severidade ás vilas que non se convertiron. Aínda que manifesta ser enviado ás ovellas perdidas de Israel, o súa sensibilidade lévao a abrirse aos rogos dos paganos nalgunhas ocasións (Mt 8, 5-14).

A única vez que falou de súa personalidade, definiuse como manso e humilde de corazón (Mt,11-29) pero non quixo ser chamado bo porque "só Deus é bo" (Mc 10,18). A presenza viva de Xesús xeraba nos seus discípulos unha alegría liberadora: "¿acaso os compañeiros do noivo poden xexuar mentres o noivo está con eles? Mentres que teñen con eles ao noivo, non poden xexuar"(Mc 2,19).

Dende o punto de vista da ciencia histórica, a reducida dimensión social e cronolóxica do persoaxe contrasta abismalmente coa enorme repercusión posterior da nova relixión que resultou da predicación dos primeiros cristiáns. Estes proclamárono Cristo, Señor, Salvador e Fillo de Deus.

[editar] Tortura e crucifixión

Existe certo debate sobre se Xesús foi sometido a un dobre xuízo (sanedrín xudeu, e proceso romano) ou a unha soa instrucción a cargo unicamente de Poncio Pilato, a quen lle correspondía o monopolio do ius gladii.

No primeiro caso, a acusación sería dobre: desafío ás autoridades sacerdotais do Templo de Xerusalén ata a mesma blasfemia e alboroto das masas ata a sedición. No segundo caso, só a rebelión contra o Cesar, como rei dos xudeus.

Segundo as fontes dispoñibles, Xesús foi flaxelado. O Evanxeo de Lucas expresa que a flaxelación foi un castigo exemplarizante para logo soltalo (correctio). Segundo Cicerón, Tácito, Plinio ou Plutarco a correctio era dunha crueldade extrema que deixaba ao reo irrecoñecible. Os vergallazos en Roma non tiñan límite e podían acabar na morte.

Pero este primeiro suplicio non o librou da pena capital.

Os Evanxeos coinciden tamén en que Xesús, trala condena, foi aldraxado e vexado e novamente golpeado e torturado ata o sarcasmo máis brutal (casquete de espiñas).

Finalmente foi crucificado no medio de dous bandoleiros. A morte de Cruz estaba considerada unha morte lenta, agónica, dorosa e infamante. Era a condea para os escravos e os sediciosos.

Segundo os evanxeos de Mateo, Marcos, Lucas e o apócrifo de Pedro, agás o caso dalgunhas mulleres que seguiron o tormento dende lonxe, Xesús viu a morte abandonado dos seus.

[editar] A Resurrección

Ver Resurrección

[editar] As alegadas reliquias de Xesús

• Vexa Prepucio Sagrado, Santo Sudario

[editar] Perspectivas cristiás de Xesús

Xesús Cristo era o Mesías prometido no Antigo Testamento, e por iso segundo os cristiáns foi o único en cumprir tódalas Profecías a ese respecto, como por exemplo:

• Nacería en Belén (Miqueas 5:2)
• dunha virxe (Isaías 7:14)
• por intermedio de Deus (Salmos 2:7)
• descendente de Xacob (Números 24:17)
• da tribo de Xudá (Xénese 49:10)
• iría para o Exipto (Habacuque 11:1)
• surxiría da Galilea (Isaías 9:1)
• faría profecías (Deuteronomio 18:18)
• o Espírito de Deus iría repousar sobre El (Isaías 11:2)
• sería anunciado antes por un mensaxeiro do deserto (Malaquias 3:1)
• abriría os ollos dos cegos e os oídos dos xordos (Isaías 35:5)
• curaría os coxos e os mudos (Isaías 35:6)
• falaría en parábolas (Salmos 78:2)
• mesmo sendo pobre, sería aclamado rei, nun burro (Zacarías 9:9)
• sería rexeitado (Salmos 118:22)
• traído por un amigo (Salmos 41:9)
• por trinta moedas de prata (Zacarías 11:12)

• moedas esas que serían dadas a un oleiro (Zacarías 11:13)
• sería ferido, e despois abandonado polos seus discípulos (Zacarías 13:7)
• sería acusado inxustamente (Salmos 35:11)
• sería ferido polas nosas transgresións (Isaías 53:5)
• non respondería aos seus acusadores (Isaías 53:7)
• sería cuspido e esbofeteado (Isaías 50:6)
• sería zombado despois de preso (Salmos 22:7,8)
• tería os pés e mans traspasados (Salmos 22:16)
• na terra dos seus amigos (Zacarías 13:6)
• xunto con transgresores (Isaías 53:12)
• oraría polos seus inimigos (Salmos 109:4)
• sería rexeitado e ferido por nosas iniquidades (Isaías 53:3-5)
• lanzarían sortes para repartir as súas vestes (Salmos 22:18)
• o farían beber vinagre (Salmos 69:21)
• clamaría a Deus no seu desamparo (Salmos 22:1)
• entregaría seu espírito a Deus (Salmos 31:5)
• non tería os osos quebrados (Salmos 34:20)
• a Terra se escurecería, mesmo sendo día claro (Amós 8:9,10)
• un rico o sepultaría (Isaías 53:9)
• así como Xonás ficou tres días dentro do grande peixe (Xonás 1:17; Mat.16:21; Lucas 11:30)
• El resucitaría (Salmos 30:3)
• no terceiro día (Oseas 6:2)
• subindo tamén aos ceos (Saln. 68:18; Atos 1:11)
• e sendo recibido polo seu Pai, á súa dereita (Saln. 110:1; Atos 7:55)

O propio Xesús confirmaba iso, afirmando: "Examinades as Escrituras, porque vós coidades ter nelas a vida eterna, e son elas que de min testemuñan" (Xoán 5:39), e tamén: "...conviña que se cumprise todo o que de min estaba escrito na lei de Moisés, e nos profetas e nos Salmos." (Lucas 24:44)

[editar] Perspectivas xudaicas de Xesús

Aínda que non acrediten que Xesús é o Mesías, os xudeus adóptano como un dos profetas, aínda que non lle atribúan orixe divina.

[editar] Perspectivas Islámicas de Xesús

Segundo a tradición islámica, Xesús foi un mensaxeiro de Alá, un profeta. Mais, segundo o Alcorán, el non morreu na cruz. Segundo os musulmáns, tería sido Xudas Iscariotes quen tería morrido na cruz, transformado en sosia de Xesús como punición pola traizón.

[editar] Perspectivas Gnósticas de Xesús

Segundo as tradicións gnósticas, hai que se facer unha distinción entre Xesús e Cristo, aínda que ambos tivesen vivido no mesmo corpo. Xesús era un ser humano da mesma evolución do home, Sen embargo máis avanzado e ao cal foi conferida a misión de preparar o corpo que sería usado por Cristo a partir do momento do bautismo.

[editar] Outras perspectivas de Xesús

[editar] Bibliografía

Busto, J.R.: Cristología para empezar, Maliaño, 1991

Crossan J.D.: Jesús: vida de un campesino judío, Crítica, Barcelona, 1994

Crossan J.D.y Jonathan L. Reed: Jesús desenterrado, Crítica, Barcelona, 2001.

Gnilka J.: Jesús de Nazaret. Mensaje e Historia, Herder, Barcelona, 1995.

Jeremías J: Abba. El mensaje central del Nuevo Testamento, Salamanca, 1993.

Klausner, Joseph: Jesús de Nazaret. Su vida, su época, sus enseñanzas, Barcelona 2006.

Meier J.P.: Un judío marginal. Visión del Jesús histórico. Estella, 1998-2006.

Sanders E.P.: La figura histórica de Jesús. Estella, 2000.

Schillebeeckx E.: Jesús. La historia de un viviente, Trota, Madrid, 2002.

Schlosser, Jacques: Jesús, El Profeta de Galilea, Salmanca, 2005.

Torres Queiruga, A. Repensar a Cristoloxía. Ensaios cara un novo paradigma, Santiago de Compostela, 2001.

Theissen G. y Merz A.: El Jesús Histórico. Salamanca, 2000.

Vermes, G: La religión de Jesús el Judío. Madrid, 1995.

Wright, N. T: Christian origins and the question of God. Jesus and The Victory of God, Minneapolis, 1996.

[editar] Retratos dramáticos de Xesús

Un dos retratos máis dramáticos é o Santo Sudario e a crucificación feita polas obras de arte sacra e o actor que interpreta Cristo no filme a Paixón de Cristo.

[editar] Ver tamén

• Cristianismo - historia do Cristianismo
• Sinagoga de Cafarnaún - sinagoga construída no mesmo local onde Xesús ensinou, aínda existente
• Códice Sinaiticus
• Milagres de Xesús
• María Madalena

[editar] Ligazóns Exteriores

• Xesús e a Natureza de Deus
• O Novo Testamento en Grego - Texto Comparativo
• Concordancia (ou harmonia) dos catro Evanxellos. «Vida» de Xesús.
• Concordancia (ou harmonia) dos catro Evanxellos, en latín
• Concordancia (ou harmonía) dos catro Evanxellos, en latín (numerada)
• Nova Vulgata Latina
• Biblia en varias linguas, incluindo portugués, grego e latín
• Biblia Católica «On Line» Biblia en varias linguas, incluíndo portugués, grego e latín.
• Boa Nova - Biblia Católica Unha Biblia católica completa para Windows. É freeware (gratoita).
• Biblia Edición Pastoral. Unha das máis populares traduccións católicas da Biblia, completa, con breves notas de rodapé, mapas e introducións.
• Preguntas sobre o nacemento de Xesús

Negriña